Nadat ik dinsdag op jacht ging naar witjes en landkaartjes, heb ik woensdag geprobeerd om oranje en bruine zandoogjes (Pyronia tithona, Maniola jurtina) te vangen.
Deze twee zandoogjes lijken erg op elkaar als je ze met gesloten vleugels ziet zitten. De onderkant van de vleugels is bruinachtig gevlekt, met een opvallende donkere vlek op de voorvleugel, met daarin één of twee witte puntjes.
Maar dat maakte het daarom nog niet simpel om ze te fotograferen… Bloemen blijven tenminste op dezelfde plaats staan, als de wind tenminste geen spelbreker is. Maar vlinders die hebben de lastige gewoonte om rond te fladderen.
En als je dan zo bezig bent, dan valt al snel op, dat verschillende soorten er toch heel andere fladdergedragingen op na houden:
Het landkaartje (Araschnia levana – zie onderaan) bijvoorbeeld, dat blijkt behoorlijk ‘honkvast’ te zijn. Eén exemplaar heeft de halve namiddag op één pol marjolein gezeten, en zat zelfs minutenlang op hetzelfde bloeischerm.
Maar de witjes, die blijven amper een paar seconden op dezelfde plek zitten. Je hebt nauwelijks de tijd om ze in je zoeker te krijgen, laat staan ze netjes te focussen.
Hoewel er vlinders zijn die vrijwel het hele jaar door te spotten zijn (de citroenvlinder is wel de meest bekende), is het eigenlijk pas vanaf maart dat je die fladderdingen regelmatiger ziet.