In de Facebookgroep van Velt wordt bijna dagelijks de vraag gesteld of dit of dat plantje wellicht het kruid is dat naar de welluidende naam Colligentes zizania luistert.
Maar niemand lijkt echt te weten hoe Colligentes zizania er nu eigenlijk uitziet…
In Engeland leerde ik Allium roseum kennen, en Peter Nyssen raadde me een combinatie met A. unifolium aan.
Soms denk je dat een plant definitief verloren is… En toch duikt ze dan geheel onverwacht terug op!
Of hoe Linnaeus zich vergiste bij het classificeren van de Rosse Metselbij.
Symphytum grandiflorum, Kruipende smeerwortel, is een ideale bodembedekker in een wat grotere tuin in gefilterd zonlicht.
Jaren geleden vertelde ik dat ik was gewaarschuwd dat bostulpjes zich woekerend kunnen gedragen…
En na 11 jaar moet ik toegeven dat dat niet helemaal onterecht is…
Deze Mediterrane wolfsmelk maakte indruk op mij bij een bezoek aan de ‘Dry Garden’ van de RHS bij Hyde Hall. Maar is ie echt zo droogte-tolerant?
Ja, in maart…
Een maand waarin je tegen beter weten in toch hoopt dat het echt lente-achtig wordt in de tuin…
Een maand waarin je een week met griep en koorts binnenshuis (en vanachter de computer weg) blijft…
Een maand waarin alles in de tuin zo traag, zo tergend traag verandert… Lees verder “Onder de Beuk in Maart”
Nee, dat betekent niet dat je je sneeuwklokjes alleen in je gazonnetje mag planten!
‘Planting in the green’ is de term die de Engelsen gebruiken voor de beste manier om sneeuwklokjes te vermeerderen. Lees verder “Sneeuwklokjes plant je ‘in ’t groen’”
Toen ik vrijdag van mijn werk terugkwam, zag ik plots dat ‘die ene sleedoorn’ in bloei stond. En dus wist ik, dat ten laatste over een kleine twee weken ook onze sleedoorns zullen bloeien.
Want in onze tuin zijn de sleedoorns altijd rijkelijk laat.
Toen we 20 jaar geleden een allereerste voorzichtig begin maakten aan de aanleg van onze tuin, kochten we ‘inheems bosplantsoen’ bij wat toen nog ‘het Eikenproject’ heette, en wat tegenwoordig in iets gewijzigde vorm overal ten lande als ‘haagplantactie’ wordt georganiseerd. Het Eikenproject garandeerde dat hun plantgoed allemaal van gegarandeerd inheemse origine zou zijn, en de late bloeitijd van onze sleedoorns lijkt dat te bewijzen.
Sleedoorn, Prunus spinosa, is natuurlijk een inheemse struik, maar heel veel sleedoorns die de afgelopen decennia zijn aangeplant, zijn afkomstig van plantgoed uit Oost-Europa.
En natuurlijk blijft dat ‘dezelfde soort’, maar de genetische make-up is toch net een tikkeltje verschillend, en daardoor bloeien de ‘Oost-Europese’ sleedoorns gemiddeld veertien dagen vroeger dan de inheemse, en ook hun blad ontvouwt zich eerder.
En eerlijk gezegd, hier in de Kempen is dat niet zo’n probleem. De zeldzame sleedoornpage komt hier immers niet voor (hoewel, hoewel… Testelt is hemelsbreed niet zo heel ver van hier, en daar wordt die toch met enige regelmaat gesignaleerd, leert mij waarnemingen.be). Dat vlindertje legt zijn eitjes inderdaad op de sleedoorn, en het uitkomen van de eieren is zo getimed, dat de jonge rupsen zich kunnen voeden met het pas ontloken jonge blad. Op een ‘Oost-Europese sleedoorn’ komen de eitjes vaak pas uit als het blad al wat te oud, en dus te taai is.
Maar terug naar onze sleedoorns…
Ik ben gisteren gaan controleren hoe ze er bij stonden… en inderdaad, de knoppen zijn aan het zwellen! hier en daar zijn er al een paar knopjes die voorzichtig open gaan.
En als de sleedoorn bloeit op al zijn dorens, dan is de lente echt daar!
(en nu ik dat stukje waar ik hierboven naar link opnieuw bekijk, zie ik dat de voorsprong die de natuur een paar maand geleden had, alweer verdwenen is: in 2008 schreef ik op 8 maart dat de sleedoorn ‘eindelijk’ bloeide…)
