Een paar foto’s, vanmiddag geknipt in de bloemenweide…
Maar het is eigenlijk grotendeels boerenbedrog:
De herfstkrokussen doen immers gewoon wat ze moeten doen: bloeien in de herfst.
Lees verder “Lente? | Spring?”
Zoekresultaten voor: bloemenweide
MijnTuin.org vs MyFolia.com – MyGarden.org vs MyFolia.com
Ongeveer een jaar geleden vertelde ik hier al iets over MijnTuin.org, en een paar dagen geleden liet ik weten dat ik terug actief was op MyFolia.com.
Tijd voor een zeer subjectieve review…
Dat ik teruggekeerd ben naar MyFolia.com geeft al aan dat ik op die site toch meer ‘mijn ding’ lijk te kunnen doen dan op MijnTuin.org.
Een poging tot vergelijking:
Lees verder “MijnTuin.org vs MyFolia.com – MyGarden.org vs MyFolia.com”
Moord tussen de bloemen…
Toen ik vanmorgen op stond was het – tegen mijn verwachting in – zonnig en droog, ideaal dus om de bloemenweide voor de tweede keer te maaien. Bovendien gaan in de loop van de volgende weken de herfstkrokussen stilaan bovenkomen, en voor die tijd moet de weide gemaaid zijn.
Jarenlang heb ik de tweede maaibeurt met de grasmachine gedaan, maar sinds ik in de zomer op een workshop de techniek van het zeisen echt onder de knie gekregen heb, is dat helemaal mijn favoriete tuin-ontspanning geworden, en ging ik dus met mijn zeis aan de slag.
Ik dacht eerst dat het een of andere knotszwam was, omdat ze me qua vorm erg deden denken aan de pijpknotszwammen die ik hier in het najaar wel eens tegenkom.
Maar op het forum van waarneming.nl werd me al vlug verteld dat het geen knotszwam, maar een rupsendoder was. En geef toe, zo’n naam spreekt tot de verbeelding!
Zoals je al zou kunnen vermoeden, gaat het hier om een parasitair zwammetje, dat leeft op poppen van insecten, vooral van vlinders en motten. Als je even zoekt naar afbeeldingen van deze zwam, zie je dan ook heel veel foto’s waarop je het zwammetje duidelijk op een pop ziet groeien.
Nieuwsgierig ging ik dus terug op zoek naar de paddenstoeltjes, maar op het eerste gezicht kwamen die gewoon uit de grond.
Pas toen ik in de bodem ging wroeten, ontdekte ik aan de onderkant van de zwam inderdaad een ‘dingetje’ dat ik als een doorwoekerde pop kon herkennen, maar dat ik vroeger zeker als een vermolmd takje zou hebben beschouwd.
Zo’n zwammetje als dit, dat groeit op levende insecten, noemt men met een duur woord een “entomogene” soort. Een ‘besmette’ larve of pop wordt door het mycelium (zwamvlok) van de paddestoel gekoloniseerd en gemummificeerd, maar tegelijk nog net zolang in leven gehouden dat er genoeg biomassa aanwezig is om de zwam toe te laten uit te groeien tot de eigenlijke paddenstoel, het sporenfabriekje.
In Costa Rica zou een verwante soort leven, de Cordyceps lloydii (klik echt eens op de link om de foto te bekijken!). Die zwam leeft van mieren. Wanneer een mier door de schimmel besmet is, wordt er een scheikundige stof afgescheiden die de mier de onweerstaanbare dwang bezorgen om tot helemaal boven in het bladerdek van het regenwoud te klimmen waar hij door schimmeldraden aan de bladeren vastgehecht raakt. De paddenstoel schiet dan op uit de kop of het lichaam van de onfortuinlijke mier, waarna de sporen door de wind over flinke afstanden kunnen verspreid worden…
Eindelijk!
Jarenlang heb ik het hier op mijn blog heel wijds (weids!) over ‘mijn bloemenweide’ gehad, maar als ik dan mensen ‘in ’t echt’ een rondleiding gaf door de tuin, voegde ik daar meestal wat schroomvallig aan toe: ‘Eh, het hooilandje’.
Maar niet dit jaar! De overvloedige margrieten stelen natuurlijk de show, maar het zandblauwtje doet ook nog altijd mee, zij het wat minder uitbundig dan vorig jaar, en ook het oranje havikskruid zorgt voor kleur…
Kruipende boterbloem is al jaren uit de weide verdwenen, maar de elegantere scherpe boterbloem neemt langzaam toe, en de veldzuring blijft voor een beetje extra afwisseling zorgen, terwijl de ridderzuring dezelfde weg op ging als de kruipende boterbloem.
Intussen merk ik, dat de gestreepte witbol toch niet zo compleet verdwenen is als ik dacht… maar hij heeft absoluut geen hinderlijke proporties meer…
Als het in donderdag droog weer is, is het tijd om van mijn hart een steen te maken en… De zeis in al dat moois…
Droogte in de Kempen…
Droog, droog, droog….
Het ene na het andere gazonnetje dingt mee naar de prijs van meest egale goudgele vlakte, en als een boer het nog eens waagt te ploegen, hangt er urenlang een stofwolk boven het veld.
En toch vallen de gevolgen in onze tuin nog mee… Op het eerste gezicht dan toch.
Ik schrijf dat zelf toe aan het feit dat we het tijdens droogteperiodes in vorige jaren steevast ‘vertikt’ hebben om – behalve in de moestuin – ook maar één druppel water te sproeien, waardoor de planten die dat niet verdragen al lang het loodje hebben gelegd. En de planten die onze verwaarlozing wel verdroegen hebben noodgedwongen een zodanig wortelgestel ontwikkeld dat ze ook nu nog een paar druppeltjes uit de bodem kunnen puren.
En het helpt natuurlijk, dat op ‘strategische plekken’ voldoende schaduw is. Het ‘gazonnetje’ (lees: madeliefjes, draadereprijs, boterbloem, een beetje witte klaver en wat gras) is prachtig groen – want ligt onder de oude appelboom.
De schaduwborder ligt ook mooi donkergroen te pronken.
Zelfs de zonneborders achter het huis zien er niet al te belabberd uit, de combinatie van gele liaanrozen, dagkoekoeksbloemen en vingerhoedskruid oogt zelfs ronduit feestelijk (al ‘pakken’ ze niet op de foto).
En de bloemenweide in de voortuin, die heeft er nog nooit eerder zo bloemrijk uitgezien…
Maar vergis je niet… her en der laat de droogte zich meer dan voelen: de aardbeien zijn lekker, maar missen de sappigheid van andere jaren…
En in de zondoorstoofde borders van de voortuin, daar lijken de planten hier en daar compleet verkoold…
Margrietje en de verdwenen Witbol
Jarenlang heb ik in mijn bloemenweide een verbeten strijd gevoerd tegen de gestreepte witbol* (Holcus lanata).
Gestreepte witbol is een erg algemeen gras, dat eigenlijk best mooi is. Het blad is blauwachtig groen en zacht behaard, en de bloeipluim heeft vaak een wat roodpaarse schijn, vooral in de periode voor de bloei.
Maar in een bloemenweide is het gras niet zo welkom… Het kent namelijk zo de truken om een overheersende rol te gaan spelen: Al op het einde van de bloei heeft het gras de vervelende gewoonte om bij de minste windvlaag of regenbui te gaan ‘legeren’, en dan een dichte viltlaag op de grond te vormen, waar andere planten zich nog moeilijk doorheen kunnen werken. Tel daarbij op dat de zaden heel erg lang hun kiemkracht bewaren, en het wordt duidelijk dat een niet-zo-goed beheerde weide al snel een witbol-monocultuur kan lijken.
Ik heb dus jarenlang gezocht naar de ‘perfecte’ datum om te maaien, die laat genoeg was opdat het loof van de voorjaarsbollen in de weide al voldoende was afgestorven en de zaden ervan gerijpt, maar vroeg genoeg om ‘legeren’ van de witbol te vermijden.
En toen dat allemaal ‘geen avance’ leek te zijn, en de heerschappij van koning witbol onverdroten doorging, heb ik me er zelfs toe laten verleiden om met de hand de witbol te gaan wieden…
En met goed gevolg, zo dacht ik, want het jaar nadien was er duidelijk veel minder witbol in de weide aanwezig.
Lees verder “Margrietje en de verdwenen Witbol”
Hooibeestje!
Hooibeestje…
Dat vind ik met voorsprong de inheemse dagvlinder met de mooiste naam. (Op respectabele afstand gevolgd door de gehakkelde Aurelia.)
Hooibeestje, dat roept een beeld bij mij op van een grasland vol bloemen, waarboven talloze vlindertjes fladderen. Een beeld, dat je in de Alpen nog regelmatig ziet (en in België in de Viroin, maar dat heb ik van horen zeggen), maar waar je in Vlaanderen vergeefs naar zal zoeken.
Ei, Jochei! – Spring!
Kievitsbloemen!
Nee, de kievitsbloemen in mijn tuin bloeien nog niet… dat zal zoals andere jaren nog wel tot half april duren.
Maar ik heb intussen al lang in de gaten, dat planten zich niet te veel aantrekken van waar ik ze wil zien groeien, en dat ze zich aan door de mens getrokken grenzen al helemaal niks gelegen laten. Want de bloemen op de foto zijn dus inderdaad nakomelingen van de bolletjes in mijn bloemenweide, waar ik ze op het laagst gelegen – en dus vochtigste – plekje had geplant, lekker in de schaduw aan de noordkant van de meidoornhaag, waar de bodem dus nog minder uitdroogt.
Maar ik had al een paar jaar in de gaten, dat de planten die het meest schaduw kregen het toch niet helemaal naar hun zin hadden, maar dat er wel zaailingen opdoken op wat hogere en drogere, maar zonnigere grond.
Eigenlijk vind ik dit het boeiende van tuinieren: te zien hoe die schijnbaar immobiele planten zich in de loop van de jaren in (en buiten!) je tuin verplaatsen, en natuurlijk veel beter weten dan de tuinier welk hun ideale plekje is.
Snake’s head Fritillary
I’m wondering how this flower is most often called in English. I find names like Snake’s head Fritillary, Guinea Hen flower, Checkered lilly, Checkered daffodil, Checker flower, Frog-cup…
In Dutch, it’s always called Kievitsbloem. ‘Kievit’ is the Dutch name for the Northern lapwing. The pattern of this bird’s eggs ressemble that of this fritillary, and when the flower is closed, it even has similar colors.
In my garden, this plant grows in the flowermeadow, and in will bloom within the next few weeks. But it has escaped from my garden, and seems to enjoy that spot even more. I planted the bulbs at the lowest spot of the meadow (since the flowers rather like a wet soil, at least in winter), in the shadow of the hawthornhedge (to prevent them from drying out even more). But the flowers decided they’d like a somewhat sunnier spot, and suddenly emerged on the southern edge of the hedge, on the roadside. Although… suddenly? Since it takes at least 5, sometimes even 12 years for this plant to flower, it must have been there in previous years, but the line-shaped leaves didn’t stand out between the grasses.
Isn’t this one of the fascinating aspects of gardening, to see how seemingly immobile plants move around in (and out of!) your garden, knowing much better than even the keenest gardener which spots suits their needs best!
Winterbloeiers – Winterblooming flowers
(to English text)
‘Hoe staat het met je lentebloeiers?’ vroeg Silly me een paar dagen geleden in een reactie op een ander berichtje.
Ik verwees haar naar mijn facebookpagina, maar die bleef voor haar onzichtbaar op haar werk…
Dus speciaal voor Silly: Mijn lentebloeiers!
Of eigenlijk… lentebloeiers… daar zie ik in mijn tuin nog maar heel weinig van. Mijn bostulpjes, die beginnen hun groen stilaan te tonen, maar van de wilde narcissen is nog maar weinig te zien. En zelfs het speenkruid, dat voor mij toch de eerste échte lentebloeier blijft, heeft nog geen enkel knopje.
Maar de winterbloeiers! Die zorgen wél voor massa’s geur en kleur… en dierenleven!
De Viburnum bodnantense ‘Dawn’ heeft nog nooit zo intens gebloeid als dit jaar. De toverhazelaars sprankelen van kleur, en ook de winterkamperfoelie doet zijn naam nog steeds alle eer aan.
Maar sinds goed een week beginnen ook de winterbloeiende bolletjes te pronken.
Lees verder “Winterbloeiers – Winterblooming flowers”
Slijmzwammen – Slime Molds
Een paar jaar geleden vond ik in mijn tuin al een mooie slijmzwam met de fantasierijke naam ‘heksenboter‘, die in het Engels heel plastisch ‘Dog vomit slime mold’ heet. (Een ‘Witch’s butter’ kennen de Engelsen ook, maar dat is een echte zwam, geen slijmzwam.)
A few years ago, I found a beautiful slime mold in my garden, that is called ‘heksenboter’ (Witch’s butter) in Dutch, and ‘Dog vomit slime mold’ in English. (I know there is a ‘witch’s butter’ in English too, but that’s a fungus, not a slime mold.)
Een slijmzwam heeft dus niks met paddenstoelen te maken, maar dat legde ik al uit in mijn blogpostje over heksenboter.
Slime molds were historically classified as fungi, but today they belong to the class of true slime molds, Myxomycetes. In Dutch, I pointed to an earlier blogpost with a description of the live-cycle of slime molds, but at that time I wasn’t writing in English yet. So instead of trying to explain this not so simple matter in my imperfect English, I suggest you to take a look at this very good article on yet another slime mold, Leocarpus fragilis, on Curbstone Valley Farm’s Blog.