AnneTannes Tuin

Soms kom je voortdurend weer bij hetzelfde stukje tekst uit.

Vanmiddag zat ik wat te lezen in ‘De zaal is er! – draaiboek van een voorstelling’ van Herman van Veen, waarbij me (meer dan) één stukje weer eens behoorlijk trof. Maar je legt dan dat boek weer neer, en het glipt weg uit je gedachten.

Vanavond even naar het journaal gekeken, en het item over de paus die de gelovigen opnieuw de rug toekeert, doet me weer aan het stukje van Herman denken.

En wat later ga ik achter mijn computer zitten, en al blogbladerend kom ik bij Cursief Huigje terecht, en lees zijn stukje over de zondag, en van Veens stukje komt weer even bovendrijven. Ik lees verder op dezelfde blog, en in het voorafgaande bericht wordt naar een optreden van van Veen verwezen.
Vervolgens klik ik de link aan naar de website van Herman van Veen, en daar ga ik door naar de blog. Ik lees iets uit het archief van december 2007, en jawel hoor, daar zit die bromvlieg weer…

(Ga als een goeroe
op de kist zitten
staar naar mijn hand)

Heeft u gezien
wat zojuist op mijn hand geland is?

Een ongelooflijk mooie, dikke bromvlieg.
Heeft u wel eens zo’n dier van dichtbij bekeken?
Prachtig! Alleen die vleugels al.
Als je die vergelijkt met die van
de Concorde, volkomen belachelijk.
Het brein van zo’n dikke bromvlieg
is duizend keer fijner als dat van een computer.

Merkwaardig dat zo’n prachtig dier
alleen in stront geïnteresseerd is.

Wij kunnen alles maken,
maar zo’n dikke bromvlieg
kunnen wij niet maken,
goddelijk.

Overigens een vraag die mij
de laatste tijd steeds vaker gesteld wordt:
geloof jij in god?

Als ik zo’n bromvlieg zie…
begin ik te twijfelen.
Ben jarenlang op zoek geweest naar god.
Het met zeer gerenommeerde detektivebureaus
samengewerkt.

Maar als god bestaat doet
hij geweldig zijn best
om dat voor ons verborgen te houden,
geeft hij ons een ironische vrijheid.
Een vrijheid van:
honger en kaalhoofdigheid,
om een paar problemen te noemen.
Eigenlijk is god
een soort intuïtie,
iets dat niet door de mens
is voortgebracht,
waartoe hij
zich aangetrokken voelt
en waarvoor hij
tegelijkertijd
afkeer voelt.
Als je de paus
of het vatikaan ziet,
dan houdt
natuurlijk
je potentiële sympathie
voor god
ogenblikkelijk op.
Maar als hij bestaat, en daarvan
ben ik in principe vast…

(Knijp per ongeluk de vlieg dood.)

Neem me niet kwalijk.

Af en toe bid ik. Niet vaak.
Alleen als het me slecht gaat,
dan bid ik met grote regelmaat.

Lieve god, ik bid u:
bewijs dat u niet bestaat,
u bevrijdt ons daarmee van
een geweldige hoop
narigheid.