Jantje zag een spinkop hangen;
ô, Riep hij, dat diertje is schoon!
Zie eens vader; wat al kleuren,
En zoo net geschikt! mijn zoon,
Dus was ’t antwoord van den vader,
Raak toch aan dat diertje niet!
’t Schoone huidje dekt een boosheid,
Die gij niet van buiten ziet.
’t Is vergiftig; ’t zou u kwetsen;
Al zijn schoon is valsch vernis;
’t Kan u toch tot lering strekken,
Wijl ’t een beeld der ondeugd is.
De ondeugd is voor ’t oog aanloklij,
Maar van binnen vol venijn;
Kon dit monster u bekooren,
’t Zou u spoedig doodlijk zijn.
Pieter ‘ t Hoen 1744-1828
Tja, Bart… het gebrek aan verwondering bij de ‘grote mensen’ lijkt van alle tijden…
Tenzij vaderlief zijn zoon via de metafoor van ’t spinneke-met-schoone-huidje over een mogelijks ongelukkig huwelijk wil informeren? 😉
Gelukkig zijn er nog altijd volwassenen die zich blijven ‘verwonderen’ en het doorgeven aan hun kleintjes… Ik heb het hier nu over mijn oudste zoon en schoondochter Hannelore. Zij vooral kan zich nog echt verwonderen zoals kinderen dat kunnen en dat krijgen de kleinkinderen natuurlijk mee. En daar ben ik echt gelukkig om!