Bloeide er begin december al niet erg veel, na de winterprik van een dag of tien geleden staat er nog minder in bloei in mijn tuin.
Volhouders zijn de Viburnum bodnantense ‘Dawn’, een eenzame kruipende boterbloem en de witte en de paarse dovenetel. Ook een paar madeliefjes doen nog hun best.
Maar de voorjaarsbloeiers staan al te trappelen van ongeduld: de Hamamelis (x intermedia ‘Jelena’) heeft zijn eerste bloemetjes, en ook de hazelaarkatjes wapperen hier en daar al in de wind. Het sneeuwklokjes-knopje van een paar weken geleven staat er niet meer zo eenzaam bij, en elders in de tuin staat er zelfs al eentje te bloeien (maar met aangevreten bloemblaadjes, en dus nauwelijks een foto waard) en ik heb ook al één krokus in knop ontdekt.
Maar er zijn nog meer tekenen waaraan je merkt dat de natuur niet dood is, niet in een diepe, bewegingloze slaap verzonken is, maar dat er ondergronds heel veel gebeurt. In de kruidentuin komen de eerste sprietjes bieslook al boven de grond. De vlierstruiken laten al een begin van blaadjes zien, en ook bij de rozen lijken de botten al te schuiven. Onder de beuken ontdekte ik de eerste blaadjes van het speenkruid en hier en daar duiken de eerste scheutjes van de brandnetel op.
Het is de periode in de tuin dat je handen bij het minste sprietje zon gaan jeuken om ‘iets te doen’, maar dat er nog niet veel kan, niet veel hoeft. Integendeel, laat de natuur rustig haar eigen tempo bepalen, maak haar niet te vroeg helemaal wakker, want dat zou een fiks ochtendhumeur wel eens het gevolg kunnen zijn…
Aan alle lezers een lekker kruidig 2008 vol tuinplezier en natuur-beleven…
De maretak is echte een plant van de wintertijd. Want hoewel de plant ook in de zomer wel te zien is – het gelig-groene blad is toch weer net iets anders van kleur dan de gastheer-tint – vallen de bollen toch het best op in de kale wintersilhouetten. Het is dan ook niet gek, dat ook 
De vader sloeg een kruid, en zegende de spijs,
Ja, we zitten nu echt wel in de kortste dagen van het jaar.
Sinds woensdagavond staat de kerstboom weer in huis. Ik betrap me er op, dat het elk jaar vroeger wordt.
Zij sluipen in vale, grijze,
Gisteravond ging ik in het donker nog een eindje joggen. Heerlijk is dat hier op het platteland. Zolang je binnen bent, lijkt het buiten echt pikdonker, maar als je buiten eenmaal aan de duisternis gewend bent, is het op zo’n vriesnacht echt zo donker niet.