Een koeienstaart en een prikkeldraad in de zomer…
… leveren in de winter dit plaatje
Tag: winter
En het blijft winter…
Vanavond maakte manlief me er attent op, dat de voorouders van onze hedendaagse gedomesticeerde kippen ergens in de Himalaya leefden (de ‘red junglefowl‘ zou nog het dichtst staan bij die oorspronkelijke kippen.) Nu kan het in de Himalaya ook behoorlijk koud zijn, en ik ga me al bijna afvragen of Madam niet in een soort ‘onderkoelde lethargie’ verzonken is om minder energie te verbruiken.
Wat zoeken op het internet leert mij niets in die zin, hooguit vind ik vermeld dat kippen er niet van houden door de sneeuw te lopen. (Wat Colette en Jozefine, de jonge kippedames, daadkrachtig tegenspreken.)
Net als bij Bart is het ochtendlijke buitenritueel hier deze dagen uitgebreid: dagelijks vers en vloeibaar water, en voor de ‘vrije vogels’ een paar nieuwe vetbollen en een paar handenvol strooivoer.
Bart vreest intussen voor het ‘gedooide’ resultaat van zijn bevroren voederbieten, wij doen hier erg ons best om in hoog tempo de (gelukkig niet meer talrijke) uien te verwerken voor de dooi daar is. Zoonlief had van de uien mooie vlechten gemaakt, die echter – ‘omdat het zo mooi stond’ – aan de balk onder het afdak bleven hangen… en toen er dan die stevige vorst aankwam, hadden we dà t even niet meer in de gaten.
En nog steeds vind je hier in de buurt kerstkaarten alom… Sparren met hun takken zwaar doorbuigend onder de sneeuw, hier en daar een straat die nog sneeuwwit is.
Toen ik dinsdagmorgen met zoonlief naar school fietste (gewoonlijk fietst hij alleen, maar het vroor nog ver onder 10°, en het is toch ruim 2 km – ik vond niet dat ik hem door die kou kon laten fietsen terwijl ik lekker warm binnen bleef. Bovendien moet hij door een paar ‘ongeruimde straten’ en ik wist niet hoe glad die er bij zouden liggen), toen zei hij nog tegen me: ‘Mama, nu kan ik later nog aan mijn kinderen vertellen, hoe ik ooit in een hele strenge winter door de sneeuw naar school fietste’. Ja jongen, geniet ervan… misschien kunnen je kinderen dat inderdaad niet meer beleven.
Hulst – Ilex aquifolium
Lees verder “Hulst – Ilex aquifolium”
1 januari – belofte van bloei
Ik wens jullie een b(l)oeiend 2009!
Al ziet de tuin er door de rijp wat feestelijker uit dan een jaar geleden, bloeien doet er dit jaar op Nieuwjaarsdag veel minder.
Natuurlijk, de Viburnum bodnantense ‘Dawn’ houdt stug vol, al vertonen de bloemetjes toch hier en daar bruine vorstplekjes.
Hamamelis intermedia ‘Jelena’ bloeit gewoonlijk al behoorlijk tussen Kerst en Nieuwjaar, maar dit jaar moet ik tevreden zijn met een paar voorzichtig ontluikende knoppen.
Lees verder “1 januari – belofte van bloei”
Een stapel rilde takken
Ik was al van plan daar een berichtje aan te wijden, dus daar kon ik alvast met een volmondig ‘dat doe ik’ op antwoorden, al zou ik misschien wel een paar dagen langer gewacht hebben met schrijven.
Onze oudste ’takkenril’ dateert al van de tijd dat ik nog niet van takkenrillen had gehoord.
Lees verder “Een stapel rilde takken”
Lentebode
Vorig jaar op tien december vertelde ik dat het allereerste sneeuwklokje zijn kopje al boven de aarde stak, en het afgelopen weekend vond ik op diezelfde plek ook alweer een paar aarzelende scheutjes (al zijn die nog niet zo goed te herkennen als op de foto van vorig jaar).
Maar ondanks de winterprik van de voorbije weken, kan je er in de tuin al niet meer aan voorbij dat de natuur wéét, dat ze zich alweer moet voorbereiden op een nieuw groeiseizoen.
De wilde kamperfoelie begint zijn nieuwe knoppen al te ontvouwen voor de winter goed en wel begonnen is.
Kamperfoelie is een struik die ik wel eens vergelijk met de witte heks uit de Kronieken van Narnia.
Wit is de kleur van de onschuld, maar de witte heks is verre van onschuldig, al ziet ze er soms zo breekbaar uit.
Kamperfoelie staat in de bloementaal wel eens symbool voor toewijding, betrouwbaarheid en kracht, maar al kan een kamperfoelie een boom of struik heel toegewijd omstrengelen, die omhelzing is verre van betrouwbaar.
Inderdaad, zoals Bart ook al schreef, de wilde kamperfoelie is een wurger, die zich dermate rond een boom kan strengelen dat die er tenslotte aan bezwijkt. Maar, het blijft een honingzoete wurger… Honingzoet, want je kan niet ontkennen dat de geur van kamperfoelie op een zwoele zomeravond absoluut betoverend is. Maar ook de Engelse naam ‘Honeysuckle’ is niet zomaar een fabeltje… in de diepe kelk van de bloemen bevindt zich een druppeltje nectar, en natuurverbonden kinderen weten dan ook goed dat tijdens een boswandeling de kamperfoelie voor een welgekomen snoepertje kan zorgen.
De Gelderse roos – een langversmade gedekte tafel
Na een paar maanden van onopvallend wezen (na een overvloedige bloei in mei-juni), komt de Gelderse roos weer stilaan voor het voetlicht, en is echt niet zinnens om dat plekje op het eerste plan voor het eind van de winter weer af te staan.
Lees verder “De Gelderse roos – een langversmade gedekte tafel”
Vogelnestje – wie?
Eén van de leuke kanten van de winter, is dat je plots allerlei vogelnestjes ontdekt van het afgelopen broedseizoen.
Zo liep ik zaterdag over het Veld, toen me plots dit nestje opviel. Ik had het al vaker vanaf de andere kant, doorheen een stukje beukenhaag gezien, en het altijd aanzien voor een prop oud gras die in een struik was gegooid/gewaaid. Maar nu zag ik dat het een nestje was.
Het komvormige nestje bevindt zich op ongeveer 70 cm van de grond, en is pakweg 10-12 cm op doorsnede. Het rust niet op een takvork, maar is als het ware als een hangmatje aan de omliggende twijgjes opgehangen. Het struikje waar het nest zich in bevindt is een jonge meidoorn, en in de onmiddelijke omgeving is een ruimte met jong struikgewas, maar vooral veel brandnetels, kleefkruid en dergelijke.
En ik heb het al vaker verteld: van vogels weet ik niet erg veel. Daarom mijn vraag aan de ornithologen onder jullie: Welk vogeltje zou hier kunnen gebroed hebben?
Geen mus, want die heeft een bolvormig nestje. Voor een vink zit het volgens mij te laag, en ik dacht dat die eerder in een takvorm nestelen. Een roodborstje misschien? Maar ik dacht dat die het (nog) lager bij de grond zochten.
Winterpesto
Eigenlijk heb ik me er vaak aan geërgerd, dat bereidingen die niks meer met de oorspronkelijke basilicumpasta te maken hebben, ‘Pesto’ worden genoemd – maar het blijft nu eenmaal de meest herkenbare benaming.
In deze tijd van het jaar, als het weer niet echt als ‘winter’ voelt, dan voel ik stilaan het voorjaar kriebelen. En omdat ik mezelf toch verplicht om in de tuin nog niet al te heftig aan de slag te gaan, draait dat er vaak op uit dat ik culinair wat ga uitspoken met het verse groen dat toch voorhanden is.
Nieuwjaar in de tuin
Bloeide er begin december al niet erg veel, na de winterprik van een dag of tien geleden staat er nog minder in bloei in mijn tuin.
Volhouders zijn de Viburnum bodnantense ‘Dawn’, een eenzame kruipende boterbloem en de witte en de paarse dovenetel. Ook een paar madeliefjes doen nog hun best.
Maar de voorjaarsbloeiers staan al te trappelen van ongeduld: de Hamamelis (x intermedia ‘Jelena’) heeft zijn eerste bloemetjes, en ook de hazelaarkatjes wapperen hier en daar al in de wind. Het sneeuwklokjes-knopje van een paar weken geleven staat er niet meer zo eenzaam bij, en elders in de tuin staat er zelfs al eentje te bloeien (maar met aangevreten bloemblaadjes, en dus nauwelijks een foto waard) en ik heb ook al één krokus in knop ontdekt.
Maar er zijn nog meer tekenen waaraan je merkt dat de natuur niet dood is, niet in een diepe, bewegingloze slaap verzonken is, maar dat er ondergronds heel veel gebeurt. In de kruidentuin komen de eerste sprietjes bieslook al boven de grond. De vlierstruiken laten al een begin van blaadjes zien, en ook bij de rozen lijken de botten al te schuiven. Onder de beuken ontdekte ik de eerste blaadjes van het speenkruid en hier en daar duiken de eerste scheutjes van de brandnetel op.
Het is de periode in de tuin dat je handen bij het minste sprietje zon gaan jeuken om ‘iets te doen’, maar dat er nog niet veel kan, niet veel hoeft. Integendeel, laat de natuur rustig haar eigen tempo bepalen, maak haar niet te vroeg helemaal wakker, want dat zou een fiks ochtendhumeur wel eens het gevolg kunnen zijn…
Aan alle lezers een lekker kruidig 2008 vol tuinplezier en natuur-beleven…