Hij toonde vervolgens, hoe zijn haagbeuk nu, begin maart, nog warmpjes in de bladeren zat.
Maar als ik een blik door het raam wierp, zag ik dat onze beukenhaag nog behoorlijk bebladerd was, terwijl de haagbeukhagen in de voortuin er behoorlijk kaal bijstonden.
En dat wilde ik vandaag dus eens fotogewijs gaan bewijzen…
Lees verder “Haagbeuk en Beukenhaag… de Blaadjes”
40 kilo zonnebloempitten
Zoveel zullen er aan het eind van de winter op de voederplekken in de tuin verorberd zijn.
Vroeger kocht ik die pitten altijd bij Aveve (aan de Nederlanders: zo heten hier tegenwoordig de winkels van de Boerenbond… ).
Maar toen ik aan het begin van de winter een keer meel ging halen (ja, ik bak nog steeds wekelijks mijn eigen brood), realiseerde ik me dat ik met zonnebloempitten-van-bij-de-plaatselijke-molenaar de vogels voor de helft van de prijs een volle maag kon bezorgen… of voor hetzelfde geld dubbel zo veel vogels kon plezieren.
En dus, op de laatste dag van de metereologische winter, een lijstje van de vogels die ik hier in de afgelopen maanden op de voederplekken zag.
De vogels in vet zijn nieuwkomers, en die in cursief laten zich niet elke winter zien…
In de loop van de voorbije week kon ik nog drie soorten aan het lijstje toevoegen: Distelvink, Sijsje, en een dikke houtduif…
Elders in de tuin kraaien, eksters, en een groene specht.
Geen kuifmees dit jaar, geen sperwer…
Geen huismussen en ringmussen, en al helemaal geen appelvinken of – godbetert – kramsvogels…
Maar al bij al ben ik blij met mijn lijstje, en vooral het boomklevertje deed mij heel veel plezier!
Nee, voor zover ik het weet is er echt geen nieuwe vinkensoort ontdekt…
Maar hoewel de vinken-familie in onze tuin zo al niet qua soorten (vink, groenling, keep), dan toch zeker qua aantallen bijzonder goed vertegenwoordigd is in onze tuin, zijn er nog behoorlijk wat soorten die zich in onze tuin nog niet of nauwelijks lieten zien.
Ik was dan ook stiekem een beetje jaloers op Muggenbeet, die nauwelijks een paar boogscheuten de Limburgse kant op woont, en dit jaar niet alleen sijsjes, maar ook een appelvink mocht verwelkomen in zijn tuin.
En als om nog maar eens goed het zout in de wonde te wrijven, toonde Muggenbeet vanmorgen met gepaste trots een fotogalerijtje waarin die twee mooi bovenaan prijkten. Met nauwelijks verbeten jaloezie (ja, zo iemand ben ik) wierp ik een blik door het raam…
… en zag bij het windstille weer de kaardebolstengels vervaarlijk heen en weer zwiepen!
En inderdaad, daar zaten een handvol puttertjes hun naam distelvink (of dan toch ‘teaselvink’) eer aan te doen.
Mijn fototoestel lag vlakbij, dus dat was een meevaller… Ik was dan ook al driftig aan het klikken, voor ik me realiseerde dat er geen kaartje in zat. (Mijn vorige camera maakte me daar altijd meteen op attent, maar mijn huidig machientje dus niet.)
Maar de kaardebollen waren duidelijk nog niet leeggepikt, en toen ik even later – dit keer mét een kaartje in het toestel – opnieuw mijn post innam, zaten de vogeltjes er weer terug. (En terwijl ik dit schrijf zie ik ze nog altijd driftig tussen de stekelige schubben door de zaadjes uit de zaadhoofdjes pikken.)
Waar de naam ‘distelvink’ vandaan komt laat zich niet moeilijk raden. En ook de wetenschappelijke naam (Carduelis carduelis) heeft dezelfde origine (Carduus = distel). Tot datzelfde geslacht behoren trouwens ook de Groenling (Carduelis chloris) en de verschillende soorten sijsjes.
De verklaring blijkt niet zo moeilijk, maar tevens niet zo leuk te zijn: Distelvinken horen immers tot de vogels die door zogenaamde ‘vogelliefhebbers’ graag in kooitjes worden gestopt. En deze soort zou vroeger af en toe een soort vingerhoedje met een kettinkje aan zijn poot gebonden hebben gekregen, waarmee het water leerde ‘putten’.
En hoezeer ik er ook belang aan hecht om dieren en planten bij hun correcte naam te noemen.. ik denk toch dat ik het voor dit vogeltje voortaan maar bij het niet-officiële ‘Distelvink’ houdt!
Nee, ik zal echt niet zover gaan van te zeggen dat je me geen groter plezier kan doen dan door me een sopje en een berg afwas met de dimensies van de Mont Blanc cadeau te doen…
Maar er zijn absoluut huishoudelijke karweien waar ik veel méér tegenop zie.
Want zeker tijdens de wintermaanden speelt zich tijdens het afwassen in het weekend (door de week is het immers donker als ik aan afwassen toekom) vlak voor mijn neus steeds een ongelooflijk boeiend schouwspel af…
In de appelboom zitten voortdurend een heleboel vogels, die hun beurt afwachten om een graantje mee te pikken van de voedertafel die heel strategisch staat opgesteld, midden in de scene die gevormd wordt door een kleine vaste-plantenborder, die aan drie zijden door hagen (en de appelboom) omringd wordt.
Lees verder “Waarom ik graag de afwas doe… Why I like doing the dishes”
Ja, ik heb het al wel vaker verteld, maar op die eerste mooie dagen van februari denk ik altijd weer terug aan mijn grootmoeder, die dan placht te zeggen:
Al wintert het in februari nog zo fel,
Hij geeft z’n twee mooie dagen wel!
Vrijdagavond ben ik met koorts van mijn werk thuisgekomen, en vanmorgen had ik nog steeds verhoging.
Ondanks mijn vrije dag heb ik dus niet echt kunnen genieten van het zonnetje, maar ik kon het toch niet laten om éven nog een paar foto’s te maken…
Gisteren reageerde iemand verbaasd, omdat er hier al zoveel krokussen boven staan.
Lees verder “Al wintert het in Februari nog zo fel…”
Ja, ik heb genoten van de afgelopen winter.
Inderdaad, hij had een beetje minder grijs gemogen, maar aan sneeuw was er (alvast in ons stukje van de Kempen) geen gebrek. Bijzonder hoor: Vorige week zondag vertrokken we hier vanuit een mooi besneeuwd Olmen naar een al even mooi besneeuwd arboretum in Kalmthout. Op de terugweg ’s avonds stopten we bij vrienden in Lier, die ons even heel bevreemd aankeken toen we het over ‘zo mooi met die sneeuw’ hadden… Daar was vorig weekend geen vlok gevallen.
Maar intussen is ook hier (bijna) alle sneeuw verdwenen. Alleen hier en daar herinnert een hoop vuile sneeuw nog aan een sneeuwpop of aan een zorgvuldig geveegde stoep.
En nu… nu heb je nog maar een heel klein beetje fantasie nodig, om te weten hoe de bloemenweide er zou uitzien bij een straaltje zon:
Of hoe kleurig het in de rozentuin zou zijn: Lees verder “Fantasie…”
Tijdens zijn jaarlijkse tomatenproefdag in augustus, vertelde Lieven David over de Tomatenswap waar hij elk jaar aan deelneemt.
Het ruilgebeuren wordt gecoördineerd door een Amerikaanse dame, die daar volgens mij behoorlijk wat tijd insteekt.
Wat Lieven vertelde, was dat er verwacht wordt dat je van 10 tomaten rassen telkens 5 x 6 zaden opstuurt.
Die zaden worden onder alle deelnemers verdeeld, en je krijgt 50 x 6 zaden retour.
Ik zorgde er dus voor, dat ik van een aantal leuke rassen minstens 30 zaden ’teveel’ had, zodat ik ook aan de ruil kon deelnemen.
Alleen… ik had niet zo goed naar Lieven geluisterd Lees verder “Great Expectations”
Er zijn zo van die dingen waar ik niet bij stilstond toen ik aan het begin van het jaar een plekje uitzocht voor de foto’s in deze reeks…
De afgelopen jaren hebben we best wel wat aardbeien gegeten, maar om nu te beweren dat de oogst zo overvloedig was, zou overdreven zijn.
Was het daarom, of omdat we vorig jaar in augustus met vakantie waren, dat we de moeite niet namen om nog veel zorg te besteden aan het aardbeiperceel? De uitlopers werden niet verwijderd en uitgeplant, de aardbeien konden gewoon hun gang gaan.
In de loop van de winter ontstond vervolgend het idee, om op die plek, die ging omgevormd worden tot ‘de appeltuin’ (later meer) de aardbeien maar hun gang te laten gaan als bodembedekker.
De planten leken te kunnen appreciëren dat er geen productie meer van hen verwacht werd, want van de weeromstuit werden ze weer heel enthousiast…
En het gevolg is, dat we – als we alleen plukken aan de buitenrand van die paar vierkante meter aardbeien, we dagelijks al handenvol aardbeien kunnen oogsten.
Een paar jaar geleden kocht ik – niet toevallig na een wandeling door het Hallerbos – een plantje met een mooi labeltje ‘boshyacint – Hyacinthoides non-scripta‘ in een kwekerij daar niet ver vandaan.
Wegens veel vertrouwen in de kwekerij in kwestie, en wegens vlakbij het mekka van het Belgische ‘hazenklokje’ was ik er zeker van dat ik dit keer ‘de échte’ te pakken had. (Ooit, in onze vorige tuin, plantte ik vol jeugdige overmoed de Spaanse boshyacint aan, en in onze huidige tuin dook een paar jaar geleden een roze kruishyacint op.)
Het plantje uit Halle had eigenlijk meteen al verdenkingen moeten oproepen:
Lees verder “Late boshyacintjes”