Voor een keer geen natuurgedicht…
Voor mekaar
Vroeger hield ik alleen van je ogen.
Nu ook van de kraaiepootjes ernaast.
Zoals er in een oud woord als meedogen
meer gaat dan in een nieuw. Vroeger was er alleen haast
om te hebben wat je had, elke keer weer.
Vroeger was er alleen maar nu. Nu is er ook toen.
Er is meer om van te houden.
Er zijn meer manieren om dat te doen.
Zelfs nietsdoen is er daar één van.
Gewoon bij mekaar zitten met een boek.
Of niet bij mekaar, in ’t café om de hoek.
Of mekaar een paar dagen niet zien
en mekaar missen. Maar altijd mekaar,
nu toch al bijna zeven jaar.
Herman De Coninck in Met een klank van hobo
Voor manlief, om meer dan veertien jaar…
proficiat, en doe zo voort.
Al is het geen natuurgedicht, daarom is het niet ‘minder waard’… Integendeel, na 34 jaar huwelijksleven ‘in lief en leed’, zoals de titel van één van mijn laatste logjes, kan ik alleen maar instemmen met dit gedicht… mooi, en o zo waar! Het geheim van een lang leven ‘samen’!
Bedankt!
Een liefdesgedicht vermenigvuldigd met twee.
Liefde en natuur, ze passen zo goed samen.