Jantje zag een spinkop hangen;
ô, Riep hij, dat diertje is schoon!
Zie eens vader; wat al kleuren,
En zoo net geschikt! mijn zoon,
Dus was ’t antwoord van den vader,
Raak toch aan dat diertje niet!
’t Schoone huidje dekt een boosheid,
Die gij niet van buiten ziet.
’t Is vergiftig; ’t zou u kwetsen;
Al zijn schoon is valsch vernis;
’t Kan u toch tot lering strekken,
Wijl ’t een beeld der ondeugd is.
De ondeugd is voor ’t oog aanloklij,
Maar van binnen vol venijn;
Kon dit monster u bekooren,
’t Zou u spoedig doodlijk zijn.
Pieter ‘ t Hoen 1744-1828
Tja, Bart… het gebrek aan verwondering bij de ‘grote mensen’ lijkt van alle tijden…