AnneTannes Tuin

Zwartmoeskervel – een vergeten groente

Eigenlijk hou ik niet van de benaming ‘vergeten groente’.
In de eerste plaats zijn vele ‘vergeten groenten’ echt zo vergeten niet. En andere ‘vergeten groenten’ zijn vaak niet vergeten, maar ‘nog maar net in Europa bekend geraakt‘.

Maar zwartmoeskervel… Tja, zwartmoeskervel mag je wat mij betreft wel degelijk een vergeten groente noemen…
Maar voor ik de zwartmoeskervelse geschiedenis induik (nee, niet vandaag, dat is voor volgende week!), eerst wat meer over de teelt van deze uiterst gemakkelijke groente.

Zwartmoeskervel in de tuin

Ik zag zwartmoeskervel voor het eerst in de tuin van Lieven David, ondertussen toch al wat jaren geleden. En Lieven zou Lieven niet zijn, als hij mij niet verschillende keren wat zaad van die plant zou hebben meegegeven.

Maar telkens wachtte ik toch wat te lang met het uitzaaien, en ik kreeg dan ook geen plantjes te zien.
Het zaad van zwartmoeskervel zou maar heel kort kiemkrachtig blijven, en in mijn tuin is dat volgens mij ook bewezen!

Eind augustus, begin september 2013 kreeg ik opnieuw wat zaden, dit keer uit de zadenbank van Hugo D’hooghe.
Ik had intussen mijn lesje geleerd, en zaaide de zaden op de dag dat ze in mijn brievenbus vielen. En warempel! Nog voor het goed en wel Allerheiligen was, stonden er al kiemplantjes boven de aarde. De hebben zich gedurende de winter gedeisd gehouden, maar in de lente groeiden die al snel uit tot flinke planten. In de zomer stierven ze bovengronds af, maar vanaf september dook er weer volop zwartmoeskervel op, en daar hebben we vorige winter regelmatig van gegeten.
Ik ging ervan uit dat zwartmoeskervel een tweejarige plant was, en keek daarom vorige lente al uit naar de bloeistengels die – alweer volgens Lieven David – het lekkerste deel van de plant vormen. Maar die bloeistengels kwamen er niet, en in de loop van mei-juni ging mijn zwartmoeskervel er steeds treuriger uitzien, en begin zomer moest ik besluiten dat hij gewoon verdwenen was. Ik was behoorlijk teleurgesteld, want het was een hele fijne wintergroente en ik had gehoopt zaden te kunnen oogsten.
Maar op de Facebookpagina van Velt werd ik gerustgesteld… Bij heel wat tuiniers gedraagt de plant zich min of meer als een monocarpe vaste plant, een plant dus, die sterft nadat ze één keer gebloeit heeft, maar pas in latere jaren bloeit. Het groen zou in september wel weer bovenkomen, zo werd me verzekerd.

En zo geschiedde: eind augustus al zag ik weer kleine toefjes fris groen verschijnen, en een paar weken later was duidelijk dat we de winter niet zouden moeten ingaan zonder ons perceeltje zwartmoeskervel. En intussen staat de plant alweer een kleine meter hoog. Wanneer het een keer zou gaan vriezen, hangt het blad meteen slap, en krijg je de indruk dat de plant wel heel erg te lijden heeft. Maar als de temperaturen dan stijgen, richt de plant zich meteen weer op en merk je dat de vorst er maar beperkt vat op krijgt.
(En dat de plant in de zomer afsterft, dat is niet meer dan logisch wanneer je weet, dat ze eigenlijk afkomstig is uit het gebied rond de Middellandse Zee: niet de winter is daar voor veel planten de periode van vegetatierust, maar de droge, hete zomer.)

Enne… zwartmoeskervel in de keuken? Wees gerust, dat is voer voor een volgend berichtje, en dat komt er binnen een paar dagen aan!