Jarenlang heb ik in mijn bloemenweide een verbeten strijd gevoerd tegen de gestreepte witbol* (Holcus lanata).
Gestreepte witbol is een erg algemeen gras, dat eigenlijk best mooi is. Het blad is blauwachtig groen en zacht behaard, en de bloeipluim heeft vaak een wat roodpaarse schijn, vooral in de periode voor de bloei.
Maar in een bloemenweide is het gras niet zo welkom… Het kent namelijk zo de truken om een overheersende rol te gaan spelen: Al op het einde van de bloei heeft het gras de vervelende gewoonte om bij de minste windvlaag of regenbui te gaan ‘legeren’, en dan een dichte viltlaag op de grond te vormen, waar andere planten zich nog moeilijk doorheen kunnen werken. Tel daarbij op dat de zaden heel erg lang hun kiemkracht bewaren, en het wordt duidelijk dat een niet-zo-goed beheerde weide al snel een witbol-monocultuur kan lijken.
Ik heb dus jarenlang gezocht naar de ‘perfecte’ datum om te maaien, die laat genoeg was opdat het loof van de voorjaarsbollen in de weide al voldoende was afgestorven en de zaden ervan gerijpt, maar vroeg genoeg om ‘legeren’ van de witbol te vermijden.
En toen dat allemaal ‘geen avance’ leek te zijn, en de heerschappij van koning witbol onverdroten doorging, heb ik me er zelfs toe laten verleiden om met de hand de witbol te gaan wieden…
En met goed gevolg, zo dacht ik, want het jaar nadien was er duidelijk veel minder witbol in de weide aanwezig.
Maar eigenlijk denk ik dat ik dat wieden net zo goed achterwege had kunnen laten:
In de weide in de achtertuin heb ik volstaan met alleen het maairegime, en ook daar is de witbol plots, van het ene jaar op het andere, heel sterk afgenomen. Waar het eerst één zee van witbolpluimen was, staan de planten witbol nu heel ver verspreid, als rozijnen in het rozijnenbrood van een zuinige bakker…
Maarre… intussen lijkt het erop dat een andere soort massaal is gaan overheersen in de voortuin….
Een paar margrieten, dat hoort gewoon in een bloemenweide…
Wat zeg ik? In een zichzelf respecterende bloemenweide mogen gerust tientallen margrieten staan…
Maar… kom ik heel blasé over als ik zeg dat duizend margrieten op een paar vierkante meter eigenlijk toch een beetje van het kaliber ’trop is teveel’ zijn?
Een jaar of zes heb ik bij Ecoflora twee plantjes wilde margrieten gekocht, en een jaar of vier later had ik de indruk dat die zich langzaamaan een klein beetje begonnen te verspreiden in de weide. Maar in de voorbije twee jaar hebben ze zich plots zo explosief vermeerderd, dat ik zeker tien vierkante meter heb waar behalve margriet niks anders meer groeit.
Nogmaals, teveel is trop…
Ik meen me te herinneren ooit ergens te hebben gelezen dat margrieten bloemen zijn die zich nooit écht permanent vestigen in een bloemenweide. Dat het bloemen zijn voor de eerste faze van de overgang naar een echt soortenrijk grasland.
Ik hou jullie de komende jaren op de hoogte ;-)!
Veel plukken en veel vaasjes vullen lijkt mij een goed idee!
Maar de margrietjes zijn wel heel mooi vind ik. Wat ik niet wist is dat ze zo kunnen woekeren dus. Ik heb namelijk ook een mooi bosje van deze wilde bloemen in mijn tuin staan van verleden jaar. Nu het eerste jaar dat ze bloeien dus. Ik vind ze dus ook zo mooi staan in een klein vaasje binnen en natuurlijk ook gewoon in de tuin.
Groetjes – Rita
Ach, woekeren kan je het niet echt noemen, maar ik merk wel dat ze in grote getale ontkiemt zijn op de plekken waar de witbol is verdwenen. Het is zeker geen plant die met wortelstokken overal naartoe kruipt…
Het is gewoon echt het jaar van de wilde margriet, Annetanne. Is het je nog niet opgevallen langs snelwegen en gewestwegen, wat een overdaad aan margrieten daar dit jaar staat? Hun aantallen zijn overal geëxplodeerd! Ik gok dat ze houden van droogte en warmte?
Inderdaad, overal keiveel margrieten. Heel mooi. Behalve in de eigenwijze tuin. Daar nouga ballen margrieten. Niet één! 🙁
Het valt mij vooral op, dat ze overal enorm vroeg bloeien.
In mijn studententijd kwamen mijn ouders mij tijdens de examens in juni steevast een keer bezoeken in Leuven, en stopten onderweg dan even steevast om een veldboeket met veel margrieten te plukken – kwestie van ‘den buiten’ een beetje ‘op kot’ te brengen. Maar dat was juni, en toen vertelde mijn moeder al, dat ze veel vroeger bloeiden dan toen zij een kind was, ze altijd hoopte dat er op het einde van het schooljaar al margrieten te vinden waren om een bosje van te plukken om de juf op school vlak voor de vakantie mee te verrassen.
In mijn tuin waren de margrieten steevast later dan elders, en hier bloeiden ze de voorbije jaren altijd pas nadat ik de witbol-weide ergens in de tweede helft van mei gemaaid had.
Plant van het jaar 2011: de “wilde”margriet 🙂
Als je zaadjes over hebt hou ik me aanbevolen, past mooi in onze chaotische voortuin 🙂 (vergeetmenietjesparadijs 🙂 )
Ik heb voor jou: een vervloekte witbloeiende niet uitroeibaar geranium achtig plantje.
(vuur met vuur bestrijden)
dat vervloekte witbloeiende onuitroeibare geranium achtige plantje is klein kaasjeskruid 🙂
Die margriet-zaden bewaar ik voor je!
En klein kaasjeskruid… tja, dat maakt hier waarschijnlijk niet veel kans, want is een eenjarig met voorkeur voor verstoorde bodem, en in onze bloemenweide is dat soort planten stilaan verdwenen.
Klein kaasjeskruid is overigens een algemene plant in Vlaanderen, maar toch een zeldzame verschijning hier in de Kempen.
Gaaf!
Qua verstoordheid valt het best mee in onze voortuin, gek genoeg gedraagt (lees misdraagt) het zich als onkruid. Ik vind het een best mooi plantje, maar het gaat overal zitten, tot tussen de lavendel en onder de rhododendron aan toe. Dan is het wel irritant omdat het zo lastig te wieden is. (je moet het steken net als paardebloem)
Op de plekken waar ik geen planten heb staan omdat het moeilijke plekken zijn (aan de voet van de conifeer, vlak bij het droge gedeelte) laat ik ze lekker zitten. Daar breek ik ze hooguit een keertje af om ze te verjongen. (ze groeien toch weer terug als je de wortel niet weghaalt en ik heb liever mooi onkruid dan een kale tuin met hier en daar een tuinplant).
Bijen en hommels zijn gek op kleinkaasjeskruid, en waar iets groeit doen de buurtkatten temminste niet zo snel hun behoefte is mijn theorie.
Dus als je toch een poging wilt/ durft te wagen, dan kunnen we “onkruid”zaden uitwisselen, ik de margriet en jij de klein kaasjeskruidzaden 🙂