Van de zwemvijver en het Gallo-Romeins Museum…

Wie dit blogje al langer volgt, weet dat wij op vlak van ‘kinderspeeltuigen in de tuin’ eerder een houding van liefdevolle verwaarlozing hebben gehanteerd.
Een zandbak, zover zijn we wel gegaan als het om ‘speel-artefacten’ in de tuin ging. Maar voor het overige heeft zoonlief zichzelf moeten behelpen met een combinatie van wat de natuur hem leverde en zijn eigen creativiteit.

Tal van kampen zijn er gebouwd, her en der in de tuin… Maar op de middelbare school is de interesse in hutten en kampen verdwenen. De fascinatie voor vuur blijft, en een paar jaar geleden bouwde zoonlief met bakstenen, oude dakpannen en een stuk betonrooster een ‘oventje’ waar hij af en toe een vuurtje in stookt.
En altijd wordt er dan zijn eigen sterren-creatie in klaargemaakt: roerei met cashewnoten, bereid in een gamel. (Voor de Nederlanders: een gamèl – met de klemtoon op de  tweede lettergreep – is een metalen ‘eetbakje’ zoals padvinders en soldaten gebruiken).

Maar toen gingen we naar het Gallo-Romeins Museum in Tongeren. Voor de Sagalassos tentoonstelling (absoluut een aanrader), maar natuurlijk bekijk je dan ook de permanente collectie…
En daar raakte zoonlief gefascineerd door een oven in klei, die gebruikt werd om brons te smelten.

En wie klei zegt…
En zo komen we dus bij wat in de loop van dit jaar onze zwemvijver zou gaan worden. Ik hoor jullie al zeggen: die zitten daar toch op het Kempische zand? Inderdaad, maar in de ‘alluviale Kempen’ zit onder dat zand een lemige kleilaag, en dat had zoonlief aan den lijve ondervonden tijdens het graven van die toekomstige vijver. En je zag bijna als in een stripverhaal een lampje bij hem aangaan!
Oven – Klei – Vijver – Yes!

En zo geschiedde:
Met behulp van een grondboor haalde hij klei uit de bodem van de nog ondiepe kuil, en fabriceerde, samen met een vriend, een “Gallische” klei-oven, waarbij hij gemakshalve even abstractie maakte van het feit dat de ‘Oude Belgen’ niet de beschikking hadden over het kippengaas waarmee zoonlief het geraamte van de oven maakte.

Afgelopen weekend besloten beide ovenbouwers dat hun maaksel klaar was om ‘ingebrand’ te worden.  Omdat ‘de trek’ in de oven de verwachtingen behoorlijk overtrof, werd nog snel een plaatje gekneed dat net iets groter was dan het ‘schoorsteengat’, en waarmee de trek vlot kon geregeld worden.
En de jongens zagen voor hun ogen de kleur van de oven veranderen.  De groene klei verkleurde naar een donkerrood terracotta aan de binnenkant van de oven, terwijl de buitenkant een lichte okerkleur kreeg.
(Op de foto is de oven hier en daar alweer met verse klei ingesmeerd, want helaas waren hier en daar wel barsten ontstaan…)

“Roerei met cashewnoten” smaakt overigens nog beter indien het wordt klaargemaakt in een klei-oven, aldus zoonlief. 

Deze buttons respecteren je privacy (zie info):

11 thoughts on “Van de zwemvijver en het Gallo-Romeins Museum…

  1. altijd plezant om te lezen dat kinderen nog mogen spelen in de tuin en dat hun creativiteit niet afgeremd wordt door een verbod om dit en een verbod om dat. Wel uitkijken in het droogteseizoen: in plaats van brons te smelten kan dan wel het bos in lichterlaaie komen te staan. Al is dat voor jongeren ook wel een interessante leerervaring 🙂 groetjes.

    1. Afspraak is: Alleen vuurtjes met volwassenen in de buurt, én als de omgeving nog voldoende vochtig is, én met een paar emmers zand in de buurt (en vlakbij is er ook nog een poel om zo nodig water uit te halen…)

  2. Alles smaakt gewoon beter als het buiten gemaakt en gegeten wordt 😉 Ik kan niet wachten tot Manlief het ‘kinderkot’ heeft afgewerkt. Dan hebben ze een heus clubhuis, met een vlondertje om op te klauteren, een hok om zich in te verschuilen … en ik kan me uitleven met bloembakjes in de raampjes, een brievenbus, een katrol om de ‘buit’ op te halen en dergelijke meer …

  3. Dat ziet er leuk uit zeg! Ik heb nu ook de andere artikelen in de kindvriendelijke tuinreeks gelezen, een lichte jaloezie over de grootte van dit paradijs kan ik bijna niet onderdrukken… Maar goed, wij willen in de grote stad wonen en mogen dus allang blij zijn met de tuin die wij daar hebben kunnen bemachtigen, maar ik zal toch goed bekijken hoe ik eea op kleinere schaal kan toepassen 🙂

  4. Ik kan het toch niet laten, hé: Een gamel is in Nederland zo’n héél grote pan die veel mensen doet denken aan de gaarkeukens van ’40-’45 en ook in de jeugdbeweging gebruikt wordt. En dat soldatenbakske heet een mestin. Voila.

    Fijn hè, vuurtje stoken. Dat is hier ook populair bij de mannen.

  5. Pingback: Er komt schot in?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.