AnneTannes Tuin

(to English text)

Terwijl zoonlief zich vermaakte in veel te veel sneeuw in de Alpen, maakten manlief en ik van de gelegenheid gebruik om een oversteekje naar Londen te maken.

We wisten dat het hier minstens zo hard had gewaaid als in Engeland, dus toen we bijna thuis waren, vroegen we al grappend aan elkaar welk ‘takje‘ er nu weer zou gevallen zijn.

Want het is niet alleen die ene eikentak van afgelopen zomer die ons al verrast heeft bij thuiskomst uit vakantie. Ook onze oude appelboom heeft verschillende jaren na elkaar getoond dat hij ons wel heel erg had gemist door een (zwaarbeladen) tak te laten vallen.

We reden dus de oprit op, en waren toch stiekem opgelucht dat de eik of de beuken geen takken hadden laten vallen. We haalden de valiezen uit de auto, liepen naar de achterdeur, en raakten dankzij het maanlicht net niet verstrengeld in de takken van de pruimenboom die het tijdelijke met het eeuwige bleek te hebben verwisseld. De achterdeur van ons huis was daardoor helemaal versperd.

Als we heel eerlijk zijn, is die pruimelaar niet echt een verlies. Toen we ons huis kochten was het al een zielig, ‘krotserig’ boompje, waar we op al die jaren nauwelijks een paar handenvol pruimen van plukten, en die al lang ziek was. Er zat een gat in het stammetje waar je zo doorheen kon kijken.
Het boompje had ook geen mooi model, maar om één of andere reden, noem het sentimentaliteit of medelijden, lieten we het toch staan. En telkens als we plannen probeerden te maken omtrent dat stukje tuin, dan stond die boom daar, waar we niet wisten wat we er mee moesten…

Intussen heeft manlief hem al op minder dan een halve dag verzaagd…
En dat blijft een klein beetje unheimlich voelen: die boom die daar jaren over deed om te groeien, en dan, in minder dan geen tijd, gereduceerd wordt tot blokken hout.

Maar in elk geval heeft de boom zelf gekozen wanneer hij tegen de vlakte ging….

I hope this is not really becoming a tradition!

While our son enjoys himself in the Swiss Alps, my husband and I went to London for just a few days…

We had some wind in England, and I had already understood that on the continent it even was somewhat more serious… So while we drove home, we asked each other mockingly which branch or tree had fallen this time.
Indeed, it’s not only that heavy branch of our old oak that had fallen during our holiday last summer. Also after previous holidays we came home and found that our appletree had lost a far to heavy loaded branch.

So we turned onto the driveway, and felt already a bit relieved that we didn’t see anything suspicious.
We took our luggage out of the trunk, went to the back door, and thanks to the moonlight we didn’t stumble into the old plumtree. We couldn’t even enter the house through that door.

To be honest, this tree isn’t really a loss. When we bought our house about 17 years ago, it was a tiny, old, sick thing of a tree, that only give a handful of plums once in a few years. It didn’t even have a nice shape… But for some reason, call it sentimentality or compassion, we left it be. And every time we wanted to design some plan for that part of the garden, we couldn’t decide what to do with that tree.

Meanwhile, my husband has cut up the remains of the tree… A tree gone into logs…
It feels strange: it took him decades to grow, and in only a few hours it’s turned into firewood…

But at least this tree has chosen himself when to die…