Een paar weken geleden merkte manlief nog op, dat het toch wel lang geleden was dat we nog een egel in de tuin zagen.
En daar zat dit heerschap (vrouwschap?) waarschijnlijk op te wachten, want sindsdien zien we hem met de regelmaat van de klok tevoorschijn komen.
Na het eten blijven we nog wat zitten napraten om de tuintafel, en niet lang daarna horen we geritsel in de dorre bladeren die onder een balk tegen de schuur aan liggen. En even later komt de egel tevoorschijn…
Zijn route is wat variabel, maar na een rondje over het grasveldje verdwijnt hij in één van de borders, waar hij rondsnuffelt tussen het mulchmateriaal dat rond de planten ligt.
Later op de avond heb ik hem (of een soortgenoot?) al een paar keer aangetroffen in het hooilandje 20 meter verderop in de tuin.
Ik lees de laatste tijd alarmerende berichten over grote aantallen doodzieke egels, maar behalve het feit dat deze al vrij vroeg op de avond aan zijn fourageerronde begint, vind ik hem er behoorlijk fris en monter uitzien…
Zálig hè! Hier struinen ook regelmatig stekelige vriendjes door de tuin. Zelfs onze hond is er al aan gewoon en weet dat ze die gewoon gerust moet laten.
’t Is inderdaad genieten, als je die plots voorbij ziet hobbelen…
Ik hoor af en toe het geritsel, maar zien doe ik ze niet eigenlijk. Is toch alweer enkele jaren geleden dat ik er nog één zag
Hier dus ook jarenlang niet… En plots echt elke dag…
Ik mis mijn tuinegel.
Maar nu mijn buren afgesloten tuinen hebben.
En die tuinen vol met tegels liggen begrijp ik ook wel waarom er geen egels meer op bezoek komen.
Stille groet,
Ik snap je gemis…
Ongelooflijk hoe snel je zo’n beestje als een ’tuingenoot’ gaat ervaren…