De Euphorbia characias heeft niet meteen een Nederlandse naam, maar naar analogie van het Engelse ‘Mediterranean spurge’ zal ik ze Mediterrane wolfsmelk noemen.
Het is een van oorsprong Europese, maar dus geen inheemse plant.
De ondersoort die meestal in tuinen wordt aangeplant, de Euphorbia characias ssp. wulfenii, komt oorspronkelijk voor in heel Zuid-Europa, van Frankrijk tot Anatolië.
(De andere ondersoort, Eu. characias ssp. characias, is inheems van Portugal tot Kreta, en uit deze verspreiding veronderstel ik dat deze soort net iets meer warmte verlangt.)
Mij sprong de plant voor het eerst echt in het oog toen we in mei 2017 in East Anglia waren, en daar de ‘Dry Garden‘ van RHS in Hyde Hall bezochten.
Deze ‘droge tuin’ is door RHS aangeplant met het oog op langere periodes van droogte die ons door de klimaatsverandering allicht te wachten staan. RHS wilde een tuin aanleggen die liet zien dat ook in erg droge omstandigheden tuinieren mogelijk is zonder dat je een bevloeiingssysteem moet aanleggen, en zonder dat je de hele zomer door je planten moet gieten.
De Mediterrane Wolfsmelk vervult in die tuin een glansrol…
Het is een bolvormig struikje dat ruim een meter hoog kan worden. Vooral in het voorjaar is het een echte eyecatcher, als de chartreuze-kleurige bloeiwijzen subtiel afsteken tegen het blauwgroene blad.
Maar ook in de winter is het een dankbare plant, die als het meeste groen is afgestorven toch nog steeds structuur en kleur aan je border geeft.
Maar hoe goed doet die plant het nu écht in droge omstandigheden?
Heel goed, durf ik na één jaar (en een extreme zomer) ervaring zeggen.
Ik plantte in mei 2018 twee exemplaren, één in de achtertuin, op een zonnige plek in wat ‘normale tuingrond’ heet, een ander in de voortuin op een plek die in de zomer door de zon gegeseld wordt, en waar de aarde (daardoor) tot barstens toe kan uitdrogen.
En toen… toen kwam die lange, droge zomer van 2018… Een zomer waarin het vullen van een zwembad (terecht) beboet werd, een zomer waarna alle gazonnetjes er goudgeel bijlagen…
En onze wolfsmelk? die stond er fris en fruitig bij, en haalde duidelijk zijn schouders op bij die weersomstandigheden.
Waar je overal hoorde klagen dat jonge aanplant van dat voorjaar het loodje gelegd had, of enkel mits overvloedig begieten de zomer overleefd had, waren er in onze borders weinig planten die minder last leken te hebben van de droogte dan deze wolfsmelk.
En de winter?
Tja, we hebben natuurlijk niet de allerstrengste winter gehad, maar ondanks dat deze plant wintergroen is, had hij duidelijk totaal geen last van de vorst. (Tijdens de vorst leek het blad er weliswaar slap bij te hangen, maar met het stijgen van de temperatuur herstelden die zich ook vliegensvlug.)
Onze struikjes hebben overigens nog lang niet de afmetingen van die in de RHS-toontuin… Het valt me ook op, dat het exemplaar in de achtertuin op dit ogenblik al netjes aan het bloeien is, maar dat de plant in de voortuin dit jaar nog niet lijkt te gaan bloeien. Wellicht toch een gevolg van droogtestress afgelopen zomer?
Maar wat er ook van zij, nu onze indrukwekkende buxusbollen vorig jaar de aanvallen van de buxusmot niet overleefd hebben, brengen deze planten toch wat groen en volume in de winterborders…
(Eerste foto bij deze post: Acabashi CC BY-SA 4.0)
Fijn dat je weer bent gaan bloggen!
Deze Euphorbia heb ik drie jaar geleden aan onze zuidkant geplant.
Ik ben het helemaal eens met jouw loflied.
Hij doorstond ook de nawinter met koude uitschieters van begin 2018, kon uitstekend tegen de droogte en heeft zichzelf zelfs uitgezaaid. Ik vind hem prachtig.
Om één of andere reden kan je onder je berichtje “onder de beuk” geen reactie achter laten. Hier gelukkig wel. Een noodzakelijk iets dat we moeten nadenken over droge periodes en hoe we daar mee omgaan en welke planten we beter wel of niet zetten. Ik heb 2 weken terug hier nog een put laten spuiten.
Bedankt voor de melding Rob… Ik had de afgelopen tijd de mogelijkheid om op dit blogje te reageren uitgezet, omdat ik niet meer echt (echt niet meer) met het bloggen bezig was.
Ik had al twee nieuwe berichten ingetokkeld toen ik die terug aanzetten. Maar om één of andere reden bleven die twee berichtjes op ‘zonder mogelijkheid tot reageren’ staan. Omdat dit al gepubliceerd was heb ik dat opgemerkt en aangepast, maar ging er gemakshalve van uit dat het beukenbericht – dat nog niet life was – zich wel zoals gewenst zou gedragen. Niet dus…
Nee, een grondwaterput laten boren/spuiten, dat doen we hier uit principe niet. Regenwater opvangen om mee te gieten, dat natuurlijk wel, maar als dat niet voldoende is, dan is het jammer voor de beplanting die het niet overleefd.
De droogte van het voorbije jaar was echt wel een eye-opener voor velen denk ik. Zelf ga ik ook echt geen grondwater oppompen voor mijn tuin. Het grootste probleem in mijn tuin is dat mijn vlindertuin op redelijk drassige, vochtige grond ligt en dat die dus twee zomers na mekaar echt kurkdroog werd, maar in de winter opnieuw zompig. Dat is voor veel planten niet direct een aangenamen plek om te groeien.
Ik heb zelf ook wat wolfsmelk staan, prachtige planten die je nooit in de steek laten
Wij hebben ook zo’n winternatte plek in de tuin, maar dat is het uiterste puntje van de bollenweide, en toevallig – of niet zo toevallig – staan daar vooral kievitsbloemen. En die willen heel graag natte voeten in de winter, maar vinden het niet zo problematisch als het in de zomer uitdroogt.
De ratelaar die op die plek ook stond, is nu wel voorgoed verdwenen vrees ik…