De volgende onthulling gaat vrijwel zeker hier en daar op meewarig hoofdschudden onthaald worden maar ik kan er niks aan doen: Ik heb iets met mollen.
Dat is waarschijnlijk allemaal begonnen toen ik zo’n twintig jaar geleden voor het eerst ‘Duncton Wood‘ van William Horwood las. (Een boek dat intussen letterlijk stukgelezen is, en dat ik – voor het helemaal uit elkaar valt – nu als bedverhaal aan zoonlief aan het voorlezen ben.)
Een fragment uit deze saga met Rebecca, de kruidenmol, en Bracken (Varen, de reiziger) als protagonisten gebruikten we trouwens in onze huwelijksviering (manlief is diep in zijn hart nog steeds een reiziger).
Mollen dus…
Deze winter hebben ze flink huisgehouden in de bloemenwei. En natuurlijk, het is belangrijk dat we die bulten tijdig terug platstampen om in het najaar, als we de weide gewoonlijk een keer maaien met de grasmachine (eind voorjaar maaien we een keer met de hand), niet al te veel problemen te hebben, maar voor de rest stoor ik me niet echt aan die molshopen. Ik begrijp heel goed dat die mol niet welkom is in een netjes aangeplante bloemenborder, of in een gladgeschoren gazonnetje maarre…
Hebben wij ons al afgevraagd wat die mol vindt van al die mensen die zomaar in zijn territorium binnendringen, rook- of gasbommen in zijn gangen stoppen, de rust in zijn ritten verstoren met fluitende flessen of herriemakende postkaart-muziekjes?
Mollen vind je in onze streken bijna overal. Alleen in naaldbossen, broeklanden en zandduinen komen ze nauwelijks voor, waarschijnlijk omwille van gebrek aan prooi. Mollen zijn immers insecteneters, (leden van de orde van de insectivora) en geen knaagdieren zoals wel eens wordt gedacht. Het is dus een fabeltje dat mollen aan plantenwortels en bloembollen gaan knabbelen (tenminste niet de europese mol, Talpa europaea).
Het dieet van een mol bestaat uit (regen)wormen, engerlingen, veenmollen, ritnaalden, emelten… Behalve die regenwormen gaat het dus algemeen om beestjes die een beetje tuinier liever ziet gaan dan komen! Inderdaad vormen die regenwormen wel het hoofdingrediënt van het mollenmenu, en dat wordt wel eens aangehaald als een argument te meer voor ‘schadelijkheid’ van mollen, maar dit is relatief: Een mol eet weliswaar dagelijks een hoeveelheid insecten ter hoogte van bijna 90% van zijn lichaamsgewicht (en niet: drie keer zijn lichaamsgewicht zoals je soms leest!), en dit zijn voor een groot deel regenwormen (tenminste in de winter), maar regenwormen planten zich aan een dermate hoog tempo voort, dat het deel dat door de mol verorberd wordt, nauwelijks een invloed heeft op de totale populatie.
De Britse Mammal Society suggereert dat het nog het verstandigst is om van mollen te leren houden, want om ze permanent je tuin uit te krijgen is onbegonnen werk. Ze voegen aan dat advies nog toe (mijn vertaling):
Zorg ervoor dat regenwormen zich in je tuin thuisvoelen: hierdoor worden de mollen minder actief en krijg je minder molshopen in je tuin, omdat de mollen minder ver moeten graven om voedsel te vinden.
Recent onderzoek wijst uit dat volgende technieken de regenworm-populatie kunnen vergroten:
– Vermijd het strooien van kalk op je gazon.
– Kies liever voor kruidenrijke dan voor grasrijke zaadmengsels voor een grasveld.
– Houd het gras kort door regelmatig maaien of begrazen.
En die molshopen in mijn bloemenweide? Ach, ik maak van de nood een deugd: de molshopen leveren mij een ideaal plekje op om nieuwe planten in de weide te introduceren: zaad dat ik er zaai ondervindt even wat minder concurrentie van omliggende planten, en dat geldt nog meer voor plantjes die ik er uitplant.
Ja, van mij mogen die mollen blijven!
De tekening bij dit bericht is een illustratie uit ‘Het Leven der Dieren’ van A.E. Brehm, en behoort tot het publieke domein
Mollen zijn over het algemeen geen graag geziene gasten in de tuin ! Op een keurig Engels gazon kunnen die een ware ravage aanrichten waardoor de tuin in een ommezien herschapen wordt in een ‘maanlandschap’…
Wij hebben er persoonlijk geen problemen mee als mollen zich hier af en toe eens vertonen en enkele ‘bergjes’ opwerpen – onze tuin is zo wild als wat en het komt niet op een ‘hoopje’ meer of minder… 😉
Ik heb edoch wel begrip voor tuiniers die dat niet zo leuk vinden!
Ik vind het eigenlijk wel leuk dat er toch enig teken van leven te bespeuren is in de winterslapende tuin. Van harte welkom zijn ze. Annemie zei het al: een wilde tuin heeft zo z’n voordelen 🙂
de mollen mogen komen – die leveren ook nog eens goeie fijngemaakte potgrond! maar die woelratten hou ik toch liever op afstand met een paar flessen Mort Subite (omgekeerd over een verwarmingsbuis in de gangen, dat rammelt en zo). Buiten onze tuin hebben ze nog genoeg plaats om te spelen.
Ook ik hoor hier en daar wat over de mol. Hoe dat kleine blinde diertje, een prachtig gazon kan omtoveren tot een bergzaam uitzicht. Zelf heb ik nog geen bezoekje gehad van deze ondergrondse bewoner. Misschien maakt de geur van Munt (dat toch wel weelderig in mijn tuin aanwezig is) Hem niet geliefd. Gelukkig maar. Denk ik dan.
@Annemie: ik snap het ook wel hoor… maar ik vind ze tegelijk zo schattig, dat ik het niet over mijn hart kan krijgen het in mijn tuin erg te vinden 😉
@Bart: Tja, winterslapend… ik krijg de indruk dat er zo stilaan aan weer één en ander wakker wordt…
@Yo: Woelmuizen zitten hier ook, maar daar hebben we niet echt last van: hun gangen zitten vooral op de overgang tussen open ruimte en meidoornhaag. En van vraat hebben we geen last: je krijgt bijna de indruk dat ze in onze tuin wonen, en in de netjes aangeharkte tuin van de buren van de plantenwortels gaan eten… Maar waarschijnlijk is het gewoon zo, dat ze hier ook plantenwortels eten, maar dat ze planten uitkiezen waarvan het mij minder opvalt dat ze verdwijnen…
@Jo: welkom terug! Dat is een tijdje geleden… Ik zie inderdaad geen mollen in de buurt van mijn muntveldje, maar heb geen idee of er een verband is. Dat moet ik eens in de gaten houden! (woelmuizen zitten daar trouwens wel.)
Ja, je kan ze lief vinden die beesten, maar ik ben ze liever kwijt dan rijk!
Iemand andere suggesties dan munt of Mort Subite?
Munt zou helpen tegen alle soorten muizen, maar hier huppelen ze toch vrolijk door al die muntbarrières heen. Polei heeft blijkbaar wel effect.
De woelratten hebben hier bij mijn weten nog niet echt veel schade aangericht, alleen ben ik een beetje bang van alles wat knaagt en een lange staart heeft. (jawel, ik geraak er maar niet vanaf ondanks de therapie met Bart zijn schattige muizenfoto’s (die zitten hier in een mapje waar ik af en toe eens naar kijk kwestie van het gewoon te worden). Toen er eens een paar van die beesten in de wingerd gevlucht waren en vlakbij het raam omhoog kropen was mijn maat vol (ik wou diezelfde dag nog verhuizen) en ben ik met die flessen begonnen. Ook kruisbladwolfsmelk helpt (1 plant per 10 vierkante meter, de wortels scheiden een stof af die ze afschrikt) maar die vermeerderen zo traag hier. Ik geloof dat die plant ook mollen op afstand houdt maar die hebben zo geen staart en mogen dus blijven.
@ Gudrunneke, die flesjes werken hoor (= leeg bierflesje voor alle duidelijkheid, Orval gaat natuurlijk ook, het glas van gewone pintjes trilt kapot) na een week zie je die gangen dichtvallen en verhuizen ze naar de weides rondom het huis.
“Lynx envers nos pareils, et taupes envers nous, Nous nous pardonnons tout, et rien aux autres hommes.”
Jean de La Fontaine, Frans schrijver (1621-1695)
“De Mollen die men uit oorzaake van het omwroeten des gronds, zo vinnig vervolgt, zuiveren het land van Mol-krekels.� (uit: “Algemeen Huishoudelijk Woordenboek�, Chomel/Chalmot, vierde deel, 1778)
Maw :
“Wie een klem zet voor een mol, speelt in de natuur een slechte rol”.
Een mol vriendelijk verjagen: ==> Plant keizerskronen (Fritillaria imperialis).
Hé, dank je wel voor dat citaat!
Wie toch zo tuk is op een ‘biljartlakenachtig’ gazonnetje, kan voor het inzaaien (of aanbrengen van graszoden) een mollennet (laten) installeren. Dat is een soortement van kunstofgaas dat net onder de aarde – waarop zal worden gezaaid of graszoden gelegd – wordt aangebracht. Kost iets meer, maar dan heb je ook daadwerkelijk geen enkele mol meer in je gazon.
Ik vind persoonlijk niets aan de mollen. Ik haat ze, ze spitten mijn hele tuin om tot een grote akker, dus er gaan bij mij wat gasbommen of zo in.
Wat een leuke site is dit! Mollen zijn mijn lievelings dieren, fijn om te weten dat er ook mensen zijn die ze liever rijk dan kwijt zijn. Ik vind die mollen klemmen maar helemaal niks! Goede tips ook om te leren in harmonie samen te leven met de mollen!:)
Voor Mollenhaters en -lovers!
http://www.xxx.net
Ook voor de kids!
Vermits het er sterk op lijkt dat je het berichtje waarbij je dit commentaartje achterlaat niet goed hebt gelezen, zie ik me genoodzaakt je comment wat ‘bij te sturen’, en de links te wijzigen.
Net als Bart wordt nu ook dit blogje met een commentaar (een spam-comment noem ik het) van xxx.net voorzien. Een volgend commentaar wordt gegarandeerd naar Defensio verwezen.
gniiiiiii! ik verander alweer een beetje in de hulk!!!!! 🙂
En dat past dan weer mooi bij je groene imago, niet dan?
Super Anne, om dit stukje als reactie op mijn blog te geven! Ik ben terug meer geneigd om ze schattig te vinden. Dikke merci!