Ja, toen ik gisteravond nog even naar buiten liep, zag ik ze plots: de kleine roze vlammetjes van de cyclamen, die als eerste van een lange reeks bloemen van najaar tot voorjaar de kale aarde onder de beuken komt opvrolijken.
En naast het al enkele weken rood verkleurende blad van de wilde wingerd en de welriekende ribes (Ribes odoratum… hij wordt welriekende ribes, gele ribes of alpenbes genoemd, maar of één van die benamingen een officiële Nederlandse naam is?) en de val van de kweeperen zijn dat voor mij toch tekenen dat de natuur zich langzaam maar zeker (of niet zo langzaam, want vooral die kweeperen zijn er dit jaar bijna twee maanden vroeger bij dan anders) op de herfst aan het voorbereiden is.
Ach, het zal wel eerder een gevolg zijn van die veel te vroege zomer in april, eerder dan een voorspelling voor een vroege herfst…
Intussen liggen er alweer meer dan twee kilo kweeperen in de kelder. Hoog tijd dus om gelei/confituur te gaan maken. Sinds de kweepeerstruik sedert een jaar of vijf vruchten draagt, is die gelei hier thuis het favoriete broodbeleg, in allerhande varianten: kweeperenpasta: een erg stijve bereiding, die je zelfs in blokjes kan snijden, en die heerlijk smaakt bij bv Stilton of Roquefort, een klassieke heldere gelei of, het succesnummer van het afgelopen jaar, een doodgewone confituur. Wel gebruik ik bij kweeperen nooit geleermiddel, maar laat ik de bereidingen gewoon koken tot ze het geleerpunt bereiken, omdat ze pas na lang koken hun dieprode kleur krijgen.
Gisteren hoorde ik toevallig iemand vertellen, dat zij aan kweeperengelei een beetje frambozensap toevoegd om een rode kleur te krijgen… Ja, dat is natuurlijk ook een idee, maar ik houd het voorlopig toch maar bij uitsluitend kweeperen denk ik…
Wist je trouwens, dat het woord marmelade afkomstig is van de portugese benaming voor kweepeer, nl marmelo? Als je zoekt in de Portugese Wikipedia, lees je daar trouwens dat in Portugal ‘Marmelada’ nog steeds staat voor een ‘een puree van kweeperen, gekookt met gelijke delen suiker, bedoeld om te conserveren’.
Iets heel anders is kweepeerpitten-gel. Die bekom je door de pitten van de kweepeer te laten trekken in een hoeveelheid alcohol (40%). Je bekomt een gel die gebruikt kan worden bij lichte huidirritaties. Door de alcohol prikt de gel natuurlijk wel een beetje. Je kan ook water gebruiken, maar dan is de gel (in de koelkast) hooguit een dag of wat houdbaar. Dat is vaak ruim voldoende voor gebruik bij bv een lichte zonnebrand, maar in de periode dat de kweeperen rijp zijn (en je dus eventueel de beschikking hebt over verse pitten) is de kans op zonnebrand natuurlijk al wel een stuk kleiner! Wellicht weet iemand van de lezers of je de gel ook kan bereiden van gedroogde pitten? Ik ga dit jaar in elk geval eens proberen een hoeveelheid pitten te drogen en te bewaren…
Op de site van Guy de Kinder (een aanrader als je meer wil weten over de teelt van fruit) vond ik zonet een paar recepten voor kweeperenlikeur… dat wordt dus wellicht het nieuwe experiment voor dit najaar…
En nu heb ik zelfs nog bijna niets verteld over de geneeskrachtige eigenschappen van de kweepeer…
Ach dat is dan weer stof voor een nieuwe blog!
Mooie bloempjes, die cyclamen – wist niet dat die zo in het wild konden groeien!
Sedert gisteren ruik ik de aankomende herfst! Het ruikt paddenstoelachtig…en dan de geur van rijp fruit (veel vroeger dan andere jaren)! Ik wist niet dat vlinders gek zijn op pruimen…
Volgende week ga ik kweepren plukken.
Ik maak al moes, likuer,gel en siroop maar pasta dat ken ik nog niet….
Anne wil je het recept met ons delen ??