Als we denken aan extreme weersomstandigheden in 2018, dan is het waarschijnlijk in de eerste plaats die warme en vooral droge zomer waar we aan denken.
Maar er was ook de winter… Eerst maandenlang zacht, waardoor we ons begin februari al op de drempel van het voorjaar waanden, en dan – toen niemand nog vorst verwachtte – plots die polaire vortex die eind februari, begin maart zelfs voor ijsdagen zorgde.
En dat heeft onze wilde marjolein geweten…
En laat die plant nu een glansrol vervullen in de border die – ongepland maar zeer gewenst – onze vlinderborder werd.
Maar na die vorstperiode aan het eind van de winter liet de plant zich daar niet meer zien. Wel in een smal bordertje vlak bij de keukendeur (vlak tegen een altijd zonbeschenen zuidermuur), en ook op ‘de Slinger’, maar niet dus in de vlinderborder.
Er zou dus vervanging moeten komen…
Alleen, door omstandigheden (een hele droge zomer die niet optimaal was voor nieuwe aanplant om er maar één te noemen) kwam het er niet van iets anders aan te planten. En dus ging dat voorste strookje van de vlinderborder opnieuw onbeplant het najaar en de winter in.
En toen…
Fast forward naar de eerste wiedbeurt van het nieuwe tuinseizoen. Was het een gevolg van de droge zomer, dat de Vogelmuur deze winter overal veel massaler was gaan groeien en halve borders onder een dikke deken bedekte?
Wat er ook van zijn, onder dat dekentje van Muur, wachtte mij een mooie verrassing:
Overal waar tot twee jaar geleden Wilde marjolein groeide, komt die nu terug boven. En het gaat niet om nieuwe kiemplantjes, maar om het terug opschieten van wat de hele vorige zomer dood leek.
En is dat niet de essentie van Pasen, Ostara, Easter? Dat wat dood leek terug tot leven komt…!