Natuurlijk had ik vanmorgen al wel gezien dat het zonnig was (al was het nog bitter koud toen ik de kippen ging voeren…)…
Maar het was pas rond een uur of tien, elf, dat ik toevallig vanachter mijn computer een blik naar buiten wierp, en de bloemen onder de beuken met toonden dat ons nu echt nog een keer een lentedag gegund werd…
Niet alleen het Speenkruid dat al af en toe zijn knopjes had geopend, maar ook de Sneeuwroem die al meer dan een week aarzelde: “Zou ik, of zou ik niet”, had nu besloten toch maar eens te gaan bloeien. (Sneeuwroem weet mij andere jaren altijd weer te verrassen: wekenlang speur ik de grond af naar de eerste sprietjes en dan plots laten zich de groene bladpuntjes zien en minder dan een week later staan de blauwe sterretjes open. Dit jaar zaten er twee weken tussen het eerste spoortje blauw en de geopende bloemen…).
Ook onder beuken – maar vandaag niet op de foto – komen de bloemen van de Vingerhelmbloem open.
In zijn geheel ziet de tuin er nog kaal uit…
Het grauwgele gras laat overduidelijk zien dat het NIET blij is met de sneeuw die er zo vaak gelegen heeft, en de hagen, die zich anders begin april al groen gesluierd hebben, staan er nog kaal en dor bij. Mijn allereerste blogpostje, op 12 februari 2007, toonde een fotootje van de eerste meidoornblaadjes die toen te zien waren. Op dit ogenblik staan nog heel wat meidoorns er kaler bij.
Zowat elke tuinier die biodiversiteit hoog in het vaandel heeft staan, heeft in zijn tuin wel ergens een insectenhotel of een bijennestplaats staan.
