Als studenten Herborist en dergelijke in mekaar zitten zoals ik indertijd, dan vermoed ik, dat er de voorbije paar weken in zowat alle opleidingen herborist in het land, onderwerpen zijn bepaald voor eindwerken….
Wanneer ik het onderwerp voor een werkstuk kreeg, was ik vooral de eerste weken zo verschrikkelijk enthousiast, dat ik in die weken nauwelijks met iets anders bezig was dan met dat werkstuk. En de laatste weken krijg ik via het contactformulier op mijn site bijna elke dag minstens één vraag die heel sterk ‘eindwerk-gerelateerd’ lijkt.
Categorie: Bijkletsen – Chit-chat
Opendeurweekend bij Ecoflora
Volgend weekend is het opendeur-weekend bij Ecoflora!
Toen afgelopen weekend ‘Pulmonaria’ in ‘al zijn gloria’ getoond werd bij Kwekerij Bastin heb ik mezelf kunnen overtuigen dat ik beter volgend jaar naar dat longkruid-weekend kan gaan, omdat de ‘nieuwe’ schaduwborder pas vanaf volgend najaar kan aangelegd worden, en daar wil ik veel longkruid in.
Maar toen viel maandag de aankondiging van Ecoflora in mijn mailbox. En twee weekends na mekaar de verleiding weerstaan… tja, dat is bijna onmenselijk. Ik ben ook maar een ‘wijf‘ dat van shoppen houdt, after all…. (tenminste: shoppen bij Ecoflora, en bij Bastin, en op de plantenbeurs in Kalmthout en ik heb ook nog een paar adressen van reuze-interessante boekenwinkeltjes en….)
OK, naar Ecoflora dus. Waarschijnlijk ga ik zondag, want zaterdag is manlief een dagje naar Yggdrasil, en wil zoonlief naar de scouts, maar zondag maak Ãk de plannen. Zoonlief gaan allicht mee, wegens ook zeer geïnteresseerd.
Het zou dus wel eens kunnen dat de oren van Yo – Duizendblad – De Beule zondagavond tuiten van het geratel van mijn eenkoppig kroost, want zij zorgt voor een kruidig kinderatelier tussen 14 en 17 uur.
Ook kwekerij Silene zal aanwezig zijn met haar assortiment bijzondere eenjarigen, de Groene Klusser geeft een demonstratie van vlechten met wilgentenen.
Herboristerie Helianthus vertelt meer over het drogen van kruiden, er is een stand met advies over het ontwerp en de aanleg van een natuurlijke tuin, en je vind er artisanale juwelen uit Ecuador. Redenen te over om een keer een ommetje via Halle te maken dus.
En nu ga ik eerst een boodschappenlijstje opmaken, dat natuurlijk weer veel te lang wordt, en vervolgens zie ik ginder nog veel meer waar ik hebberig van wordt. Laat ik dus vooraf met mezelf dus maar heel duidelijk een budget afspreken, en met mezelf afspreken dat ik alles dat ik koop wel meteen een plekje moet kunnen geven. (En dat is een gemene truc van mezelf: met nog bijna 3000 m² die vrijwel onbewerkt is, en een weekje vakantie na volgend weekend, kan ik iedereen best overtuigen dat ik kistenvol geplant kan krijgen!)
Dansend met de treurwilgen
Elk jaar is er weer dat moment, dat plots alle treurwilgen in het landschap in volle glorie te voorschijn springen.
Maandenlang zijn ze er wel, maar vallen ze me nauwelijks op. En dan plots, tegen het eind van de winter, staat het landschap er weer vol mee.
Vorige week kwam ik door mijn griepje dagenlang niet buiten. Toen ik vervolgens zoonlief op zaterdag naar zijn muziekles bracht in de buurgemeente, was het overduidelijk: het is weer treurwilgentijd!
Op het eind van de winter krijgen de twijgen van heel wat wilgen een andere, vaak helderder tint dan in de winter, en bovendien gaan de katjes bloeien. De katjes van de treurwilg zijn niet de grijze stukjes bont die we het best kennen als wilgenkatjes, maar wel geelgroene ‘rupsen’.
Ik vind het heerlijk-mooie bomen, die treurwilgen. Ze hebben misschien niet de stoere bonkigheid van zomereiken, of de gotische statigheid van een beuk, maar hun tijdloze elegantie is al even bekoorlijk. ‘Treurig’ vind ik ze alles behalve, integendeel, ik kan alleen maar vrolijk worden door de romantische lichtvoetigheid die een treurwilg uitstraalt.
De foto bij dit artikel is van Mercurous, en valt onder een Creative Commons Licentie.
Mannes Gielen 100 jaar
Soms is het wel heel bijzonder om in een klein dorp te wonen, zelfs als je er niet geboren bent.
Vandaag werd in Olmen de 100ste verjaardag gevierd van Mannes Gielen, die nog altijd zelfstandig in zijn huis hier in de straat woont.
Hier in Olmen is het al heel lang de traditie, dat het leven van een eeuweling wordt uitgebeeld in een stoet, waarbij de verschillende wijken en buurtschappen elk een levensfaze voor hun rekening nemen. Tegen de middag stond de hele stoet – 18 wagens en ruim 800 figuranten, meer dan een kwart van de bevolking – hier in de straat opgesteld, en vervolgens ging het richting centrum. Daar werd een uurtje halt gehouden terwijl de feesteling en zijn familie een eucharistieviering bijwoonden. De deelnemers hadden intussen de kans ‘de inwendige mens’ weer op krachten te brengen met verse tomatensoep, broodjes en/of pannenkoeken.
Om 15:00 vertrokken we weer terug in de richting van onze wijk, waar een grote feesttent stond opgesteld. Daar volgde een receptie met de obligate speech van de burgemeester. Die werd weliswaar hier en daar op enig boe-geroep en gescandeer van ‘Olmen-Olmen’ onthaald, want hoewel de gemeentefusies ondertussen al tientallen jaren achter ons liggen, kan menig Olmenaar zich nog geen Balenaar noemen.
En het klinkt ongelooflijk, maar toen het volksbal tegen 18:30 (!) ‘officieel’ van start ging, zat de sfeer er al gigantisch in (en wie beweert daar dat er pas na middernacht ambiance kan zijn?).
Wij wonen op een kattensprong van het feestterrein, dus allicht horen we hier in huis het feestgedruis nog tot in de vroege uurtjes. En natuurlijk zou ik daar om kunnen mopperen: ik ben behoorlijk moe, en eigenlijk toe aan een goede nachtrust, maar het kan mijn goed humeur niet bederven.
Het was fantastisch om te merken hoe een heel dorp gezamenlijk aan zo’n activiteit kan werken, er naar toe leeft, er plezier aan kan beleven, en hoe je als ‘import’ volkomen geaccepteerd wordt, je zelfs merkt hoezeer het geapprecieerd wordt dat je als inwijkeling aan de stoet meedoet.
Waarin een klein dorp groot kan zijn…
Zoals beloofd: serrefoto’s
Een paar dagen geleden vertelde ik al over de ‘serre van Stappaerts‘ die hier uitgerekend op de verjaardag van zoonlief zou geplaatst worden. En toen beloofde ik ook foto’s…
(Ik weet het, ik weet het, mooi kan je de foto’s bij dit berichtje niet noemen… maar ze zijn dan ook alleen maar als illustratie bedoeld. – misschien moet ik me eens een verloopfilter aanschaffen om bij dit soort foto’s geen overbelichte luchten te hebben. Of doen anderen dat met meerdere lagen in een fotobewerkingsprogramma?)
Op dit eerste plaatje ziet de kas er nog voldoende bescheiden van afmetingen uit – tot je haar vergelijkt met het skelet van de tunnelserre die er (toen) nog naast stond. Manlief houdt er niet van dat hij zijn hoofd moet bukken als hij door een deur gaat, en als een maatje lager maar een deuropening van 1.78 m heeft, dat wordt het dus een deur van 2.20 m, en een nokhoogte van bij de drie meter.
Ik ga toch zorgen dat ik achteraan in de border die er vlak voor ligt, wat hoge groeiers plant!
11-jarigen, moestuinen en serres en zo…
Gisteravond zei ik het nog: vandaag loopt er hier voor de allerlaatste keer een tienjarige zoon door het huis…
Elf alweer. Wat een tante vroeger de fameuze ’tussen-tafellaken-en-servet’ leeftijd noemde. Geen kind meer, maar toch ook nog niet ècht een puber. Soms kinderlijk driftig en puberaal boos, maar even zo vaak puberaal gevoelig en kinderlijk lief.
En natuurlijk kan ook ik mij niet ontdoen van iets van een ‘mijn kind schoon kind’ houding, en dus kan ik er niet aan doen dat ik het nog steeds zo’n heerlijk manneke vind.
Zoonlief is al heel zijn leven een buitenkind, en een paar jaar geleden heeft manlief daarom een piepklein moestuintje aangelegd, dat sindsdien jaar na jaar uitgebreid werd, en ons intussen al bijna zes maanden per jaar op vlak van groenten zelfvoorzienend maakt. Manlief heeft intussen immers ook de microbe te pakken.
Lees verder “11-jarigen, moestuinen en serres en zo…”
Diamanten Druppels op Vrouwenmantel
Na de drukte van de eindejaarsperiode wordt het tijd om de draad van mijn vrouwenmantel-reeks weer op te pakken. Na de uitleg over de apomictische voortplanting van enkele weken geleden, vertel ik vandaag waar die prachtige dauwdruppels op de plant vandaan komen.
In een paar volgende artikeltjes heb ik het dan over historische en folkloristische gebruik van de plant, en natuurlijk ook over de hedendaagse toepassingen.
‘Guttatie’ of druppelvorming
Eén van de dingen die Alchemilla tot zo’n aantrekkelijke tuinplant maken, is zeker de manier waarop dauw- en regendruppels op de bladeren blijven liggen. (En dat de mens daardoor al véél langer dan vandaag gefascineerd werd, komt later nog ter sprake..)
’s Morgens vroeg als er dauw hangt, of na een flinke regenbui, liggen de druppels als kristallen parels op de bladeren. Maar niet al die druppels zijn zomaar dauw of regen… Ze zijn een uiting van een fenomeen dat bij heel veel planten voorkomt – namelijk dat overtollig water onder de vorm van druppeltjes wordt afgescheiden – maar er is nauwelijks een plant waarbij het effect zo mooi is als bij de vrouwenmantel.
Herfstmijmering
Begin van de herfstvakantie, en ja, ook ik heb ben vrij (twee weken zelfs, dankzij een grote hoeveelheid overuren die dringend op moet).
Gisteren reed ik dan ook voor het laatst voor de schemering echt inviel naar huis. Ondanks het donkere weer was het genieten… Die rit door de Kempische bossen in dat herfstige uur tussen dag en avond… Een gelegenheid om het werk helemaal los te laten, en tegelijk te genieten van de kleuren van de bossen in het herfstlicht. Lees verder “Herfstmijmering”
Hoe sterk is de eenzame blogger…
… die kromgebogen over de toetsen weer een stukje begint…
Zichzelf een schrijver waant…
Na een paar maand uitproberen op Blogger en op WordPress.com heb ik in mei mijn blog definitief naar dit plekje op een eigen server verhuisd. En als ik mijn statistieken mag geloven, kwam gisteravond omstreeks half tien de 15.000ste bezoeker langs.
En wie waren dat, die bezoekers van de Kruidenklets?
Lees verder “Hoe sterk is de eenzame blogger…”
Nachtvorst in de Kempen
Maar het lukt me niet de feërieke sfeer echt weer te geven…
Als het vannacht helder is, misschien morgen opnieuw een poging.