Met een paar dagen vertraging ben ik vanavond toch nog snel de tuin ingelopen om een paar kiekjes te maken…
En voor de allereerste keer sinds ik ‘op het eerste gezicht‘ startte, laat ik vandaag meer dan één fotootje zien.
Net als vorig jaar in juni is er niet veel kleur in mijn borders te zien…
Maar dat betekent niet dat er niets bloeit:
Klik voor een kijkje van dichterbij…
Na een lang Hemelvaartweekend in Zuid-Engeland, gevolgd door een congresreis van ruim een week naar San Francisco is er eindelijk weer tijd om te bloggen…
En omdat ik gisteren al het plan had opgevat eens iets te vertellen over alles wat ik rond mijn donkere ooievaarsbek zie zoemen trok ik met mijn camera de tuin in. Maar natuurlijk loop je dan ook op andere plekken rond, en zo stond ik plots oog in oog met deze struikrover!
De Geringde Roofwants, Rhynocoris (of Rhinocoris) annulatus in het geleerd, mag echt wel een opvallende verschijning genoemd worden!
Het idee voor dit kruidenzout ontstond toen ik vorig jaar het internet afschuimde op zoek naar informatie over de Bulgaarse ui, Nectaroscordum siculum. Ik ontdekte toen dat de bladeren van deze plant in Bulgarije als kruiderij worden gebruikt: Het blad wordt gemengd met zout, vervolgens gemalen en gedroogd en dan op een beschaduwde plaats te drogen gelegd.
Maar toen we afgelopen woensdag met de leden van onze plaatselijke LETS-groep een tuinruilavond hielden, vertelde iemand dat hij in het voorjaar jonge scheuten van Lavas oplegt in zout om het later als kruidenzout te gebruiken.
Meer had ik dus niet nodig om mijn eigen versie op te starten…
Lees verder “Kruidenzout uit eigen tuin”
Vorig jaar in januari startte ik ermee… Op de eerste dag van elke maand zou ik een foto maken van mijn tuin, telkens vanuit het zelfde standpunt, om op die manier een beeld te krijgen van hoe die tuin door het jaar heen evolueerde.
Helaas verwaterde het hele voornemen in de loop van de zomer, en dus is alleen de eerste helft van 2012 gedocumenteerd.
Maar ik wil proberen de draad weer op te pakken…
Lees hier verder…
Het was echt mijn bedoeling om mijn bijen-serie af te ronden met mijn bij-denkingen van gisteren… Maar toen wist ik nog niet dat ik vandaag zou ontdekken waar er in mijn tuin een bijenhotel staat…
Eigenlijk moet ik de Fruitberg dankbaar zijn, want van hem kwam eigenlijk een belangrijk hint…
‘Leembakjes‘… een verticale aardewand dus…
En inderdaad wist ik intussen al, dat een aantal wilde bijen die hun nest in de aarde maken daarvoor een steile aarden wand uitzoeken. En laten we nu vorig jaar een zwemvijver gegraven hebben… En laat de aarde die daar uitkwam in de tuin gebleven zijn… enlaat die wal een vrij steile, zuid-gerichte helling hebben die nog niet volledig begroeid is.
Ik besloot daar dus even een kijkje te gaan nemen…
En na ‘even’ besloot ik ook om maar even mijn fototoestel te gaan halen, want al snel werd duidelijk dat het daar niet een eenzaam bijenhutje op de hei was, maar minstens een flinke woonwijk, met zelfs de nodige kraakpanden…
Eerst zag ik deze bij een gangetje invliegen:
Bijna tegen de verwachtingen in heeft het Europees Parlement een verbod op het gebruik van neo-nicotinoïden goedgekeurd. Of toch voor enkele neo-nicotinoïden. En in elk geval binnen een paar maanden. En in elk geval voor de duur van twee jaar.
En natuurlijk ben ik daar blij om…
En natuurlijk vond ik alle acties die er de voorbije tijd waren prachtig…
En tegelijkertijd voel ik iets van ergernis als ik dan lees over de noodzaak om actie te voeren voor de ‘bijen die een onmisbare schakel zijn in de voedselproductie.’
Met een bijenhotel kan je zorgen dat de bijen die in je tuin verzeild raken er ook gaan blijven… maar om ze in je tuin te krijgen is er toch nog iets anders nodig!
Stel je even voor dat je vakantie wil gaan en er wordt je in een prachtig ‘aparthotel’ verblijf aangeboden, maar voor je maaltijden moet je wel zelf zorgen?
Ik zou er in dat geval zeker van willen zijn dat in de omgeving van het hotel minimaal een goed-voorziene kruidenier te vinden is, en bij voorkeur ook nog een paar gezellige (en lekkere!) restaurantjes.
Wel, voor bijen geldt net hetzelfde… Als in de buurt van een bijenhotel geen geschikte drachtplanten te vinden zijn, is het bijenhotel gedoemd tot leegstand!
Ik zal nooit de beelden vergeten van onze eerste lentewandeling in de bossen te Elsloo…
Die heerlijke voorjaarsbloei… Een valleitje met een tapijt van miljoenen helderwitte bosanemonen.
Hier en daar een vleug van lookgeur waar het daslook groeide.
En viooltjes, sleutelbloemen, vingerhelmbloem…
Maar vooral dat tapijt van bosanemonen, dat blijft me nog het meest bij.
Vos, loze vos, heel je pels is ros.
Al kijk je nog zo lief, je blijft een kippendief!*
Jaren geleden hebben we inderdaad een keer een vos op bezoek gehad die er met een paar van onze kippen aan de haal ging. Maar het vosje dat ik de laatste dagen in de tuin – en in de kippenren – aantrof was een stuk zachtaardiger. Geen vleeseter bovendien, maar 100 % vegetariër.
Maar met die vierpotige vos heeft deze wilde bij wel zijn rosse pels gemeen!
Lees meer over het Vosje
Een paar weken na de Eigenwijze Tuinier en Tom Linster heb ook ik eens gezocht tussen de foto’s die ik de vorige jaren in april maakte…
En bij deze wil ik laten zien dat die lange winter zo ook zijn voordelen heeft:
Dit waren mijn dichtersnarcissen in April 2012:
