Dat de meidoorns al blaadjes krijgen, is niet echt ongewoon…
Dat het speenkruid bloeit en de elzenkatjes mij hooikoorts bezorgen, dat hoort ook bij februari…
Dat de narcissen (Paasbloemen!) bloeien, ook dat wil ik nog accepteren…
Maar dat de mirabelle, de kroospruim en de kerspruim al bloeien, daar schrik ik toch wel even van…
De eerste winterzon, en meteen zie je de tuin veranderen…
Het speenkruid, dat al twee weken krampachtig zijn knopjes in de lucht stak, opent eindelijk die eerste bloempjes… Die na twee weken in knop al behoorlijk gehavend blijken…
Klik voor meer zon
Een paar dagen geleden schreef Muggenbeet nog, dat de winter nog veel te slap is voor keep en sijs. Ik kan hem daar niet anders dan volledig gelijk in geven, en toch…
Al vanaf begin december zitten er dagelijks kepen op onze voedertafels… Niet één, niet twee, maar regelmatig wel een stuk of vijf. En koud kon je het toen echt niet noemen.
Er kwamen er dus toch al vroeg een paar naar onze streken afgezakt… En ik zou AnneTanne niet zijn, als ik niet op zoek ging of er nog een andere verklaring voor hun verschijnen kan zijn dan het koude weer…
Lang geleden dat ik nog aansloot bij Garden Bloggers Bloom Day… Dat deed ik in het verleden meestal met een lijstje van wat er die maand in bloei was in mijn tuin. Maar laat ik eens proberen om voortaan op Garden Bloggers Bloom Day aan te sluiten bij de ‘Plant van de Maand‘ traditie die in de periode dat ik even uit de blogosfeer verdwenen was ontstaan lijkt. Ik vind het leuker om een bloeilijstje te publiceren in het begin van de maand, en dan halverwege de maand één plant wat uitgebreider te bespreken.
Dit is geen vaste belofte, maar wel een poging om mezelf te motiveren wat regelmatiger op mijn toetsenbord te tokkelen…
It’s quite some time ago that I wrote a blogpost for Garden Bloggers Bloom day… In the past I often published an extensive list of each and every blooming plant in my garden (or at least in winter it was an extensive list!). But let me try to join the ‘Plant of the Month’ tradition that arose in my long period of absence from the blogosphere…
I’ll try to make a list of blooming plants in the first days of each month, and discuss one single blooming plant in more detail on Garden Bloggers Bloom Day… But, this is far from an absolute promise… Just trying to motivate myself to start writing on a more regular base! However, no English translation for now, for I don’t know if I still have any English speaking visitors…
Er zijn twee soorten cyclamens die courant in de tuin worden aangeplant, en ten tuine AnneTanne groeien ze allebei.
Vanaf half augustus (in 2015 zelfs al vanaf eind juli) geeft de Cyclamen hederifolium (syn. Cyclamen neapolitanum, Napolitaanse cyclamen) kleur onder de beuken, en hoewel ze in de loop van november meestal uitgebloeid raken, geeft hun gemarmerde blad nog kleur tot de beuken weer in blad staan.
Maar in een meer verscholen hoekje van de tuin heb ik ook de Cyclamen coum staan. Deze rondbladige cyclamen, of cyclamen van Coa, is in tegenstelling tot de vorige een echte winterbloeier.
Meer over Cyclamen coum
Dit jaar deed ik niet anders…
Natuurlijk zijn er ’the usual suspects’, winterbloeiers die vaak al halverwege de herfst hun eerste bloemen openen, en daar zonder moeite maandenlang mee doorgaan.
Met stip op nummer 1 staat dan de Viburnum bodnantense ‘Dawn’, die zijn eerste bloemknoppen opende eind september, en daar allicht voor maart niet mee stopt.
Dat de (2) winterkamperfoelie flink bloeit is ook niet zo ongewoon (Lonicera fragrantissima – letterlijk ‘de meest geurige kamperfoelie’).
En hoewel van (3) rozemarijn wordt gezegd dat die vanaf maart begint de bloeien, is de onze eerder een winterbloeier die met bloeien begint in september-oktober, en daarmee doorgaat tot het vroege voorjaar.
(4) Hamamelis x intermedia ‘Jelena’ laat in een niet te koude winter gewoonlijk tussen kerst en nieuwjaarsdag zijn eerste bloemen zien. Dit jaar kwamen voor de kerstvakantie de eerste bloemen al open, en momenteel lijkt hij op het hoogtepunt van zijn bloei.
Nieuwsgierig wat er nog meer bloeit?
Hij toonde vervolgens, hoe zijn haagbeuk nu, begin maart, nog warmpjes in de bladeren zat.
Maar als ik een blik door het raam wierp, zag ik dat onze beukenhaag nog behoorlijk bebladerd was, terwijl de haagbeukhagen in de voortuin er behoorlijk kaal bijstonden.
En dat wilde ik vandaag dus eens fotogewijs gaan bewijzen…
Lees verder “Haagbeuk en Beukenhaag… de Blaadjes”
40 kilo zonnebloempitten
Zoveel zullen er aan het eind van de winter op de voederplekken in de tuin verorberd zijn.
Vroeger kocht ik die pitten altijd bij Aveve (aan de Nederlanders: zo heten hier tegenwoordig de winkels van de Boerenbond… ).
Maar toen ik aan het begin van de winter een keer meel ging halen (ja, ik bak nog steeds wekelijks mijn eigen brood), realiseerde ik me dat ik met zonnebloempitten-van-bij-de-plaatselijke-molenaar de vogels voor de helft van de prijs een volle maag kon bezorgen… of voor hetzelfde geld dubbel zo veel vogels kon plezieren.
En dus, op de laatste dag van de metereologische winter, een lijstje van de vogels die ik hier in de afgelopen maanden op de voederplekken zag.
De vogels in vet zijn nieuwkomers, en die in cursief laten zich niet elke winter zien…
In de loop van de voorbije week kon ik nog drie soorten aan het lijstje toevoegen: Distelvink, Sijsje, en een dikke houtduif…
Elders in de tuin kraaien, eksters, en een groene specht.
Geen kuifmees dit jaar, geen sperwer…
Geen huismussen en ringmussen, en al helemaal geen appelvinken of – godbetert – kramsvogels…
Maar al bij al ben ik blij met mijn lijstje, en vooral het boomklevertje deed mij heel veel plezier!
Nee, voor zover ik het weet is er echt geen nieuwe vinkensoort ontdekt…
Maar hoewel de vinken-familie in onze tuin zo al niet qua soorten (vink, groenling, keep), dan toch zeker qua aantallen bijzonder goed vertegenwoordigd is in onze tuin, zijn er nog behoorlijk wat soorten die zich in onze tuin nog niet of nauwelijks lieten zien.
Ik was dan ook stiekem een beetje jaloers op Muggenbeet, die nauwelijks een paar boogscheuten de Limburgse kant op woont, en dit jaar niet alleen sijsjes, maar ook een appelvink mocht verwelkomen in zijn tuin.
En als om nog maar eens goed het zout in de wonde te wrijven, toonde Muggenbeet vanmorgen met gepaste trots een fotogalerijtje waarin die twee mooi bovenaan prijkten. Met nauwelijks verbeten jaloezie (ja, zo iemand ben ik) wierp ik een blik door het raam…
… en zag bij het windstille weer de kaardebolstengels vervaarlijk heen en weer zwiepen!
En inderdaad, daar zaten een handvol puttertjes hun naam distelvink (of dan toch ‘teaselvink’) eer aan te doen.
Mijn fototoestel lag vlakbij, dus dat was een meevaller… Ik was dan ook al driftig aan het klikken, voor ik me realiseerde dat er geen kaartje in zat. (Mijn vorige camera maakte me daar altijd meteen op attent, maar mijn huidig machientje dus niet.)
Maar de kaardebollen waren duidelijk nog niet leeggepikt, en toen ik even later – dit keer mét een kaartje in het toestel – opnieuw mijn post innam, zaten de vogeltjes er weer terug. (En terwijl ik dit schrijf zie ik ze nog altijd driftig tussen de stekelige schubben door de zaadjes uit de zaadhoofdjes pikken.)
Waar de naam ‘distelvink’ vandaan komt laat zich niet moeilijk raden. En ook de wetenschappelijke naam (Carduelis carduelis) heeft dezelfde origine (Carduus = distel). Tot datzelfde geslacht behoren trouwens ook de Groenling (Carduelis chloris) en de verschillende soorten sijsjes.
De verklaring blijkt niet zo moeilijk, maar tevens niet zo leuk te zijn: Distelvinken horen immers tot de vogels die door zogenaamde ‘vogelliefhebbers’ graag in kooitjes worden gestopt. En deze soort zou vroeger af en toe een soort vingerhoedje met een kettinkje aan zijn poot gebonden hebben gekregen, waarmee het water leerde ‘putten’.
En hoezeer ik er ook belang aan hecht om dieren en planten bij hun correcte naam te noemen.. ik denk toch dat ik het voor dit vogeltje voortaan maar bij het niet-officiële ‘Distelvink’ houdt!
Nee, ik zal echt niet zover gaan van te zeggen dat je me geen groter plezier kan doen dan door me een sopje en een berg afwas met de dimensies van de Mont Blanc cadeau te doen…
Maar er zijn absoluut huishoudelijke karweien waar ik veel méér tegenop zie.
Want zeker tijdens de wintermaanden speelt zich tijdens het afwassen in het weekend (door de week is het immers donker als ik aan afwassen toekom) vlak voor mijn neus steeds een ongelooflijk boeiend schouwspel af…
In de appelboom zitten voortdurend een heleboel vogels, die hun beurt afwachten om een graantje mee te pikken van de voedertafel die heel strategisch staat opgesteld, midden in de scene die gevormd wordt door een kleine vaste-plantenborder, die aan drie zijden door hagen (en de appelboom) omringd wordt.
Lees verder “Waarom ik graag de afwas doe… Why I like doing the dishes”
Ja, ik heb het al wel vaker verteld, maar op die eerste mooie dagen van februari denk ik altijd weer terug aan mijn grootmoeder, die dan placht te zeggen:
Al wintert het in februari nog zo fel,
Hij geeft z’n twee mooie dagen wel!
Vrijdagavond ben ik met koorts van mijn werk thuisgekomen, en vanmorgen had ik nog steeds verhoging.
Ondanks mijn vrije dag heb ik dus niet echt kunnen genieten van het zonnetje, maar ik kon het toch niet laten om éven nog een paar foto’s te maken…
Gisteren reageerde iemand verbaasd, omdat er hier al zoveel krokussen boven staan.
Lees verder “Al wintert het in Februari nog zo fel…”