Meestal blijf ik in dit blogje heel dicht bij huis. Het gebeurt zelfs zelden, dat ik wat vertel over planten die niet in mijn eigen tuin groeien.
Maar vorige week zag ik op ‘Botany Photo of the Day‘ een wel heel opvallende opname (al heb ik ‘fotografisch’ wel wat moeite met de overbelichte vlek op de bloemkelk).
Al vaker heb ik vertelt over hoe dieren soms bijdragen aan de verspreiding van zaden (mierenbroodjes!), maar ook bij het bestuiven van planten steken dieren vaak meer dan een handje toe. We denken daarbij natuurlijk in de eerste plaats aan bijen en vlinders, en eventueel aan andere insecten als kevers, wespen en vliegen. Maar soms hebben zelfs zoogdieren een rol als bestuiver, zoals hier de Anoura fistulata (tube-lipped nectar bat, buislippige nectar vleermuis).
Deze vleermuizensoort – die pas een paar jaar geleden werd ontdekt – is de enige diersoort waardoor de Centropogon nigricans (een plant uit de klokjesfamilie) kan worden bestoven. In de Zuid-Amerikaanse nevelwouden (cloud forests, regenwouden op grote hoogte) leven weliswaar heel wat vleermuizen die zich uitsluitend met nectar voeden, maar deze soort – met een tong die twee keer zo lang is als die van verwante soorten, en die kan worden teruggeplooid in de borstkas – is de enige diersoort die de diepgelegen nectar van deze bloem kan bereiken.
Dr Nathan Muchala, die de vleermuis een jaar of vijf geleden ontdekte op de Andes-hellingen in Ecuador, vermoedt dat de vleermuis en de klokjesbloem een evolutie hebben doorgemaakt in zeer nauwe relatie met elkaar (co-evolutie) waardoor de ene niet meer zonder de ander kan.
(In het originele artikel, vind je ook een foto waarop de enorm lange tong van het diertje bijzonder mooi te zien is.)
(De foto van Dr. Nathan Muchala, en het originele artikel van Daniel Mosquin werden gepubliceerd onder een Creative Commons Licentie.)