Tijdens de VELT Eco-Tuindag afgelopen zondag vertelden een paar mensen ons, dat de houtduiven in hun tuin altijd zo’n ravage aanrichtten. “Daar hebben wij hier helemaal geen last van!” was onze reactie daarop. “In de herfst zitten er wel altijd houtduiven te scharrelen onder de eik en de beuken, maar de rest van het jaar zien we die nauwelijks… Hoewel… Sinds een paar dagen vliegen er soms duiven op uit een aalbessenstruik!”
Allicht zat er hier of daar in de haag – of in een bessenstruik – toch stiekem een houtduif mee te luisteren, want twee dagen later had die samen met een paar companen stevig huisgehouden op het pompoenenperceel.
Nu ja, ‘stevig’… Alle naambordjes die we na de open dag hadden laten staan waren omgeduwd, her en der lagen half-opgegeten kruisbessen bij de planten, en van één plant waren alle bladeren op één na helemaal weggepikt. Gelukkig bleven de andere planten grotendeels gespaard, en is het bij die ene aanval gebleven. Sinds gisteren (zie foto) begin ik zelfs te geloven dat de pompoenplant in kwestie het zou kunnen overleven ook.
Bovendien heb ik de voorbije dagen ook bij de bessen geen houtduiven meer gezien. De kruisbessen beginnen nochtans weer zwaar door te hangen van het rijpend fruit.
(Oh ja, behalve de belaagde plant – een ‘grijze wintersquash van onbekend ras’ staan op het pompoenenperceel ook nog: 6 x Uchiki Kuri, 2 x Butternut, 1 x Dollop, 1 x Candystick Dessert Delicata en een Oregon Sweet Meat. Bovendien nog twee verschillende rankende courgettes waarvan ik de rasnaam niet ken.)
En ook de slakken doen een beetje als de houtduiven.
Sinds een paar jaar delen wij onze tuin elke zomer met een gezonde populatie naaktslakken, maar na het rampjaar 2012 is hun aantal toch tot hanteerbare proporties teruggevallen.
Toch is het elk voorjaar bij het uitplanten van jonge planten in de tuin even bang afwachten…
Maar dit jaar gedroegen de slakken zich eigenlijk voorbeeldig.
Vijf planten staan er op het courgetteperceel.
De eerste is een ronde courgette (‘Ronde de Nice’), en die werd aanvankelijk door de slakken zéér geapprecieerd:
Maar de andere rassen (twee keer ‘Costata romanesco’, een ‘Zucchino lungo bianco di Palermo’ en een ‘Table King’ – en dat is een pompoentje, maar wel een niet rankende) staan er allemaal bij zoals deze:
(Deze foto is genomen vanop dezelfde afstand en met dezelfde brandpuntsafstand als de vorige)
Maar ook hier geldt: de afgelopen dagen is ook de ‘Tondo Chiaro de Nizza’ (Ik weet dat het logischer is om van ‘Ronde de Nice’ te spreken, maar ik vind die Italiaanse rasnaam zo mooi) door de slakken verder met rust gelaten. Ik heb dus goeie hoop, dat zowel de pompoen als de courgette ook ons nog wat lekkers opleveren. En als dat niet zo is, dan ben ik al heel blij als de schade in beide gevallen tot één plant beperkt blijft…
Want zoals ik tijdens de rondleidingen in onze tuin een week geleden verkondigde:
“Onze tuin is van ons, maar ook van alle beestjes die erin leven!”
Of ook nog:
“Wie vogels in de tuin wil horen zingen, moet de bladluis op de rozenknop verdragen…!”
Nu weet ik waarom hier zoveel vogels zingen!
’t Is en blijft moeilijk. Want ook al ben ik tolerant ivm de dieren in mijn tuin, af en toe is er eentje dat het hier toch écht te bont maakt. Zoals de voorbije maanden de woelmuizen, of enkele jaren geleden de taxuskevers in mijn stadstuin.
Dat wil niet zeggen dat ik dan chemische bestrijdingsmiddelen gebruik, maar wel dat op één of andere manier het evnewicht probeer te verschuivne