Achteraan in onze tuin staan een paar pollen Maarts viooltje. Ze hebben daar niet altijd gestaan, en we hebben ze daar ook niet geplant. Dit Maarts viooltje heeft gewoon eigenwijs besloten dat ze zich dààr het meest op haar plaats voelde.
Iedere tuinier – de verwoede schoffelaars misschien uitgezonderd – zal het fenomeen wel kennen:
Je kiest zorgvuldig een plekje in je tuin voor een nieuwe plant, en je houdt daarbij – niks menselijk is ons tuinders vreemd – in de eerste plaats rekening met waar je die plant het mooist tot haar recht vindt komen, en pas in de tweede plaats komen daar de voorkeuren qua grondsoort, standplaats enzovoort van de plant in kwestie.
Vervolgens staat die plant daar in het beste geval te groeien en te bloeien, in het slechtste geval te kwijnen en te verdwijnen en plots, zonder dat je daar als tuinier iets voor gedaan hebt, duikt ze op een compleet andere plek in je tuin op. Een plek waar de plant zich overduidelijk veel meer in haar sas voelt dan op jouw zorgvuldig voor haar (en vooral voor jezelf) uitgekozen plekje, maar waar jij er net iets minder kijk op hebt…
Zo ook dus dit Maarts viooltje… Jaren geleden (vraag me niet wanneer), plantte ik het in één van de borders in de achtertuin. Aan de achterrand, niet meteen in het zicht vanop het grasveldje (wegens vlak in de zon), maar aan de achterrand van die border waar we er vooral vanuit de moestuin zicht op zouden hebben.
Maar helaas… erg goed gedijde het er niet, en na een paar jaar was het verdwenen…
Maar vervolgens… een paar lentes later liep ik een keer naar achter in de tuin, over het pad langs de kippenren. En jawel, op het pad ontdekte ik daar een – uitgebloeide – pol Maarts viooltje… En in de daarop volgende jaren stond die daar telkens opnieuw.
Intussen is ie nog wat verder opgeschoven, en heeft zich nu lekker een plekje uitgezocht aan de rand van de haag, waar het uitbundig staat de bloeien en te geuren!
En als je nog heel veel meer wil lezen over het Maarts viooltje en haar neefjes en nichtjes, ga dan ook eens naar mijn oude ‘Kruidenmand‘ artikel over het geslacht Viooltje…
Dat eigenzinnige gedrag van planten is zo leuk om waar te nemen.
Een plant weet zelf het beste waar hij/zij gedijen wil, we doen er goed aan om ons daarbij maar neer te leggen 😉
Hartelijke groet van Zem.
En dit voorjaar merk ik enorm veel van die plantjes in onze tuin op… Het lijkt alsof die droge zomer van vorig jaar een aantal planten die ‘op de terugtocht waren’ ineens weer wat voorsprong heeft geboden op hun concurrenten. (Hé, dient zich daar een onderwerp voor een volgend blogberichtje aan?)
Ik wou net een vergelijkbaar stukje schrijven, over hoe planten zelf het JPJP principe toepassen door langzaam naar hun favoriete plekje te migreren.
En nu ben ik mij al dagen aan het afvragen, wat dat JPJP principe zou kunnen zijn?