Zij sluipen in vale, grijze,
lang slepende gewaden
op mistige, triestige paden
zo moede, traag en lijze
naar ’t einde van hun leven…
zonder morren en zonder klagen,
– als weerloze dieren ter dood gedreven, –
de stille, stokoude dagen
Onder het wicht van heel een jaar
gaan zij krom,
droef gebogen;
zij leunen zo zwakjes tegen elkaar
met wezenloos en strak gestaar
in hun ogen;
zij zien meer om…
Ik hoor in de lichtloze nevelen;
in de onafzienbare lanen
van winter-eenzaamheid, door ’t half vergane
verdorde loof hun zwakke stemmen prevelen:
’t gebed van wie nimmermeer klage…
Ach – oude dagen!
Zij trekken verder… verder…
op doodsen verlaten weg,
en niemand weet waarhenen –
Nog ritselt hun kleed langs de dorre heg…
Dan wijken ze als schimmen in nevelen weg…
Ze zijn allen verdwenen.
(…)
fragment uit December-dagen. W. G. van Nouhuijs, 1894
Bovenstaand gedicht behoort tot het Publieke Domein, en valt dus niet onder de Creative Commons Licentie die voor de rest van deze site geldt. Deze CC Licentie geldt ook voor de foto van Yeraze bij dit gedicht.
Wat een mooie foto!!! En hij sluit mooi aan bij het gedicht. Al is enige eindejaars-weemoed mij totaal vreemd: ik verheug me daarentegen op de (eindelijk!) langer wordende dagen.