Na een kleine teleurstelling vorig jaar, is de kweeperenoogst weer overvloedig.
En hoewel ik al evenveel potjes bessen- en aardbeienconfituur heb gemaakt als we op een jaar opkrijgen, moet het geleifabriekje dus toch weer opgestart worden want kweeperenconfituur is bij ‘mijn mannen’ nu eenmaal favoriet.
En omdat we dit jaar zoveel vruchten hebben, heb ik alvast een paar verschillende recepten uitgetest.
In de moestuin hadden we dit jaar 3 pompoenplanten, en die leverden tesamen 64 pompoentjes op, in formaat variërend van een forse pompelmoes tot net geen voetbal. Klein? Tja, hokkaïdo’s worden niet zo groot als de typische Halloween-pompoen, en bovendien kies ik er voor om alle vruchtjes ook te laten uitgroeien. Soms wordt inderdaad aangeraden om maximaal vijf tot zes vruchten per plant over te laten, zodat ze ‘groot genoeg’ kunnen worden, maar voor ons gezinnetje van drie personen is een grote pompoen vaak te veel van het goede.
Maar met 64 (OK, nu nog een veertigtal, want we hebben er al een aantal weggegeven en een aantal opgegeten) ligt de kelder nog behoorlijk vol. Dat betekent dus ongeveer één keer per week pompoensoep, en één keer per week pompoen op een andere manier verwerken. En omdat ik er niet van hou om al te vaak hetzelfde klaar te maken, is het devies dus: creatief zijn.
Risotto met gekruide pompoen is één van mijn succesnummers, en vorige week was het pompoencurry-taart.
Als je gewend bent Indiaas te koken, is het recept in een paar zinnen samen te vatten: maak een droge curry klaar met pompoen, pureer de groenten en vermeng met drie geklopte eieren. Vul er een taartbodem mee en bak die in 30-40 minuten.
Bij het bereiden van een droge curry gebruik je bijna geen extra vocht, hooguit voeg je een paar eetlepels water toe om te vermijden dat de groenten aanbranden. De kruiden in het curry-mengsel kunnen heel erg variëren, maar meestal vind je er toch wel kurkuma, komijn, koriander en (eventueel) chilipoeder in terug. Maar ik maak heel zelden gebruik van een kant-en-klaar poeder, en mijn kruidenkast staat dan ook vol potjes met allerhande specerijen.
Zo ging ik afgelopen week te werk:
Laat de tamarinde-pasta weken in een klein beetje water.
Verhit de vetstof, en voeg er mosterdzaad, komijn en anijszaad aan toe. Fruit 1-2 minuten en voeg er de blokjes pompoen aan toe. Laat een paar minuten stoven, voeg de tamarinde toe en roer tot die zich helemaal door de bereiding verspreid heeft. Voeg de rest van de specerijen toe, roer nog even flink door, en laat dan (bij voorkeur in een gietijzeren pan met gietijzeren deksel, type Le Creuset, oftewel een ‘Dutch oven’) op een heel laag vuurtje stoven tot de pompoen gaar is.
Kruid eventueel nog wat bij met peper en zout.
Verwarm de oven voor tegen dat de pompoen gaar is.
Pureer de pompoen en meng met de geklopte eieren.
Ik gebruik zelf heel vaak gekocht taartdeeg, zowel bladerdeeg als kruimeldeeg is geschikt.
Bekleed met het deeg een taartvorm, vul die met het pompoen/eimengsel, en bak gedurende 30-40 minuten.
Smakelijk!
Lieves berichtje over haar heimwee naar het zevenblad in de tuin van haar ouders was het laatste zetje dat ik nodig had om eindelijk dat langgeplande blogpostje over dat door velen gehate onkruid nu eindelijk eens te plegen.
Zevenblad was één van de geliefde wilde groenten waar ik als student zo graag van gebruik maakte als ik eens voor een hele groep vrienden zou koken… De kosten werden achteraf gedeeld, en niemand snapte hoe ik er altijd in slaagde om voor minder dan geen geld een lekkere schotel op tafel te zetten.
Toen we jaren geleden nog in Lier woonden, hadden we in ons piepkleine stadstuintje geen zevenblad, maar de tuin van het werk van manlief vormde toen mijn bron.
Nadat we bijna twaalf jaar geleden naar ons eigen stulpje verhuisden, ging ik dat zevenblad op een bepaald ogenblik wel missen. Toen ik nog op usenet actief was, en ik in discussie over zevenblad regelmatig verzuchtte, dat ik eigenlijk zin had om dat in een achterafhoekje van de tuin aan te planten, zodat ik eindelijk nog eens van mijn geliefde zevenblad-gratin zou kunnen genieten, werd ik prompt voor gek versleten.
Uiteindelijk kwam het er nooit ècht van… tot vorige zomer, toen zag ik in de noord-westhoek van de tuin (het allerverste hoekje van de tuin, helemaal achteraan op ‘het veld‘) plots een toefje zevenblad opduiken. Zou het er dan toch van komen?
Tja, mijn woekerhoekje is niet voor niks een woekerhoekje… behalve de Amerikaanse vogelkers laten we er eigenlijk alles groeien wat er maar wil groeien, en dat zijn vooral notoire woekeraars. (Overigens: net in dat hoekje van de tuin hebben tuiniers uit de omgeving in het verleden ongewenste ‘overschotjes’ gedumpt, en daardoor duiken er ook allerlei onverwachte gasten op.) Maar die woekeraars houden mekaar wonderwel in evenwicht… of concureren de zwakkeren onder hen weg. En voorlopig lijkt het zevenblad toch niet echt opgewassen tegen het frambozengeweld (hmmmm… zo’n lekkere frambozen… ook een ontdekking van vorige zomer).
Inderdaad: in het vroege voorjaar heb ik nog een toefje zevenblad teruggevonden, maar intussen loop ik er alweer wekenlang naar te zoeken. Mijn zevenblad-gratin is blijkbaar nog niet voor deze zomer.
Maar hadden jullie toch mijn recept gewild?
Prep time: Cook time: Total time: Porties: 4
(Bij gebrek aan zevenblad als fotografie-object, heb ik een illustratie gebruikt uit de ‘Flora von Deutschland, Österreich und der Schweiz’ van Prof. Dr. Otto Wilhelm Thomé uit 1885. Deze bewerkte versie van een reproduktie valt onder de GNU Free Documentation license.)
Als ik kijk naar de statistieken van mijn blogje, ga ik geloven dat er de voorbije dagen massaal vlierbloesem tot lekkernijen allerhande verwerkt is.
Niet alleen scoort ‘vlierbloesemsiroop’ al dagenlang helemaal bovenaan in de top-tien van zoekwoorden, ik zie ook dat mijn artikel over de vlier, en mijn vlierbloesemrecepten druk gelezen worden. Gisteren alleen al waren die twee bladzijden goed voor meer dan 200 pageviews…
Zelf was ik de afgelopen dagen ook weer creatief met vlier. Het begon toen zoonlief dinsdagavond de tuin uitgelopen kwam met een mandje vol vlierbloesem. Hij was eigenlijk van plan ze te drogen voor thee, maar ik heb ze meteen onder water gezet om er de volgende dag vlierbloesemsiroop van te maken. Lees verder “Lekkers met vlierbloesem”
Vorige week stuitte ik toevallig op een blogpostje* waarin verteld werd, dat er vroeger in Duitsland en Frankrijk soep werd gemaakt van meikevers.
Nu ken je me echter erg slecht, als je denkt dat ik dat zomaar voetstoots aanneem. Lees verder “Meikevers in de soep!”
Veel zin om te koken had ik gisteren niet, en daarom werd het een uiterst snelle pasta-maaltijd:
(voor twee personen)
– 200 g pasta (ik gebruikte penne, maar een andere ‘korte’ pasta, zoals farfalle of spirelli kan ook)
– een slamandje vol rode melde
– een handvol peterselie en/of bieslook
Р̩̩n of twee tomaten
– een scheutje olijfolie
– (versgeraspte) parmezaanse kaas
Rebecca Hartman publiceerde deze week op haar blog (The Herbwife’s Kitchen) een post met als titel: “Eat your lawn!“, “Eet je grasveld op!”, en ze start dat artikel met de vraag (mijn vertaling):
Waarom zou je je gazon maaien als je het ook kan opeten?
Nu, uit het klassieke biljartlaken-gazonnetje zal je niet gemakkelijk een behoorlijk slaatje bij elkaar plukken, maar als je in je tuin de wilde planten hier en daar de kans geeft hun gang te gaan, dan valt er heel wat extra aroma te rapen.
Hier in de Kempen heb ik al zo lang ik woon een roosmarijnstruik naast de keukendeur staan, en hoewel de winters dan niet meer zijn wat ze geweest zijn (ze hebben zich verplaatst naar de Paastijd), heeft mijn roosmarijn nog nooit een dekentje over zich heen gehad in de winter, of het moest er één van sneeuw zijn.
Afgelopen weekend hebben we voor de eerste keer dit jaar weer groenkoeken gegeten, boekweitpannenkoeken met veel vers voorjaarsgroen.
Als Moe, mijn grootmoeder, vroeger pannenkoeken bakte, trok Pa altijd de velden in om kruiden te plukken die hij dan onder zijn eigen portie boekweitbeslag mengde. Ik moet eerlijk zeggen, dat het even geduurd heeft voor ik kon genieten van de typische smaak van die pannenkoeken. Maar tegenwoordig lust ik veel liever koeken met boekweitmeel dan van uitsluitend tarwemeel, en gelukkig wordt die voorkeur gedeeld door man en zoon. Lees verder “Groenkoeken!”
Lekker, er zijn weer jonge brandnetels – de tijd van de soepen recht uit de tuin begint dus weer. (Hoewel, dit jaar hebben we de hele winter door nog prei uit eigen tuin gehad, en in combinatie met de pompoenen die we nog steeds hebben, had elke wintersoep dit jaar wel iets uit eigen tuin.)
Een uitje fruiten met wat gehakte knoflook, de brandneteltopjes wassen, hakken en even meestoven. Mixen, en dan de inspiratie de vrije loop laten. Wat blaadjes en bloempjes van veldkers ter garnering? De eerste sprietjes bieslook of de laatste restjes van de kraailookbladeren? Of een scheutje room en een raspseltje Parmezaan?
Laat ik het voor deze allereerste keer dit seizoen maar eens heel eenvoudig houden: een simpel brandnetelsoepje, alleen maar versierd met wat fijngesnipperd bieslook.
Smakelijk!