Je kunt in de wei uit een melkweg van wit
één takje fluitekruid plukken om thuis
in een vaasje te zetten en van dat takje
één twijgje afbreken en daarvan één
steeltje en daarvan één bloempje
en van dat bloempje één pointe
van het godganse pointillisme.
Nee, dat kun je niet.
(Herman de Coninck)
Voor een keer geen natuurgedicht…
Vroeger hield ik alleen van je ogen.
Nu ook van de kraaiepootjes ernaast.
Zoals er in een oud woord als meedogen
meer gaat dan in een nieuw. Vroeger was er alleen haast
om te hebben wat je had, elke keer weer.
Vroeger was er alleen maar nu. Nu is er ook toen.
Er is meer om van te houden.
Er zijn meer manieren om dat te doen.
Zelfs nietsdoen is er daar één van.
Gewoon bij mekaar zitten met een boek.
Of niet bij mekaar, in ’t café om de hoek.
Of mekaar een paar dagen niet zien
en mekaar missen. Maar altijd mekaar,
nu toch al bijna zeven jaar.
Herman De Coninck in Met een klank van hobo
Voor manlief, om meer dan veertien jaar…
Het heeft geregend vannacht en ik ben
aangespoeld in deze witte witte morgen
en ik geloof dat het hier is
dat ik moet leven, zo alleen
als een paal boven water.
hoor je de wind?
in lange treinen raast hij weg
uit dit land.
alleen de bomen staan nog
aan al hun takken weg te willen
en achter te blijven.
en boeken van couperus en mensen
en oude dingen als weemoed die al haast
niet meer voorbijgaan
(Herman de Coninck)
Nevel is ’t niet meer voorbijgaan
van iets moois dat al volbracht is.
Nevel is gelukkig haast niet meer bestaan,
niet meer moeten
en nog even mogen.
Je was lang gebleven.
Nevel is even
daarna.
Ik zie haast nog je ogen.
Nevel is: nog bijna.
Herman de Coninck