AnneTannes Tuin

Sinds de temperaturen terug boven de -5° uitkomen, blijft het hier een af en aan vliegen van mezen… Pimpelmezen, koolmezen, staartmezen en af en toe een zwarte mees.

Maar sinds een paar weken moeten die elke dag een paar keer het veld ruimen, omdat een grote bonte specht even de hele gedekte tafel voor zich opeist.
In de zomer zien we deze specht eigenlijk nauwelijks – zeker niet sinds we onze zieke notelaar moesten laten vellen – maar in de winter komt hij regelmatig op bezoek. (Het is inderdaad een ‘hij’: dat zie je aan de rode vlek op het achterhoofd. Het vrouwtje heeft een zwart achterhoofd.)

Maar anders dan de mezen, die zich al lang niet meer aan menselijke aanwezigheid storen, en zelfs nog nauwelijks opvliegen als wij naar buiten komen, is deze specht behoorlijk schuw, en kiest hij al het hazenpad (spechtenpad?) als hij nog maar een zweem van beweging achter het keukenraam vermoedt.
Maar maandag was ofwel de honger gigantisch groot, ofwel gunde hij me gewoon een mooie fotoshoot.
Niet alleen mocht ik met mijn fototoestel vlak achter het keukenraam gaan staan, maar kreeg ik zelfs de kans om een twintigtal foto’s te maken.

Gezien de omstandigheden (achter glas, en op een viertal meter afstand) en mijn beperkte capaciteiten wat het portretteren van gevogelte betreft zijn er geen pareltjes uit voortgekomen, maar er waren toch alvast een paar kiekjes bij die niet meteen de prullenbak in moesten.

Hoewel op de tweede foto de rode achterhoofdsvlek niet te zien is, vind ik die eigenlijk ruim zo leuk, omdat je daar – met een beetje goede wil – kan zien hoe de specht met zijn rechterpoot een ballennetje naar zich toe getrokken heeft om beter te kunnen pikken.