Tag: vorst

Voorbij | Over

(to English text)

Gisteren en eergisteren werden we hier in de Zuiderkempen al verrast met een laagje poedersuiker-rijp op het gras…
Maar die grondvorst was niet meer dan dat: een diepvrieslaagje in de centimeters vlak boven de grond, terwijl het hogerop toch nog netjes boven het nulpunt bleef.

end of summer

Maar vannacht was het dus ‘The Real Thing’. Om 8.00 waren de autoruiten goed bevroren, en rond 9.00 was er op een rozenstruik in de voortuin op een hoogte van 1 tot 1.5 m nog steeds rijp op de takken te zien.
En voor de moestuin betekent het ook het einde van een aantal planten.
De courgetten zijn niet meer… De pompoenen laten hun blad slap hangen, en ook de olijfkomkommer heeft de genadeslag gehad. Zelfs in de serre was het voor een paar tomaten vannacht duidelijk te koud.
’t Is weer voorbij die mooie zomer,
Die zomer die in september pas begon…

It’s really over now…

Friday and yesterday, we were greeted in the morning by a tiny layer of hoarfrost on the lawn. But is was nothing more than a bit of ‘groundfrost’.
However, last night it was ’the real thing’. At 8.00 AM the windshield of our car was frozen, and at 9.00 AM you could still see some frost on the upper leaves of a roseshrub in the front yard.
And of course, in the vegetable garden some plants are gone now for good…
No zucchine anymore… The foliage of the squashes looks like sad umbrellas, and the achoccha also got the final blow.
Even in the greenhouse it has been just a little bit too cold for some of the tomatoes.
Summer is over… and in started only in September!

En het blijft winter…

Viburnum bodnantense Dawn
Viburnum bodnantense 'Dawn'
Madam‘ zat vanavond nog steeds, geflankeerd door Mijnheer op haar beddetak boven in de kersenboom.
Vanavond maakte manlief me er attent op, dat de voorouders van onze hedendaagse gedomesticeerde kippen ergens in de Himalaya leefden (de ‘red junglefowl‘ zou nog het dichtst staan bij die oorspronkelijke kippen.) Nu kan het in de Himalaya ook behoorlijk koud zijn, en ik ga me al bijna afvragen of Madam niet in een soort ‘onderkoelde lethargie’ verzonken is om minder energie te verbruiken.
Wat zoeken op het internet leert mij niets in die zin, hooguit vind ik vermeld dat kippen er niet van houden door de sneeuw te lopen. (Wat Colette en Jozefine, de jonge kippedames, daadkrachtig tegenspreken.)

Net als bij Bart is het ochtendlijke buitenritueel hier deze dagen uitgebreid: dagelijks vers en vloeibaar water, en voor de ‘vrije vogels’ een paar nieuwe vetbollen en een paar handenvol strooivoer.
Bart vreest intussen voor het ‘gedooide’ resultaat van zijn bevroren voederbieten, wij doen hier erg ons best om in hoog tempo de (gelukkig niet meer talrijke) uien te verwerken voor de dooi daar is. Zoonlief had van de uien mooie vlechten gemaakt, die echter – ‘omdat het zo mooi stond’ – aan de balk onder het afdak bleven hangen… en toen er dan die stevige vorst aankwam, hadden we dàt even niet meer in de gaten.

En nog steeds vind je hier in de buurt kerstkaarten alom… Sparren met hun takken zwaar doorbuigend onder de sneeuw, hier en daar een straat die nog sneeuwwit is.
Toen ik dinsdagmorgen met zoonlief naar school fietste (gewoonlijk fietst hij alleen, maar het vroor nog ver onder 10°, en het is toch ruim 2 km – ik vond niet dat ik hem door die kou kon laten fietsen terwijl ik lekker warm binnen bleef. Bovendien moet hij door een paar ‘ongeruimde straten’ en ik wist niet hoe glad die er bij zouden liggen), toen zei hij nog tegen me: ‘Mama, nu kan ik later nog aan mijn kinderen vertellen, hoe ik ooit in een hele strenge winter door de sneeuw naar school fietste’. Ja jongen, geniet ervan… misschien kunnen je kinderen dat inderdaad niet meer beleven.

Nieuwjaar in de tuin

Paarse dovenetel - Lamium purpureum.  Foto: AnneTanne - Creative Commons LicentieBloeide er begin december al niet erg veel, na de winterprik van een dag of tien geleden staat er nog minder in bloei in mijn tuin.
Volhouders zijn de Viburnum bodnantense ‘Dawn’, een eenzame kruipende boterbloem en de witte en de paarse dovenetel. Ook een paar madeliefjes doen nog hun best.
Maar de voorjaarsbloeiers staan al te trappelen van ongeduld: de Hamamelis (x intermedia ‘Jelena’) heeft zijn eerste bloemetjes, en ook de hazelaarkatjes wapperen hier en daar al in de wind. Het sneeuwklokjes-knopje van een paar weken geleven staat er niet meer zo eenzaam bij, en elders in de tuin staat er zelfs al eentje te bloeien (maar met aangevreten bloemblaadjes, en dus nauwelijks een foto waard) en ik heb ook al één krokus in knop ontdekt.

Maar er zijn nog meer tekenen waaraan je merkt dat de natuur niet dood is, niet in een diepe, bewegingloze slaap verzonken is, maar dat er ondergronds heel veel gebeurt. In de kruidentuin komen de eerste sprietjes bieslook al boven de grond. De vlierstruiken laten al een begin van blaadjes zien, en ook bij de rozen lijken de botten al te schuiven. Onder de beuken ontdekte ik de eerste blaadjes van het speenkruid en hier en daar duiken de eerste scheutjes van de brandnetel op.

Het is de periode in de tuin dat je handen bij het minste sprietje zon gaan jeuken om ‘iets te doen’, maar dat er nog niet veel kan, niet veel hoeft. Integendeel, laat de natuur rustig haar eigen tempo bepalen, maak haar niet te vroeg helemaal wakker, want dat zou een fiks ochtendhumeur wel eens het gevolg kunnen zijn…

Aan alle lezers een lekker kruidig 2008 vol tuinplezier en natuur-beleven…