Duizendblad in de oudheid.

Achillea millefolium - Duizendblad. Foto: AnneTanne, Creative Commons License

Duizendblad is wellicht één van de geneeskruiden met de langste geschiedenis van menselijk gebruik op het Euraziatische continent.
Een vijftigtal jaren geleden vond een team van archeologen, onder leiding van de Amerikaan Ralph Solecki, in de grotten van Shanidar in het noorden van Irak de graven van zeven volwassen Neanderthalers. In de bodemstalen die men rond de botten verzamelde, vond men grote hoeveelheden stuifmeelkorrels van in totaal 28 plantensoorten.
Rond heel wat van die stuifmeelkorrels vond men nog fragmenten van bloemkelken. Hieruit werd opgemaakt dat de planten/stuifmeelkorrels niet toevallig in de grot terecht waren gekomen, want geen enkel dier zou bloemen zo ver een grot hebben ingebracht. Bovendien bevonden de plantenresten zich enkel in de onmiddelijke omgeving van de doden. De archeologen leidden hieruit af, dat de overledenen ritueel begraven werden op een bed van twijgen en bloeiende planten.
Eén van de planten die men terugvond was het duizendblad, en Solecki zegt hierover: “We weten niet, of de Shanidar-Neanderthalers zich bewust waren van de geneeskracht van deze plant, maar waarschijnlijk zullen ze als ‘working naturalists’ toch wel duidelijke ervaringen gehad hebben met deze plant.”

Maar ook bij de Sumeriërs zouden, 2500 jaar voor Christus, zouden al geneesmiddelen hebben gemaakt op basis van duizendblad.

In het oude China werd het duizendblad ritueel gebruikt: Om antwoorden te vinden in de I Tjing, het Boek der Veranderingen, maakte men aanvankelijk gebruik van duizendbladstengels (tegenwoordig worden hiervoor meestal drie munten gebruikt). (In een commentaar op mijn vorig stukje over het duizendblad, werd de I Tjing in verband gebracht met een verwante soort, de Achillea filipendulina. Ik heb tot nu toe geen enkele bron gevonden die dit bevestigde, de boeken en sites die ik raadpleegde noemen hier allemaal de Achillea millefolium. Ik laat me echter graag corrigeren/aanvullen.)

Dichter bij huis, en dichter bij onze tijd waren er de Grieken en de Romeinen die de bloedstelpende eigenschappen van het kruid konden waarderen. (Maandag beschreef ik al, hoe de plant aan zijn botanische naam komt doordat men het beschouwde als het kruid dat gebruikt werd om de wonde van Achilles te genezen…)

In een volgend stukje over het duizendblad kom ik nog wat dichter bij… dichter bij onze tijd, en dichter bij onze contreien!

Deze buttons respecteren je privacy (zie info):

One thought on “Duizendblad in de oudheid.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.