Met een beetje vertraging:
Het zou kunnen dat dit lijstje niet helemaal up-to-date is: zondagochtend heeft manlief mij naar Zaventem gebracht, waar ik het vliegtuig heb genomen naar Istanbul.
Vanaf gisteren tot en met zaterdag zit ik hier voor een congres, maar de voorbije dagen was ik hier lekker als toerist.
Dit lijstje is dus gebaseerd op wat er eind vorige week al bloeide, en de bloemen die in knop stonden in intussen misschien open zijn gegaan, heb ik tussen haakjes staan.
Vanaf deze maand heb ik het voorbeeld gevolgd van Yo, en de bloemen alfabetisch gerangschikt op hun botanische naam.
Lees verder “In bloei op 1 mei”
Rebecca Hartman publiceerde deze week op haar blog (The Herbwife’s Kitchen) een post met als titel: “Eat your lawn!“, “Eet je grasveld op!”, en ze start dat artikel met de vraag (mijn vertaling):
Waarom zou je je gazon maaien als je het ook kan opeten?
Nu, uit het klassieke biljartlaken-gazonnetje zal je niet gemakkelijk een behoorlijk slaatje bij elkaar plukken, maar als je in je tuin de wilde planten hier en daar de kans geeft hun gang te gaan, dan valt er heel wat extra aroma te rapen.
Afgelopen weekend hebben we voor de eerste keer dit jaar weer groenkoeken gegeten, boekweitpannenkoeken met veel vers voorjaarsgroen.
Als Moe, mijn grootmoeder, vroeger pannenkoeken bakte, trok Pa altijd de velden in om kruiden te plukken die hij dan onder zijn eigen portie boekweitbeslag mengde. Ik moet eerlijk zeggen, dat het even geduurd heeft voor ik kon genieten van de typische smaak van die pannenkoeken. Maar tegenwoordig lust ik veel liever koeken met boekweitmeel dan van uitsluitend tarwemeel, en gelukkig wordt die voorkeur gedeeld door man en zoon. Lees verder “Groenkoeken!”
Het onderstaande stukje had ik al eerder geschreven om vandaag te publiceren, maar toevallig vond ik gisteren het allereerste bloeiende veldkersje. Niet fotogeniek genoeg voor een foto (die bij dit artikel zijn van vorig jaar), maar bloeien deed het wel!
Eenjarigen of annuellen zijn planten die kiemen in het voorjaar, bloeien in het begin van de zomer en zaad vormen tegen het einde van dat eerste groeiseizoen.
Tweejarigen ontkiemen in het voorjaar of de vroege zomer en vormen in de loop van de zomer alleen een bladrozet. Pas in het tweede jaar zal de plant bloeien en zaadvormen.
Winterannuellen staan ergens tussen beide in:
Het zijn planten die ontkiemen in de herfst of de winter. Bloei, zaadvorming en verspreiding volgen elkaar in snel tempo op in de lente. Het zijn planten die je vaak terugvindt op bodems die in de zomermaanden snel opwarmen en uitdrogen, met name op zandgronden dus, zoals hier in de Kempen.
Eigenlijk heb ik me er vaak aan geërgerd, dat bereidingen die niks meer met de oorspronkelijke basilicumpasta te maken hebben, ‘Pesto’ worden genoemd – maar het blijft nu eenmaal de meest herkenbare benaming.
In deze tijd van het jaar, als het weer niet echt als ‘winter’ voelt, dan voel ik stilaan het voorjaar kriebelen. En omdat ik mezelf toch verplicht om in de tuin nog niet al te heftig aan de slag te gaan, draait dat er vaak op uit dat ik culinair wat ga uitspoken met het verse groen dat toch voorhanden is.
Een paar dagen geleden, in mijn bericht over de bloemen die nu bloeien in mijn tuin, schreef ik nog, dat ik het gevoel heb dat in deze tijd van het jaar de natuur haar adem inhoudt.
En toch, en toch…
Toen ik gisteren door de tuin liep, zag ik alweer verschillende signalen dat de natuur ondertussen niet stilzit, dat – vaak ongezien – alles al weer langzaamaan in gereedheid wordt gebracht voor een spetterend voorjaar.
Tussen de verdroogde stengels van het vorig groeiseizoen, komen de teergekleurde scheuten van de Hemelsleutel al boven de aarde uit.
Het Stinkend nieskruid (Helleborus foetidus) is de voorbije weken plots aan het groeien gegaan, en diep in de bladoksels kan je de bloemknoppen al vermoeden.
Bij verschillende rozelaars beginnen de botten al te schuiven, en zoals te verwachten is, heeft de Kamperfoelie al zijn eerste blaadjes. Ik zie her en der al veldkers en Barbarakruid (winterkers), van het tweede zelfs al genoeg om wat blaadjes door een schaaltje rauwkost te snipperen.
Tegelijk ziet de tuin ook weer heel erg winters uit. Prachtig soms: toen ik de tuin in liep, stonden de berken achteraan met hun witte stammen en kale takken te blinken in het licht van de laagstaande zon. Daarachter de bleekblauwe lucht. Winter, koude, en tegelijk al die belofte van nieuw leven. Dat paradoxale, dat is wat de winter voor mij aantrekkelijk maakt.
Barbarakruid is een plantje dat in deze tijd van het jaar meestal makkelijk te vinden is. Het is een – vooral op vochtige bodem – vrij algemeen voorkomend kruidje, maar omdat ik in de toch wat drogere Kempen woon, blijft zijn aanwezigheid in mijn tuin steeds tot een tiental plantjes beperkt. We kregen ons eerste plantje jaren geleden op onze trouwdag, van een vriend die in zijn Lusthof dit kruidje en talloze andere ongewone groenten teelt.