voor Haevy en Lenie op hun trouwdag
Het huis verlaten – Samen uit te lopen
de herfst in, te vergeten wie men was;
verrukt, verrukkend als de wind door hoge,
door koele ontoegankelijke bomen, –
regen te worden over wild gewas.
Als men dan thuis komt, moet men daar niet wezen.
En wil men zich herkennen, ’t is alleen
aan een vreemd gisten in elkanders leden,
een mengelend bewegen, wind en regen
over elkander door elkander heen
Ad den Besten – Tegen mijn verlies, 1957
Er zijn veel gedichten geschreven over November – blijkbaar een inspirerende maand! Maar dit ken ik niet…bedankt!
Grappig hoe dit zo loopt. maar je je maakt me toch nieuwgierig, wat jij te vertellen hebt.