Nee, hier in de Zuiderkempen was er nog geen inflatie van de kerstboomprijzen.
Ons boompje dit jaar is weliswaar wat smaller dan vorig jaar, maar ook wel hoger, en kostte nog steeds niet meer dan negen Euro.
En zoals elk jaar, versier ik mijn boom op dezelfde manier. Ik hou ervan om jaar na jaar die oude kerstversieringen weer door mijn handen te laten gaan.
Lees verder “Kerstboom – Christmas Tree”
En stilaan wordt het weer tijd voor de winterbloeiers…
Viburnum bodnantense ‘Dawn’ doet dat al een paar maanden, en gaat daar wellicht nog een paar maanden mee door, en de vroegste van mijn toverhazelaars heeft ook al kleur bekend.
Maar een hele fijn struikje in winterse dagen is de winterkamperfoelie (Lonicera fragrantissima). Verwacht geen bloemen zoals die van onze inheemse wilde kamperfoelie… integendeel, eigenlijk zijn ze onooglijk klein – maar geuren dat ze doen!
Lees verder “Winterkamperfoelie – Shrubby Honeysuckle”
De foto’s bij dit berichtje tonen jullie een recent knutselwerk van zoonlief…
De vraag is eenvoudig (en het antwoord volgens mij ook): Wat is de bedoeling van dit konterfeitsel?
En de tweede vraag: Gaat dit ook werken?
The pictures in this blogpost show you a recent tinkering of our 14 y.o. son…
A simple question (and a simple answer I guess): What do you think it is meant for?
And a second question: Will this work?
(to English text)
‘Hoe staat het met je lentebloeiers?’ vroeg Silly me een paar dagen geleden in een reactie op een ander berichtje.
Ik verwees haar naar mijn facebookpagina, maar die bleef voor haar onzichtbaar op haar werk…
Dus speciaal voor Silly: Mijn lentebloeiers!
Of eigenlijk… lentebloeiers… daar zie ik in mijn tuin nog maar heel weinig van. Mijn bostulpjes, die beginnen hun groen stilaan te tonen, maar van de wilde narcissen is nog maar weinig te zien. En zelfs het speenkruid, dat voor mij toch de eerste échte lentebloeier blijft, heeft nog geen enkel knopje.
Maar de winterbloeiers! Die zorgen wél voor massa’s geur en kleur… en dierenleven!
De Viburnum bodnantense ‘Dawn’ heeft nog nooit zo intens gebloeid als dit jaar. De toverhazelaars sprankelen van kleur, en ook de winterkamperfoelie doet zijn naam nog steeds alle eer aan.
Maar sinds goed een week beginnen ook de winterbloeiende bolletjes te pronken.
Lees verder “Winterbloeiers – Winterblooming flowers”
Wat kunnen een paar uurtjes zon al een verschil maken!
Gisteren was er ’s morgens nog niet het geringste spoortje kleur te zien bij de toverhazelaar in de voortuin.
The difference a few hours of sun can make is so impressive!
Yesterday morning the witch-hazel in the front-yard didn’t show the slightest trace of color…
Maar in de loop van de namiddag ontdekte ik plots een paar knopjes die zich heel voorzichtig openden, en het eerste beetje warm-oranje toonden!
But in the afternoon I suddenly discovered a few buds that were opening very carefully, and let me see the first bit of the warm-orange glow of the petals…
En, ongelooflijk, niet veel later was er zelfs één waaghals van een bloempje dat zijn bloemblaadjes heel dapper ontrolde!
And, belief me or not, but only slightly later, there even was a dare-devil of a flower, that throw his tiny ribbons in the air!
Verdorie-nog-aan-toe… heb ik alweer vergeten mijn ISO terug te draaien… (maar dan had ik allicht te weinig scherptediepte kunnen krijgen.)
And the noise on the pictures… I forgot (again) to turn down the ISO-value… (but that would have made a very shallow DOF.)
De altijd eigenwijze tuinier wist onlangs op Facebook te vertellen dat er in Woubrechtegem een uitzonderlijk mild microklimaat heerst.
Tja, hier in de Kempen is het nog niet zover.
Lees verder “Hamamelis”
Sneeuw
In deze sneeuw ben ik een tekening.
Een plaat, waarop ik langzaam levend ben.
Er is geen onderscheid tussen de boom en mij
dan dat ik hier en daar bewegend ben.
Verzonken in het eindeloze wit,
dat om mij ligt geopend, ben ik dit.
Bevangen door dezelfde zuiverheid,
waar in de verte ook een kraai op zit.
Gerrit Achterberg
uit: Verzamelde gedichten
Querido, Amsterdam 1984
I’ll try to translate:
Snow
In this snow, I’m nothing more than a drawn figure…
A picture, in which I am a small but living dot.
There is no difference between the tree and I,
except that I’m moving slowly, slowly on…
Drowned in this endless white,
That lies around me open now, I am just this.
Overcome by the same imaculacy
In which – there, on that spot – I see a crow.
(Gerrit Achterberg
Collected Poems)
‘Met Lichtmis zijn de dagen al een uur gelengd’ hoorde ik vroeger altijd zeggen.
Dat wilde ik nu eindelijk wel eens een keer controleren.
Op 21 december kwam de zon op om 08.45, en ging ze onder om 16.28, dat is dus 7 uur en 43 minuten daglicht.
Op 2 februari komt de zon al op om 8.18, dus bijna een half uur vroeger, en gaat ze pas om 17.27 onder. Dat zijn 9 uur en 9 minuten.
Als je dus even meetelt, hebben we al bijna anderhalf uur daglicht bijgekregen, en de komende tijd komen daar dagelijks bijna vier minuten bij.
Zoonlief zit sinds dit jaar op de middelbare school, en stapt dus ’s morgens al om half acht op de fiets om de 9 kilometer naar school af te leggen. ’s Avonds is hij ruim voor donker thuis, maar ik zal het toch fijn vinden wanneer hij binnenkort ook weer bij daglicht naar school kan vertrekken.
(Al op de middelbare school, maar hij hoopt toch nog op de traditionele pannenkoeken die bij lichtmis horen!)
‘On candlemas, the day has gained an hour of sunlight’… That was what I was told in the past.
But you know, I always want such a statement prooved!
Here in Belgium, on the 21st of December, sun rose at 8.45 AM, and sunset was around 4.28 PM, so we had 7 hours and 43 minutes of daylight.
Today, on Candlemas, the sun rises at 8.18 AM, and sunset isn’t before 5.27 PM. That’s no less than 9 hours, 9 minutes!
If I counted well, we haven’t gained an hour, but an hour and a half of sunlight! And in the coming days, every day another 4 minutes are added!
Dear son is on secondary school (junior high) since a few months, and he has to take his bicycle out at 7.30 for his 9 km (6 miles) ride to school. In the evening, he comes home before sunset, but I will be glad that, within a few weeks, he won’t have to leave before sunrise anymore!
(Yes, on secondary school already, but he still hopes we will eat the traditional ‘candlemas pancakes’ today!)
