Vanavond maakte manlief me er attent op, dat de voorouders van onze hedendaagse gedomesticeerde kippen ergens in de Himalaya leefden (de ‘red junglefowl‘ zou nog het dichtst staan bij die oorspronkelijke kippen.) Nu kan het in de Himalaya ook behoorlijk koud zijn, en ik ga me al bijna afvragen of Madam niet in een soort ‘onderkoelde lethargie’ verzonken is om minder energie te verbruiken.
Wat zoeken op het internet leert mij niets in die zin, hooguit vind ik vermeld dat kippen er niet van houden door de sneeuw te lopen. (Wat Colette en Jozefine, de jonge kippedames, daadkrachtig tegenspreken.)
Net als bij Bart is het ochtendlijke buitenritueel hier deze dagen uitgebreid: dagelijks vers en vloeibaar water, en voor de ‘vrije vogels’ een paar nieuwe vetbollen en een paar handenvol strooivoer.
Bart vreest intussen voor het ‘gedooide’ resultaat van zijn bevroren voederbieten, wij doen hier erg ons best om in hoog tempo de (gelukkig niet meer talrijke) uien te verwerken voor de dooi daar is. Zoonlief had van de uien mooie vlechten gemaakt, die echter – ‘omdat het zo mooi stond’ – aan de balk onder het afdak bleven hangen… en toen er dan die stevige vorst aankwam, hadden we dà t even niet meer in de gaten.
En nog steeds vind je hier in de buurt kerstkaarten alom… Sparren met hun takken zwaar doorbuigend onder de sneeuw, hier en daar een straat die nog sneeuwwit is.
Toen ik dinsdagmorgen met zoonlief naar school fietste (gewoonlijk fietst hij alleen, maar het vroor nog ver onder 10°, en het is toch ruim 2 km – ik vond niet dat ik hem door die kou kon laten fietsen terwijl ik lekker warm binnen bleef. Bovendien moet hij door een paar ‘ongeruimde straten’ en ik wist niet hoe glad die er bij zouden liggen), toen zei hij nog tegen me: ‘Mama, nu kan ik later nog aan mijn kinderen vertellen, hoe ik ooit in een hele strenge winter door de sneeuw naar school fietste’. Ja jongen, geniet ervan… misschien kunnen je kinderen dat inderdaad niet meer beleven.
