Twee jaar geleden zaten onze katten dit snoesje achterna, waardoor het letterlijk tegen de muren opliep en zich achter de regenpijp ging verschuilen.
Toen we – intussen al zo’n 17 jaar geleden – kennismaakten met onze buren en hun tuin (ja, die met de rustieke windmolen) vertelden die ons al in geuren en kleuren hoe alle, maar dan ook alle planten in hun borders door de woelmuizen werden opgegeten.
En inderdaad, wij merkten al snel de woelmuisgangen op in onze tuin, maar van vraat in de plantenborders hebben we nooit iets gemerkt. Al gekscherend zei ik wel eens, dat ze in onze tuin woonden, en bij de buren gingen eten.
Eerlijkheidshalve moet ik wel vertellen, dat toen er hier jaren later een moestuin werd aangelegd, de woelmuisjes daar duidelijk wel kwamen dineren. Vooral op pastinaak en knolselder lijken ze verlekkerd. Toen we nog knolselder teelden (dat hebben we dus opgegeven) resulteerde dat steevast in ‘holselder’.
Maar misschien klopte ons beeld wel, dat de woelmuizen onze tuin als woongebied prefereerden boven de nette tuin-met-groot-gazon van de buren. De woelmuis kiest als leefgebied immers gewoonlijk bossen, hagen of andere dichte begroeing zoals bramen of varens. Van een open gebied blijken ze minder te houden.
Dat het woelmuisje vlot tegen de huismuur opklom, vonden we alvast niet zo vreemd. We hebben ze ook in de winter wel vaker tegen dorrre teunisbloemstengels omhoog zien klimmen, op zoek naar zaden. Want ondanks het feit dat de beestje er door (moes)tuiniers vaak van beschuldigd wordt de wortelgewassen op te vreten, zou de rosse woelmuis toch een voorkeur hebben voor hazelnoten en bramen en frambozen (en dat is in de bossige gedeelten van onze tuin allemaal te vinden)
Mij stoort het overigens helemaal niet dat de woelmuizen af en toe aan de groenten snoepen. Met hun bolle lijfjes blijven het toch de muizen met de hoogste aaibaarheidsfactor. (Ai, het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racisme-bestrijding laat mij weten dat de slakken zich gediscrimineerd voelen op basis van uiterlijke kenmerken.)
Tja. ’t is inderdaad een fotogeniek beestje met een hoge aaibaarheidsfactor, ik heb daar ooit eens iets over geschreven (dat we niet echt consequent zijn in dat soort dingen).
Hier heb ik twee jaar geleden bijna veel schade opgelopen door de woelmuizen. Meerdere bramenstruiken (die ik ergens tijdelijk had geplant) waren ondergronds volledig kaalgevreten. Bij bevriende tuiniers worden bomen ondergronds gewoon helemaal ontdaan van een wortelstelsel. Hier dus schadepreventie waar mogelijk (mollennet ingraven bij fruitbomen), schadecontrole (door het aanplanten van pastinaak, in de hoop dat ze dan van de rest afblijven) en bestrijding (maar alleen wanneer er erg veel activiteit is)
Ik ben mij overigens gaan afvragen of alle woelmuizen echt even schadelijk zijn?
Behalve de rosse woelmuis (Myodes glareolus) komt in onze contreien ook de ondergrondse woelmuis (Microtus subterraneus) voor.
Ik heb geprobeerd om iets terug te vinden over het dieet van beide soorten, en of de ene eerder dan de andere wortels lust.
Maar in Nederlandstalige literatuur worden de rosse en de ondergrondse woelmuis meestal over een kam geschoren en als ‘uiterst schadelijk’ benoemt, terwijl ik op Britse sites vooral terugvind dat zowel de Bank Vole (de rosse woelmuis) als de Field Vole (ondergrondse woelmuis) vooral van vruchten en noten houden.
Hier in de tuin lijken ze dus vooral een voorkeur voor pastinaak en knolselder te hebben… aan andere wortels hebben ze – voor zover ik weet – nog nooit geknaagd.
Een verklaring zou overigens ook kunnen zijn, dat ze hier meer aan graswortels knagen. Ik vond in dat verband terug, dat de (zeldzame, en in Spanje levende) Iberische woelmuis heel graag wortels van Agrostis soorten lust, en hier in de tuin groeit zowel Fioringras ((Agrostis stolonifera) als Gewoon Struisgras (Agrostis cappilaris).
Er is ook nog de woelrat – heb ik hier vorig jaar één keer gevangen…
Mijn eerste reactie bij het lezen van kouw bericht – gek dat je bloembollen hebt, want er wordt ook vaak aangegeven dat alle bloembollen – op narcissen na – worden opgegeten door de beestjes. Misschien stellen ze zich in natuurlijke tuinen tevreden met de wortels van alle kruiden die in het gazon groeien (onder andere paardebloemen)…
Het zijn schattige diertjes. Hoe schattiger om te zien, hoe moeilijker om aan te pakken.
En slakken zijn niet aaibaar, toch vind ik ze heel bijzonder met hun gevoelige sprietjes, waarop de oogjes zitten.
En kijk eens naar dit jonge heesterslakje… Is het geen schatje?
🙂 holselder! Dat komt me echt bekend voor 🙂 Hier hebben ze het ook gemunt op de wortels van fruitbomen. Maar prachtig diertje! Zag er gisteren nog eentje over de sneeuw lopen – richting terras. Ging vermoedelijk wat gemorst vogelvoer smullen.
Hier dus nog nooit vraat aan boom- of struikwortels gezien…
En zoals ik aan Supermasj al zei: ik vraag me af of er een verschil in dieet is tussen de twee inheemse woelmuizen.
Een pelske voor de slakken breien?
Ah!! nog zo’n lieverd.
Schattige beestjes, inderdaad. En een mol is óók schattig. Vooral bovengronds, denk ik dan, mijn omgewoelde plantgoed overschouwend.
Overigens, en enigszins terzijde: dat een mol geen schade aan de planten zou aanrichten, is larie weet ik thans.
Wij hebben vooral van die rosse muisjes met bolle uitpuilende oogjes. Bosmuisjes???
Indien ook “grote” oortjes, naast die bolle oogjes – dan zijn dat inderdaad bosmuizen.
Ik merk dus ook al overal gangetjes in de grond , en net om en bij de 50 frambozenstruikjes geplant , dus ik vrees het ergste , wat nu gedaan ??? heeft iemand een ecologisch manier om die beestjes van mijn moestuin te krijgen ? knoflook zouden ze niet lusten , maar ik vrees dat ze dan de rest gewoon opeten ipv andere oorden op te zoeken .
Gangetjes echt in de grond, of net onder de oppervlakte?
Ik meen te weten dat woelmuizen hun gangen zo ondiep graven, dat je er echt ‘intrapt’. Andere muizen (bv de insectenetende spitsmuis) graven dieper.
‘Helaas’ hebben wij van woelmuizen zo weinig last, dat we een houding hebben van ‘Leven en laten leven’, en ik heb dus geen verdere suggesties…