De ouwe getrouwen van dit blogje herinneren zich wellicht het blogreeksje over mijn Ratelaar-experiment.
Tot vorig voorjaar waren al die pogingen vergeefs. Maar vorig jaar, nadat ik in het najaar een dikke briefomslag vol zaden uit de Biodiverse tuin had uitgestrooid, ontdekte ik één klein plantje.
Was er dat niet geweest, dan had ik verdere pogingen wellicht opgegeven. Maar dat bescheiden succesje was net voldoende om me voor te nemen nog één poging te wagen.
Vorige zomer verzamelden we een beetje zaad tijdens een weekendje aan de kust en zaaiden dat meteen in de tuin uit. (Ik ga er gemakshalve van uit dat moeder natuur het best weet wanneer het goed moment om te zaaien daar is, en dat de plant er daarom voor zorgt precies op het goede moment de zaden af te laten rijpen.)
En toen ik ging zaaien dacht ik plots aan iets wat ik las in ‘Making a Wildflower Meadow‘ van Pam Lewis. Na een aantal vergeefse pogingen om ratelaar te zaaien was die in de bloemenweide van Sticky Wicket toch een keer ontkiemd. Niet op een plek waar het gras erg krachtig groeide, maar wel op een wildwissel die doorheen de weide liep, en waar dus een veel armere plantengroei te zien was.
Een wildwissel loopt er niet door die postzegel van een bloemenweide, maar wel een, tja, zeg maar AnneTanne-wissel. Door dag na dag hetzelfde loopje door de weide te lopen creëer ik in de loop van de zomer een paadje. En in het vochtigste deel van de weide heb ik wat Ratelaar gezaaid, op en rond dat paadje.
Jullie hebben al lang begrepen dat ik dit stukje nooit zou hebben geschreven als mijn laatste poging geen succes had gehad. (Of zouden het nakomelingen zijn van het zaaisel uit de biodiverse tuin? Een jaar te laat ontkiemd, of nakomelingen van die allereerste bloeier?)
Maar voor ik met de zeis ten strijde trok, ging ik in het laagste deel van de weide kijken of de kievitsbloemen al ver genoeg waren afgerijpt. En het was toen dat ik plots merkte dat daar – precies waar vorig jaar mijn wandelpaadje lag en over een lengte van een meter of twee – een paar tientallen ratelaar-planten stonden.
De zeis werd dus voor dat stukje even terzijde gelegd, en met een sikkeltje heb ik de witbol tussen de bloeiende planten weggemaaid.
Doordat de bezoekers van onze tuin afgelopen zondag de gemaaide weide een ideale fietsenstalling leken te vinden, is er wel één plant gesneuveld, maar gelukkig staan er nog een heleboel die – dat hopen we tenminste – ons in de komende jaren nakomelingen gaan bezorgen…
Ik ga me daar precies ook eens moeten aan wagen, aan die ratelaar… Ik wist lange tijd niet eens dat het bestond, maar ik zal het nu graag inzaaien (na een bezoekje aan de kust ofzo), al ervaar ik ook dat dingen inzaaien in de bloemenweide zelden lukt. Ik weet niet hoeveel zaden en plantjes ik al introduceerde, en die zijn het jaar daarop allemaal verdwenen. Terwijl er wel op andere plaatsen (gelukkig) spontaan dezelfde planten opkomen.
In de bloemenweide kies ik meestal ook eerder voor uitplanten dan voor inzaaien. Blauwe knoop, Margriet en Beemdooievaarsbek hebben zich op die manier (na het uitplanten van hooguit een exemplaar of drie) goed in de weide uitgebreid.
Maar met een eenjarige plant als ratelaar, die dan ook nog eens op graswortels parasiteert, is het lastig om uit te planten…
wat een mooie plant!
Dit is zo één van die planten die van dichtbij heel bijwonder zijn, en op afstand een totaal andere, maar ook hele mooie indruk maken.
Ik heb me er bij neergelegd dat ratelaar hier niks wordt, och, je kan niet alles willen en hebben. Enkele jaren geleden plukte ik zelf wat rijp zaad in een gracht en strooide dat in een pot met grond en het kiemde prima. Er verschenen een aantal bloemen maar voorts heb ik er niets mee gedaan omdat ik geen geschikt grasstukje heb waarop het kan parasiteren. Toch veel plezier ermee en nog eens merci voor de goede ontvangst. Zo veel volk kan deugd doen, niet?
Zoveel volk deed inderdaad deugd… en zoveel collega-bloggers deed misschien wel het meest deugd…
Mijn ratelaar-experiment is zodanig goed gelukt dat ik echt heelder plekken heb boemvol ratelaar, ik zal daar eens een fotooke van posten. Mijn margrieten staan nog altijd te bloeien, ik wacht tot ze in zaad komen vandaar dat ze zich hier ook al rijkelijk hebben kunnen uitzaaien.
Soms vraag ik me af of jouw tuin echt wel in de Kempen ligt… Bij jou lijkt alles immers fantastisch te lukken…!
Ik wordt steeds nieuwsgieriger naar je tuin!
Prachtige foto’s. En een leerrijk tekstje, want ik wil volgend jaar ook ratelaar introduceren in de Fruitberg. Maar zowel die foto’s als dat leerrijke zijn we gewoon hier 😉
Oeps, tja…
Ik sta zelf wel niet in het onderwijs, maar ik vrees dat ik wat het schoolmeesterige betreft van twee kanten erfelijk belast ben.
Heeft ook te maken met enerzijds mijn ongeneeslijke nieuwsgierigheid, en anderzijds door – inderdaad – de behoefte dan anderen ook te laten delen in wat ik geleerd heb.
En tja, de ene tuinblog steekt boven het maaiveld uit door de prachtige foto’s, andere door de humoristische inslag, weer een ander door een vlotte schrijfstijl…
En omdat ik mezelf dat allemaal niet toedicht, moet ik het via een andere weg proberen te bereiken…
Je antwoord munt uit in bescheidenheid. Je schrijft erg vlot en je foto’s zijn ook erg goed. en je komt helemaal niet belerend over of zo. Goede informatie, daar is niets mee.
Met belangstelling deze interessante post gelezen over de ratelaar. Geweldig dat je een aantal exemplaren hebt kunnen spotten.
Een (bloemen)weide behoort hier niet tot de mogelijkheden, maar ik vind het erg leuk om te volgen hoe het de wel-weide-bezitters vergaat.
Wat die bloemenweide betreft, mij hebben ze de raad gegeven om 2 maal per jaar te maaien en het maaisel af te voeren zodat de grond verschraalt.Lijkt mij logisch maar als ik nu in juni maai en afvoer dan kunnen de bloeùmen toch geen zaad vormen en zich uitzaaien? Of ben ik fout?
Hoe doe jij dat?
Marleen,
Je MOET inderdaad het maaisel afvoeren om de bodem voldoende te verschralen, anders wordt de weide langzaamaan een brandnetelveld…
Inderdaad is het ideaal om pas een eerste keer te moeten maaien in augustus of zo, als de meeste zomerbloemen al zaad hebben gevormd.
Helaas is de bodem in mijn weide nog te rijk, en kan ik onmogelijk langer wachten dan tot eind mei, begin juni. Maai ik dan niet, dan gaat het gras legeren, en heeft de witbol kans om zich ongebreideld uit te zaaien.
Wat ik dus minstens voorlopig doe, is het maaien als de witbol begint te bloeien, en daarbij de bloeiend planten minstens ten dele sparen.
(Ik maai met een zeis, en wanneer je daar wat handigheid mee hebt, is het goed mogelijk om selectief te maaien.)
De margrieten die al heel goed zijn uitgezaaid maai ik wel ten dele (maar een paar vierkante meter laat ik vaak wel staan). En verder was het op dit ogenblik vooral de ratelaar die ik dus liet staan, en een vierkante metertje waar het knikkend nagelkruid nog net niet helemaal afgerijpt was.
Verder bloeiden er op dit ogenblik ogenblik vooral scherpe boterbloem en grassen, de zomerbloeiers zoals beemdooievaarsbek moeten nog in bloei komen. Die worden dus wel gemaaid, waardoor hun bloei wel wordt uitgesteld, maar die hebben vervolgens nog ruim de tijd om zaad te vormen.
Blij dat het eindelijk opstart – die Ratelaarweide bij jou. Maar ik betwijfel dat dat van zaden van bij mij zal zijn, want naar het schijnt houdt die ratelaar niet lang zijn kiemkracht.
In augustus zal ik wellicht weer ratelaarzaden in aanbod hebben, dus wie interesse heeft kan via mijn blog al iets laten weten.
Dat had ik me ook altijd laten vertellen, dat Ratelaar niet lang kiemkrachtig was.
Maar Freddy Sparenberg van kwekerij Ecoflora postte hier ooit een stukje uit een mail die hij van Jojanneke Bijkerk van Cruydt Hoeck kreeg, waarin zij aangaf dat ratelaar toch langduriger kiemkrachtig is.
Oh jeee… het is dus niet zo makkelijk om die ratelaar in de bloemenweide te krijgen. Ik heb vorig jaar geprobeerd met zaad van ecoflora, maar geen resultaat. Ik dacht dat het aan mij lag, maar dus toch niet helemaal 🙂 Heel leuk artikel…en leuk dat ik deze blog gevonden heb 🙂