Nadat de voorbije dagen al gevulde courgettes en pasta al zucchini trifolati de revue passeerden, was het vandaag tijd voor alweer een nieuwe aflevering van Creatief Met Courgette.
En omdat zoonlief voorstelde dat hij vandaag zou koken, had ik wat tijd om te bakken, en konden we zijn heerlijke dinertje afsluiten met een plakje courgette-cake.
Je zou het misschien niet meteen achter mij gezocht hebben, maar als rechtgeaard uitbaatster van ‘Hotel Mama’ neem ik soms ook de rol van slavendrijver op mij.
Dus toen zoonlief een week geleden doodvermoeid thuiskwam, nadat hij gedurende twee weken met een groep andere JNM-ers de Sierra de Guara onveilig had gemaakt, lag er thuis een takenlijstje voor hem klaar (want zijn ouders waren intussen volop aan het genieten van la dolce vita en van elkaar, in Umbrië).
En ergens op dat takenlijstje stond de voorzichtige suggestie om, als de vogels nog wat bessen hadden overgelaten, eventueel nog wat bessen te plukken en in te vriezen, zodat er nog confituur kon gemaakt worden.
Toen ik gisteren probeerde een paar leuke foto’s te maken van de koevinkjes die in grote getale in onze tuin rondvliegen, merkte ik plots een vliegje op dat er op z’n minst ‘bijzonder’ uitzag.
Het beestje had de korte antennes die duidelijk maakten dat het een vlieg was, maar toch zou ik het beestje in de gauwte misschien eerder als een wespje hebben aanzien.
Omdat de ogen van het beestje behoorlijk ver uit elkaar stonden, ging ik eens snuisteren tussen foto’s van blaaskopvliegen, en jawel hoor… Bingo!
Lees verder “Wat een Blaaskop!”
Een berichtje dat ook alweer even in mijn pen (of in mijn vingers…) zat, maar dat pas voorbij het toetsenbord geraakte na het blogpostje van de Biodiverse Tuinier van eergisteren.
Toen ik het onlangs had over de twee soorten ratelaar in mijn tuin, vertelde ik al dat ik me afvroeg of de noordelijke populatie misschien afkomstig was van zaden die tijdens de Eco-tuindagen van Velt door een bezoeker waren uitgestrooit.
Dat vermoeden werd nog wat sterker toen ik een week of wat geleden ging maaien in de bloemenweide.
Ik liet daarbij netjes de ratelaar-populaties ongemoeid, en merkte ineens op, dat er tussen de noorderlingen een rozig bloemhoofdje begon open te komen. Ik dacht even dat het Engels gras (Armeria maritima) was. De bloeistengel was wel veel langer dan gewoonlijk, maar dat kan natuurlijk te verklaren zijn door de hoge plantengroei er rondom. Maar de bladrozet bestaat uit bladeren die toch duidelijk breder zijn dan Engels gras…
Al zoekend op het internet vind ik foto’s van Armeria transmontana die misschien wel gelijkend zijn, of ook nog Armeria rhodopaea, en als ik dan toch aan het opsommen ben, Armeria canescens ssp. nebrodensis.
Maar of het ook echt één van die soorten is? Geen flauw idee… want ik vind ook nergens een duidelijke beschrijving van die planten.
Alleen het feit dat ik van de laatste soort ook de meeste foto’s vind, doen mijn vermoedens het meest in die richting gaan…
Dus, mocht jij de guerilla-tuinier zijn, die vorig jaar een handjevol zaden achterliet, en mocht je toevallig weten welk bloempje dit is, dan mag je gerust uit de anonimiteit opduiken!
Eigenwijze Bart was er weer een paar dagen vroeger bij dan ik om een schoon portretje van een Groot dikkopje te publiceren. En meteen was ik weer eens op mijn plaats gezet. Bij die van Bart vallen mijn fotografie-kunsten echt in het niet.
Wat niet wegneemt dat ik met dit plaatje van dat vlindertje ook wel blij ben… (het beestje zelf staat er niet slecht op, maar die drukte op de achtergrond… Klik op foto’s voor groter formaat)
Dat het een mannetje is, kan je zien aan de donkerbruine streep op de voorvleugel. Die streep bestaat uit geurschubben. Bij vlinders is het immers meestal het mannetje dat het vaakst parfum opheeft.
Al bij al is het erg kalm op het vlinderfront dit jaar. Niet alleen nu tijdens de beruchte juni-dip, maar ook al eerder bleef het verdacht rustig (te koud?).
Het Bont Zandoogje behoort hier bij het meubilair, dat schrijf ik nog nauwelijks meer op mijn streeplijst. En Koolwitjes vinden ons eeuwig moes ook nog steeds lekker. Maar verder? Een paar citroentjes in het vroege voorjaar, een oranjetip wat later. Vorige week ergens een bruin zandoogje…
Oh ja, en muntvlindertjes, veel muntvlindertjes.
Maar daar houdt het een beetje mee op. Gelukkig dus, dat dat dikkopje nog af en toe rondfladdert.
En ze fladderen hier niet alleen rond, ze zwemmen hier ook.
We kijken al sinds de aanleg van de zwemvijver elk jaar rijkhalzend uit naar de eerste kikkerdril of de eerste paddensnoeren, maar hoewel die beesten zich graag komen vermaken in de vijver, lijken ze hem niet echt te appreciëren als biotoop voor hun kroost.
Maar toch zwemmen er dikkopjes!
De eitjes hebben we nog nooit kunnen ontdekken… Salamanders deponeren hun eitjes immers allemaal afzonderlijk of in kleine groepjes tussen waterplanten. Dat feit alleen al, dat we geen dril of paddensnoeren hebben gezien wijst al op salamanders, maar ook het feit dat de dikkopjes die er in de vijver zwemmen uitwendige kieuwen hebben, hoewel ze intussen al , vertelt ons wie onze zwemvijver als kraamkamer gebruikt.
Ja, helemaal een abominabele foto… Ik zat aan de vijverrand met de bedoeling een paar bootsmannetjes te fotograferen, toen er ineens een salamanderlarve voorbijzwom. En terwijl ik aan het scherpstellen was, kwam nummer twee voorbij.
Welke salamanders er hier op de foto staan, zou ik echt niet weten. In onze tuin hebben we zowel de alpenwatersalamander als de kleine watersalamander al gezien, dus het zal wel één van die twee zijn.
En als ik de plaatjes vergelijk met die van de larven van beide soorten die op het internet te vinden zijn, lijkt de alpenwatersalamander het meest waarschijnlijk…
OK… wie dit postje goed gelezen heeft, weet wat ik mogelijk voor de komende dagen in petto heb (en misschien helpt dit zinnetje mij om er de vaart in te houden…)
chance dat ’t regent, de koeien hèn dorst
en de vissen kunnen ook nie zonder
’t is buiten dat ’t regent mens slaap gerust
de regen is een endelijk wonder
’t onnozelste beestje of klein sprietje gras
en de kruiden te veel om te noemen
wat ware nen puit zonder waterplas
en de rozen en al d’andere bloemen
Lees verder “Chance dat ’t regent”
Her en der in de tuin hebben we bosaardbeitjes staan, en die vervullen vooral de rol van bodembedekker. (Lees: ze breiden zich sneller uit dan we ze kunnen wegwieden, dus maken we van de nood een deugd.)
En natuurlijk snoepen we ook van de vruchtjes, maar ze zijn zo klein dat je heel lang moet plukken voor je genoeg hebt voor bijvoorbeeld een ‘Coupe fraises’.
Maar dit jaar doen zowel de (gewone) Bosaardbei als de Grote Bosaardbei wel geweldig hun best.
Ligt het aan het koele voorjaar? Of aan de droogte? Feit is, dat de grootste bosaardbeitjes het formaat hebben van een kleine ‘cultuuraardbei’ (waarvan er ook een paar in de schaal liggen).
‘Boktor’ is een woord dat menig huiseigenaar de schrik om het hart doet slaan… Maar hoewel de larven van de meeste soorten inderdaad vooral in dood hout leven, is het met name de huisboktor die flinke schade aan bijvoorbeeld dakconstructies kan aanrichten.
De meeste soorten zijn echt veel onschuldiger.
Maar er zijn er wel een paar bij, die flink hun best doen er gevaarlijk uit te zien. En dat doen ze door kleurencombinaties die er ‘wespachtig’, of toch op z’n minst opvallend uitzien.
Op mijn streeplijst van tuindieren kon ik afgelopen zondag niet alleen de Grote Wolbij, maar ook de Geringelde smalboktor (Leptura maculata, syn. Rutpela maculata) afstrepen (met dank aan Muggenbeet – wiens foto stukken mooier is dan de mijne – voor de correcte identificatie).
Het lijstje van wilde bijen die ik in mijn tuin gezien heb is weer een soort rijker geworden.
Gisteren zag ik op het oranje havikskruid plots een tamelijk grote wilde bij (bijna 2 cm lang), met een opvallende geel-zwarte tekening. Dat maakte determineren natuurlijk tamelijk gemakkelijk, en al snel wist ik zeker dat het een mannetje van een Grote Wolbij was.
Een bijzondere of zeldzame soort is het zeker niet. De Grote Wolbij verzamelt de ‘wol’ van harige planten, en omdat zulke planten in tuinen wel vaker worden aangeplant, is ze daar vaak te vinden, en wordt dan ook als een cultuurvolger beschouwd.
Lees verder “Grote Wolbij”
Je kan geen boek over moestuinieren – al dan niet ecologisch – openslaan, of je leest met grote nadruk hoe belangrijk het is wisselteelt toe te passen.
Tja, dat is allemaal leuk en aardig, maar wat heb je aan die mooie boekjes-theorieën als je groenten weigeren om die boeken te lezen?
Moet je even kijken hoe de groenten in onze moestuin zich gedragen…
Van overblijvende groenten als Splijtkool (Brassica oleracea var. ramosa) of Kaukasische rankspinazie (Hablitzia tamnoides) kan je natuurlijk niet verwachten dat ze op eigen wortel van het ene naar het andere perceel verkassen.
