Februari ‘55
Reeds weken ligt de sneeuw met opgetrokken lippen
Te krimpen in de wind, te drogen aan zijn dorst.
Hij sterft niet aan de dooi, hij sterft aan vorst.
Er stuiven korrels van zijn huid om te gaan drinken.
(Christiaan Johannes van Geel)
Heel mooi!
Het viel me gisteren ook op dat de sneeuw op onze binnenkoer heel geleidelijk aan weg glipt. Maar zo mooi als Christiaan Johannes kan ik het lang niet verwoorden. 🙂
Indrukwekkend, het verdwijnen van de sneeuw zo mooi kunnen beschrijven. Foto past er goed bij, vind ik.
De foto laat goed zien hoe die open plekjes in de sneeuw vallen. Prachtig, zoals het gedicht dat verwoordt!
Heel mooi vind ik, en nog waar ook.
Groetjes,
Rita