Van onder uit de wolken
door een blauwe scheur
waart nu het nieuwe jaar,
door stammen hard verward
stekelig,
de dagen lengen
de hemel is vol wensgebeuren
openheid over land en zee.
o beloften,
aangebroken
gebeuren en anders worden,
leven in de wolken
en hun tussenruimte,
wensen
wondere mogelijkheden,
opengebroken vervullingen
onverwachte
van verlangens half geweten,
pas geboren.
O, altijd weer ogenblikken
van de eerste drang,
het weten,
dat nu eerlang
…
Jan Hendrik Leopold, Verzen, 1951
Dit vind ik nu echt een prachtig gedicht dat het hunkeren naar de lente uitdrukt. En te bedenken dat we daar elk jaar opnieuw zozeer naar verlangen. Gelukkig dat het kan!
Past goed bij de tijd van het jaar en het zachte weer dat we nu hebben – en dat gedicht is even oud/jong als ik 😉
de hemel is vol wensgebeuren. Een schitterende zin. Voorlopig is het hier nog te bewolkt … maar ik hoop dat straks de hemel opklaart én mij datgene brengt wat ik wens.
Hé, leuk dat hier zo enthousiast op gereageerd wordt!
Ik heb even getwijfeld om dit gedicht te plaatsen, maar blijkbaar komt bij jullie ‘over’ wat ik over wilde brengen!