De afgelopen jaren hebben we best wel wat aardbeien gegeten, maar om nu te beweren dat de oogst zo overvloedig was, zou overdreven zijn.
Was het daarom, of omdat we vorig jaar in augustus met vakantie waren, dat we de moeite niet namen om nog veel zorg te besteden aan het aardbeiperceel? De uitlopers werden niet verwijderd en uitgeplant, de aardbeien konden gewoon hun gang gaan.
In de loop van de winter ontstond vervolgend het idee, om op die plek, die ging omgevormd worden tot ‘de appeltuin’ (later meer) de aardbeien maar hun gang te laten gaan als bodembedekker.
De planten leken te kunnen appreciëren dat er geen productie meer van hen verwacht werd, want van de weeromstuit werden ze weer heel enthousiast…
En het gevolg is, dat we – als we alleen plukken aan de buitenrand van die paar vierkante meter aardbeien, we dagelijks al handenvol aardbeien kunnen oogsten.
’t Zijn toch net mensen hè, die aardbeien 😉
Onder dwang wordt er minder gepresteerd.
Maar wel lekker, zoveel aardbeien.
Zo zie je maar, met een beetje minder aandacht lukt het soms ook.
Voor de toch wel luie tuinvrouw, die ik in principe ben, is het een mooi vooruitzicht. Hoop dat mijn aardbeien zich ook gaan gedragen.
Intussen is het smullen bij jullie.
Moet die hier toch ook dringend een plekje bieden in de tuin… Alleen nog het best geschikte plekje vinden. Smakelijk.
Een fruitberg zonder aardbeien? Hoe is ’t mogelijk!
Ik heb al twee soorten bosaardbeien. Ik heb met mijn oudste zoon afgesproken om ook nog echte aardbeien te zetten (hij gaat ze verzorgen)
Lijkt mij een ideale deal…
Onze aardbeienplanten staan al vijf jaar of langer op dezelfde plaats, meer dan er wat gras en boterbloemen van tussenuit halen doe ik niet. Geen bemesting, niet uitdunnen, niet verplanten, nada. Ik verwacht dan ook al jaren dat de oogst stilaan zal verminderen, maar ook hier blijkt gezonde verwaarlozing de weg naar succes. De eerste aardbeien zijn al geoogst, en er zijn er nog héél héél veel op komst.