Jaren geleden hield ik het een tijdlang vol om op de eerste dag van elke maand een foto te posten die ik die dag had gemaakt, telkens vanuit exact hetzelfde standpunt.
Laat ik eens proberen daar een soort vervolg aan te geven.
Niet meer op de eerste dag van de maand, maar ‘ergens in de loop van de maand’.
En misschien niet altijd helemaal hetzelfde standpunt, maar wel telkens hetzelfde plekje in mijn tuin…
We noemen het nog altijd ‘onder de beuken’, maar eigenlijk is het al een paar jaar ‘onder de beuk en de haagbeuk’. Vroeger stonden hier inderdaad twee beuken, waarschijnlijk eeuwelingen, en tussen hen beiden in een haagbeuk.
Een paar winters geleden moesten we één van de twee beuken laten vellen.
Maar eigenlijk is dit stukje van de tuin vooral interessant van september tot in maart, als het elders in de tuin wat kaler, saaier is.
De Napolitaanse cyclamen (Cyclamen hederifolium) is uitgebloeid, maar het mooie gemarmerde blad bedekt nog een paar vierkante meter.
En intussen komen overal al de glanzend groene blaadjes van het speenkruid tevoorschijn. Eén bloemetje doet al een week z’n best open te komen, maar voorlopig is dat nog niet gelukt.
Maar wat dit stukje van de tuin in dit stukje van het jaar vooral zo boeiend maakt zijn de vogels.
Vanuit de erker van de woonkamer kunnen we de dagelijkse voorstelling vanop de eerste rang meemaken.
Een twintigtal vinken scharrelen tussen de afgevallen beukenblaren rond, vaak in het kielzog van een merel die de boel driftig uit elkaar gooit. Ze doen zich tegoed aan de zonnebloempitten die van de voedertafel zijn gevallen, waar de kool- en pimpelmezen, geholpen door een heel leger groenlingen, een beetje al te ontstuimig aan de dis zitten. Kepen, die smullen zowel op de tafel als op de grond. En als hij niet de andere voedertafel, in de voortuin, monopoliseert, dan hangt de grote bonte specht hier in de mezenbollen grotebontespechtbollen. (Gek, in de voortuin hangen ook mezenbollen, maar troont zit de specht altijd bovenop het bergje zaden op de voedertafel, terwijl ie om zich heen kijkt met een blik van ‘wie kan me wat’. Onder de beuk zit hij nooit op de voedertafel, maar laat hij nauwelijks een andere vogel bij de vetbollen komen (of zouden het twee verschillende exemplaren zijn?)
Een boomklever heb ik deze winter nog niet gezien, maar af en toe komt een vlucht staartmezen op bezoek…
Nieuwsgierig naar het vervolg…
Lie(f)s.
Ik hoop dat ik je nieuwsgierigheid kan bevredigen!
Het blijft een leuk idee, zo geregeld door het jaar heen eenzelfde plek te fotograferen.
Ik broedde er ook al op om deze maand weer een plek uit te kiezen.
Zeker doen… !
Een fijn initiatief. Ik blijf volharden in mijn eerste zicht (met de ambitie dat te doen tot de tuin zowat volgroeid is, desnoods duurt dat 10 jaar)
Er ligt beduidend minder sneeuw bij jou.
Wel straf dat die éne beuk ziek is en geveld dient te worden en de boom er naast kan blijven staan.
Boomklever zie ik hier iedere dag, kepen, dat is al twee jaar geleden…
Op de foto is het niet te zien, maar als je de overblijvende stronk van dichtbij ziet, merk je dat er een stuk metalen plaat onderaan in de boom gegroeid is. Het lijkt dat de ‘besmetting’ langs die zwakke plek binnengekomen is. En de boomverzorger die de boom geveld heeft gaf aan dat we de stronk zeker moesten laten zitten: de stronk verwijderen is immers onmogelijk zonder de wortels van de andere beuk (en van onze eik) te beschadigen, en dan zou de zwam allicht ook de anderen bo(o)m(en) gaan bedreigen. Maar zolang die gezond waren, moesten we daar niet te veel schrik voor hebben.
Fijne verderzetting. Voortaan hou ik in de gaten wat er zich onder je beuk afspeelt.