Rebecca Hartman publiceerde deze week op haar blog (The Herbwife’s Kitchen) een post met als titel: “Eat your lawn!“, “Eet je grasveld op!”, en ze start dat artikel met de vraag (mijn vertaling):
Waarom zou je je gazon maaien als je het ook kan opeten?
Nu, uit het klassieke biljartlaken-gazonnetje zal je niet gemakkelijk een behoorlijk slaatje bij elkaar plukken, maar als je in je tuin de wilde planten hier en daar de kans geeft hun gang te gaan, dan valt er heel wat extra aroma te rapen.
De gewone veldbies is zo gewoontjes dat je er duizend keer aan voorbij kan lopen zonder ze op te merken. Gemakshalve benoemen we ze als ‘gras’,maar botanisch gezien zijn het geen grassen (Poaceae), maar behoren ze tot de russenfamilie.
Zelf trap ik ook nog vaak in die val hoor: kijk maar op mijn flora-pagina over de Juncaceae (russenfamilie), daar schrijf ik:
De Gewone veldbies is het eerste grasje dat ik helemaal in mijn eentje determineerde. Ik weet het, dit is een hele simpele, maar toch was ik blij dat ik die klus tot een goed einde bracht.
De volgende onthulling gaat vrijwel zeker hier en daar op meewarig hoofdschudden onthaald worden maar ik kan er niks aan doen: Ik heb iets met mollen.
Dat is waarschijnlijk allemaal begonnen toen ik zo’n twintig jaar geleden voor het eerst ‘Duncton Wood‘ van William Horwood las. (Een boek dat intussen letterlijk stukgelezen is, en dat ik – voor het helemaal uit elkaar valt – nu als bedverhaal aan zoonlief aan het voorlezen ben.)
Een fragment uit deze saga met Rebecca, de kruidenmol, en Bracken (Varen, de reiziger) als protagonisten gebruikten we trouwens in onze huwelijksviering (manlief is diep in zijn hart nog steeds een reiziger).
Mollen dus…
Deze winter hebben ze flink huisgehouden in de bloemenwei. En natuurlijk, het is belangrijk dat we die bulten tijdig terug platstampen om in het najaar, als we de weide gewoonlijk een keer maaien met de grasmachine (eind voorjaar maaien we een keer met de hand), niet al te veel problemen te hebben, maar voor de rest stoor ik me niet echt aan die molshopen. Ik begrijp heel goed dat die mol niet welkom is in een netjes aangeplante bloemenborder, of in een gladgeschoren gazonnetje maarre…