AnneTannes Tuin

Dinsdag, 11 augustus
Lief dagboek,
Lang geleden dat ik nog iets van me liet horen.
’t Is me wat allemaal zulle…
Ik kwam een dag of tien geleden in een tof huis in Heist-op-den-Berg… OK, ’t was er wat druk, allemaal andere katten waar ik niet echt veel mee ophad, maar het personeel waren een stel hele lieve mensen…
Na een paar dagen moest ik daar toch alweer efkes weg, maar nadat er iemand flink in mijn buik heeft zitten morrelen (Mo mens toch, deed dat zeer! Steriliseren heet dat naar ’t schijnt) mocht ik toch terug naar familie Opvanggezin.

En zjust begon ik me daar een beetske op mijn gemak te voelen, kwam er daar te maandag een vrouw met heure zoon aan, en na een beetje aaien en strelen en tuttuttut lief dingske zeggen, hadden ze het over mij adopteren en stopten ze mij in een mand en zetten die in een vreselijk vroemding.
Drie kwartier hebben we daarin gezeten, stel het u eens voor… DRIE kwartier in zo’n kabaalmakend geval.

Vervolgens kreeg ik een nieuwe kooi, maar één zonder tralies, maar met muren. ‘Wasplaats’ noemden ze die, en ze zegden dat ik die voorlopig maar moest verkennen, omdat dat de kleinste plaats in huis was, en dat ik van daaruit de rest van het huis mocht gaan ontdekken.

Ze hadden daar ook ne kattenbak neer gezet, een slaapnestje, een kom water en – stel het u voor – een bakske met kattevoer. Maar verdorie niet de lekkere droge brokken die ik gewend ben, maar wat glibberig stinkend natvoer. Ge kunt u voorstellen dat ik daar heel deftig mijn neus voor heb opgetrokken.
De vrouw is na een paar uur een ander bakske gaan halen, deze keer met heerlijk krokante droge brokken in. Ja, zo voedt een kat van stand haar personeel op.

Vandaag had de vrouw overigens al nen dag congé gepakt zulle… Ja, gaat die doodleuk op uitstap ‘naar haar werk’ zegt ze. Heeft precies nog niet begrepen dat ze bij mij in dienst is precies. Maar de zoon en de man hebben me eerlijk gezegd ook goed gesoigneerd, en ik mocht ook in ‘de keuken’ en in ‘de living’ komen. Daar stond iets dat ze ‘canapé’ noemden, en dat ideaal was om op te slapen.

Tegen vijf uur was de vrouw weer terug, en heb ik haar gecommandeerd om een portret van mij te maken.
Maar als ik haar goed begrijp, vond ze dat eigenlijk niet zo’n goei gedacht:
Ze wilde geen flits gebruiken, want ‘daar zou ik van verschieten’…
En om de foto dan licht genoeg te hebben moest ze nen hogen ISO instellen of zoiet, en dan zou de foto korrelig zijn of zo…
Ze heeft het nog niet door geloof ik… een foto van een fotogeniek geval als ik kan niet mislukken, OSI of ISO of wat dan ook… klikken en klaar… Geef toe dat ik een schoon meiske ben…

Vrijdag, 14 augustu
Tot deze morgen had ik het idee dat ik met mijn derrière in de roomboter gevallen was, maar intussen denk ik daar anders over…
Maar vanaf 9.00 zat er hier een handvol vreemde mannen op het dak, en een paar anderen liepen door het huis rond, en het was een geklop en gehamer en gedoe dat ge niet meer weet waar kruipen van ellende.

Mijn personeel beweert, dat het voor hen ook onverwacht was, want dat de firma aanvankelijk had gezegd dat ze in september zouden komen, en dat het maar een dag duurt en dat…
Ik geloof er allemaal niks van.
En dan willen ze me stroop om de mond smeren door te zeggen dat het toch fijn is dat er dan straks zonnepanelen op het dak liggen… Alsjeblief, waar zijn zonnepanelen nu goed voor? In de eerste plaats is het juist fijn in de zon te liggen, die moeten helemaal niet tegengehouden worden door zonnepanelen of zo, en ten tweede: dat dak hier, dat is meer dan behoorlijk waterdicht, en daar komt ook geen straaltje zon door. Niks geen zonnepanelen op nodig dus.

Tot in de namiddag heb ik dat gedreun en gebeuk en geklop verdragen, maar toen had ik er echt genoeg van, en heb ik een geniaal plan bedacht…(allez, een plan zoals je van een geniale kattin kan verwachten)
De vrouw was vandaag weer eens niet thuis (alweer nen uitstap ‘naar haar werk’… ’t moet daar wel plezant zijn, die pakt den ene verlofdag na den andere om ‘naar haar werk’ te gaan), en de man en de zoon die hielden veel te goed in ’t oog dat ik niet naar buiten kon glippen als zij de deur uit gingen. (Ze menen dat ik hier nog niet lang genoeg woon om al buiten te kunnen.)

Maar dat werkvolk, dat keek daar natuurlijk niet naar, en toen ik ineens zag dat die de voordeur, én de deur tussen de hal en de living hadden laten openstaan, toen zag ik mijn kans schoon. Ik ben rap naar buiten gewipt, en heb daar eens goed rond geparadeerd zodat die heel goed wisten dat ik buiten rondliep. En toen… toen ben ik stillekes verdwenen…

Toen de vrouw thuiskwam, kwam de zoon haar onmiddelijk zeggen dat hij mij al uren niet gezien had. De vrouw dacht dat ik wel op één van mijn favoriete verstopplaatskes zou zitten, maar zo dom ben ik niet zulle!
Die twee dus het heel huis doorgezocht, en toen ging de vrouw aan één van de werkmannen vragen of ze soms een jong katje gezien hadden. “Oh ja,” zegden ze, “die hebben we buiten zien rondlopen.” (Vanop het plekske waar ik zat kon ik ze horen, en ik had die gasten zo om hunne nek willen vliegen, maar dan zou ik mijn eigen verraden hebben…)

Toen was er echt paniek in de tent. De vrouw en de zoon waren zeker dat ik buiten verloren gelopen was, en toen de man hoorde dat ik buiten gezien was, toen durfde hij ook niet meer zeggen dat ik nog wel tevoorschijn zou komen…
Allez, ik heb ze zo een paar uur in de piepzak laten zitten, en dan ben ik ineens in volle vaart en met veel gedonder van de trap naar beneden komen hollen. Ze hebben mij van alle kanten beknuffeld en befletst en vertroeteld, en ik heb in mijn bakske iets extra lekkers gekregen…

Hihi… en ze weten nog altijd niet waar ik gezeten heb, want ze hadden boven ‘alles’ wel drie keren afgezocht….