AnneTannes Tuin

Nadat ik Johans Braindump gisteren had gelezen, was ik eigenlijk toch wel wat verbaasd: zijn ervaring dat moestuinieren door veel leeftijdgenoten als ‘not-done’, als compleet uit de mode, als bezigheidstherapie voor 70-plussers wordt gezien, verwonderde me toch wel….

Is er hier dan toch een ‘generatiekloof’ aan het werk? Zowel in onze vriendenkring, als bij kennissen en collega’s is mijn ervaring dat de eigen moestuin ‘goed’ ligt… Vrienden met wie we zaaigoed en teeltervaringen uitwisselen, collega’s die blij zijn dat ze de tomatenplantjes die zoonlief weer eens in veel te grote getale had voorgezaaid kunnen overnemen, of andere collega’s die hopen dat onze oogst wat te overvloedig was, en dat het te veel gul wordt uitgedeeld – want iedereen is het er over eens: zelf gezaaid en zelf vertroeteld en zelf geoogst, dat smaakt toch altijd net dat beetje beter, zelfs als de koolbladeren hier en daar een hapje missen (want de al te opdringerige eenden van de buurman laten zich niet buitenhouden), of wanneer er een tikkeltje zand tussen de sla knarst.

Een jaar of vier geleden legde mijn man voor het eerst een moestuintje aan, voor het plezier van zoonlief. Een paar vierkante meter groot, meer niet… met ‘Jack-be-little’ mini-pompoentjes, met ‘Klein-duimpje’ sla, met radijsjes en tuinkers… Het bleek voor beide heren zo’n overwacht succes, dat de moestuin jaar na jaar groter werd. En het bleek al onmiddelijk dat typische ‘kindergroenten’ wel even leuk zijn, maar dat het ‘grote-mensenspul’ eigenlijk toch veel spannender is. Zoonlief voelt zich al een paar jaar uitgedaagd door groenten die in tuinboeken ‘wat lastiger te kweken’ genoemd worden. Daarom heeft hij dit jaar dan ook voor het eerst aubergines gezaaid, en eigenlijk zou hij zich ook graag aan asperges wagen.
Intussen is het totale perceel zo’n 200 m² groot, en staat er sinds vorig jaar een plastic tunnelserre op. Die serre is al aan vervanging toe, en catalogi met glazen serres worden dus grondig doorgespit, en er wordt gewikt en gewogen. En elk jaar, in het vroege voorjaar, lijkt het huidige perceel toch echt het maximale dat kan bewerkt worden… maar elk jaar raakt er een paar maand later toch weer een extra lapje grond afgedekt om ‘volgend jaar’ ook in gebruik te nemen…
Het is ook mooi om te merken hoe vader en zoon als bijna gelijkwaardige partners met elkaar samenwerken… Niet gelijk natuurlijk, maar wel gelijkwaardig, want wat zoon mist aan kracht, compenseert hij dan weer met opmerkingsvermogen en met – laat ons eerlijk zijn – zijn gigantische interesse die maakt dat hij alle moestuinkennis die hem langs welk kanaal ook bereikt, gulzig opdrinkt… en ter zijner tijd ook nuttig weet toe te passen. Grappig hoor, hoe dat kereltje van 10 jaar oud gebeten is door die tuiniermicrobe. Al een paar jaar lang doe je hem met verjaardagen en andere gelegenheden geen groter plezier dan met tuinspullen. Zo kreeg hij een keer van een tante een zak ‘zaai- en stekgrond’ cadeau, en blij dat hij daarmee was! Hij weet ook als geen ander hoe elke groente erbij staat, hoeveel tomaten er bijna rijp zijn of hoeveel paprika’s er aan de planten hangen…
Op school was ‘de ecologische voetafdruk’ recent onderwerp van gesprek, en toen hij zich ging realiseren dat ‘zelf je erwtjes kweken’ veel ecologischer is dan in Kenya gekweekte erwtjes uit de supermarkt halen, groeide hij meer dan een paar centimeter…

Overigens: die ecologische voetafdruk blijkt kinderen enorm aan te spreken…. maar dat is iets om het op een ander moment over te hebben.