Een paar dagen geleden, in mijn bericht over de bloemen die nu bloeien in mijn tuin, schreef ik nog, dat ik het gevoel heb dat in deze tijd van het jaar de natuur haar adem inhoudt.
En toch, en toch…
Toen ik gisteren door de tuin liep, zag ik alweer verschillende signalen dat de natuur ondertussen niet stilzit, dat – vaak ongezien – alles al weer langzaamaan in gereedheid wordt gebracht voor een spetterend voorjaar.
Tussen de verdroogde stengels van het vorig groeiseizoen, komen de teergekleurde scheuten van de Hemelsleutel al boven de aarde uit.
Het Stinkend nieskruid (Helleborus foetidus) is de voorbije weken plots aan het groeien gegaan, en diep in de bladoksels kan je de bloemknoppen al vermoeden.
Bij verschillende rozelaars beginnen de botten al te schuiven, en zoals te verwachten is, heeft de Kamperfoelie al zijn eerste blaadjes. Ik zie her en der al veldkers en Barbarakruid (winterkers), van het tweede zelfs al genoeg om wat blaadjes door een schaaltje rauwkost te snipperen.
Tegelijk ziet de tuin ook weer heel erg winters uit. Prachtig soms: toen ik de tuin in liep, stonden de berken achteraan met hun witte stammen en kale takken te blinken in het licht van de laagstaande zon. Daarachter de bleekblauwe lucht. Winter, koude, en tegelijk al die belofte van nieuw leven. Dat paradoxale, dat is wat de winter voor mij aantrekkelijk maakt.