AnneTannes Tuin

Tja, mijn tomaten stonden er – als ik dat zelf mag zeggen – eigenlijk niet slecht bij.
Ze groeiden niet allemaal even hard, maar de meesten hadden een stevige stengel en mooi donkergroen blad, en ze leken het – op twee uitzonderingen na – behoorlijk naar hun zin te hebben.
Nu ben ik, wat ’tomaten gieten’ betreft, van de strekking dat wat liefdevolle verwaarlozing op zijn tijd geen kwaad kan.
Ik begin dus met vlak na het planten àlle planten heel veel water te geven.
Op dag 2 krijgt vervolgens de helft veel water, en op dag 3 de andere helft.
Op dag 4 komt 1/3 van de planten aan de beurt, en op dag 5 en 6 ook.
En zo wordt de giet-frequentie snel teruggebracht, tot ik uiteindelijk dagelijks zoveel planten giet dat ze maar om de 10 dagen water krijgen… om vaak eind juli-begin augustus de giet-frequentie nog verder terug te schroeven. (Door de planten laag-frekwent, maar overvloedig te gieten wordt de grond tot erg diep nat, en wordt de plant gestimuleerd haar water diep te gaan zoeken.)

Ik heb me immers door een kenner laten vertellen, dat tomaten in hun ‘geboortestreek’ plegen te ontkiemen aan het eind van het regenseizoen, om dan op te groeien en vrucht te dragen in het droge seizoen.
En de vorige jaren heb ik inderdaad gemerkt, dat mijn tomatenplanten er totaal geen probleem mee hebben, dat ze vanaf half augustus op geen druppel water meer getracteerd worden, en dat ze desondanks tot het gaat vriezen verder tomaten blijven afleveren.

OK, ik zat dus momenteel aan ‘zes planten gieten per dag’, maar ik controleerde wel, of er niemand ging ’treuren’.
Dinsdag ging er wegens een migraine-aanval die me tot ver in de namiddag in mijn bed en achter gesloten gordijnen hield, even de klad zitten in het regelmatig gieten, maar toen ik gisterenmorgen even poolshoogte ging nemen, zag ik ‘dat alles goed was’: verschillende planten hadden zelfs guttatie-druppeltjes aan de bladranden hangen, wat er op wees dat ze meer water hadden opgenomen dan ze door verdamping kwijt konden, en dat ze daarom onder druppelvorm moesten afscheiden.

Dus toen ik ’s middags thuis kwam was ik niet echt gehaast om te gaan gieten.
Uiteindelijk ging ik toch richting serre, met de bedoeling nu een keer heel uitgebreid te gieten: ondergetekende vertrekt vanavond voor een aantal dagen naar Berlijn, en wil man- en zoonlief niet met al te veel extra tuinklussen opzadelen.
En toen ik de serre binnenging…. toen was het duidelijk dat ik hals-over-kop een rampenplan in werking moest stellen.

(to english text)

Ik denk dat ik wel de laatste in de rij ben, maar uiteindelijk heb ook ik afgelopen maandag mijn tomaten geplant.
Ik had ze gezaaid in de living, en daar groeiden ze voorspoedig. Na het verspenen waren ze verhuisd naar een licht plekje onder het dakraam op de (onverwarmde) overloop, en daar ging het aanmerkelijk minder hard vooruit.
Na nog een keer verpotten stonden ze overdag in de serre, om – als er nachtvorst voorspeld werd ’s avonds naar de serre te verhuizen. Gezien het aantal schalen met potjes en de afstand tussen serre en garage, was dat ’s morgens en ’s avonds een wandeling van telkens een halve kilometer.
En intussen bleven de plantjes aarzelen. Echt groeien leken ze nog nauwelijks te doen, en ik was dan ook behoorlijk jaloers op de grote planten die ik op de foto’s van Bart zag.
Lees verder “Tomaten… eindelijk | Tomatoes – at last” →