Nadat ik Johans Braindump gisteren had gelezen, was ik eigenlijk toch wel wat verbaasd: zijn ervaring dat moestuinieren door veel leeftijdgenoten als ‘not-done’, als compleet uit de mode, als bezigheidstherapie voor 70-plussers wordt gezien, verwonderde me toch wel….
Is er hier dan toch een ‘generatiekloof’ aan het werk? Zowel in onze vriendenkring, als bij kennissen en collega’s is mijn ervaring dat de eigen moestuin ‘goed’ ligt… Vrienden met wie we zaaigoed en teeltervaringen uitwisselen, collega’s die blij zijn dat ze de tomatenplantjes die zoonlief weer eens in veel te grote getale had voorgezaaid kunnen overnemen, of andere collega’s die hopen dat onze oogst wat te overvloedig was, en dat het te veel gul wordt uitgedeeld – want iedereen is het er over eens: zelf gezaaid en zelf vertroeteld en zelf geoogst, dat smaakt toch altijd net dat beetje beter, zelfs als de koolbladeren hier en daar een hapje missen (want de al te opdringerige eenden van de buurman laten zich niet buitenhouden), of wanneer er een tikkeltje zand tussen de sla knarst.