Toen ik eind vorige week een lijstje opstelde, van wat er in de tuin bloeide, was er van de bloemetjes van het Maarts viooltje nog niet veel te zien. De hartvormige blaadjes kwamen te voorschijn, dat wel, maar knopjes, ho maar…
Maar intussen zijn we alweer een paar dagen verder, en jawel hoor! In de border, waar ik viooltjes een paar jaar geleden gezaaid heb, vond ik één knopje terug. Ik was erg nieuwsgierig of ze ook terug opdoken op de plek 50 meter verder waarheen ze zich spontaan leken te hebben uitgezaaid, en liep dus verder de tuin in. Plots viel mijn oog op een pol hartvormig blad… en inderdaad! ik heb nu dus al op minstens drie plekken in de tuin Maartse viooltjes! Die tweede pol droeg voorlopig ook nog niet meer dan één knopje, maar helemaal achter in het bos stond er al een bloempje open op de plek waar ze me vorig jaar al verrast hadden.
Ik vraag me toch telkens weer af, hoe planten zo’n afstanden kunnen overbruggen. De zaden van het Maarts viooltje bevatten een mierenbroodje, maar tussen de oorspronkelijke zaaiplek, en het plekje waar de viootljes zich vorig jaar gevestigd hebben zit toch ruim 50 meter. Het plekje dat er dit jaar bij kwam ligt ‘maar’ een meter of 15 van de plek van vorig jaar.
(Veel) meer over dit plantje vind je in mijn oude artikel over de verschillende inheemse viooltjes, dat recent verhuisd is naar dit Blog.
En op Dini’s blog vind je een gedicht van Nicolaas Beets over het Maarts Viooltje. Overigens lijkt het alsof maart tot het schrijven over trouwen inspireert !)